Mijn nieuwe accu is een beest van een ding, ik denk dat het de grootste en zwaarste accu is die je voor een personenwagen kunt bestellen. Dat geeft de burger moed en nog geen tien minuten later staat hij aangesloten in mijn 7. Ik ben benieuwd! Toch ben ik er nog steeds niet zeker van of ik na al mijn reparaties het stroomlek nu eindelijk onder controle heb. Die nacht laat ik de accu gewoon aangesloten staan, ik heb er, laten we zeggen 80 procent, vertrouwen in.

De navigatie en het beeldscherm in het dashboard geven al sinds de aanschaf problemen, het scherm werkt niet goed en springt van normaal naar breed, daarbij werkt het backlight ook niet. Het is best te zien als de zon er niet te heftig in schijnt maar goed is anders. Laat ik dat maar eens gaan aanpakken, het certificaat is toch nog niet binnen dus de APK heeft daarom geen haast. Gôh, over het certificaat gesproken, het is nu al 7 weken dat ik daarop zit te wachten. Ik besluit BMW Frankrijk eens te bellen en vragen hoe het ermee staat.

BMW France bonjour. Ja uhh, ik heb een certificaat van overeenstemming aangevraagd maar dat heb ik nog steeds niet ontvangen. Un moment svp, c’est qua votre nummero de dossier? Of ik het nummer nog eens wil oplepelen, nou dat heb ik en ik geeft het door. Tous est pret, mooi, het dossier is compleet en het is een kwestie van uitprinten en opsturen. Hoe lang gaat dat duren? Morgen? Overmorgen dan? Non non, sa prendre encore deux semaines. Twee weken om iets uit te printen en op te sturen ? Moet niet gekker worden hè! Goed, het is Frankrijk en die slakkengang ben ik inmiddels aan gewend, niet echt maar ik doe alsof. Merci bien! Maar echt niet van harte. Stomme slakkeneters, wat je eet ga je op lijken. Dan vraag ik me toch even af waar ik zojuist mee aan de telefoon heb gesproken. Ik zie het helemaal voor me, een vrouw met een broek aan, sowieso al een sexkiller, geen voorgevel en de last van haar huis op haar rug. Kijk, een hypotheek kan ik me nog voorstellen maar om nu met de last van je hele huis letterlijk op je rug te gaan lopen gaat me toch iets te ver! Tijd genoeg om nog eens in de 7 te duiken en de navigatie aan te pakken.

Ik doe echt mijn best om het ding wat een vrouwspersoon aan de andere kant van de lijn moest voorstellen te vergeten. Toch blijft er mij een soort van misvormd wezen, welke zich op handen en voeten voortbeweegt met een huis op haar rug, achtervolgen in mijn hoofd. Om maar niet te spreken van het slijmspoor wat een slak van die afmetingen moet nalaten… Gatver jasses bah!! Navigatie, oh ja. Met een slakkengang zoek ik het internet eens na, is dit een bekend verschijnsel of niet? Navigatie en slakken zijn voor mij een soort van twee-eenheid geworden, ik kan me niet concentreren op de navigatie zonder aan slakken te denken. Het internet biedt geen uitsluitsel en langzaamaan zoek ik mijn gereedschap bij elkaar.

Ik open de achterkoffer en besluit het klepje waar de navi achter verstopt zit te openen, ik ben nog niet aan de navi unit zelf toe maar gewoon even kijken of er wel echt een MK2 inzit. En dan valt het ineens op dat die unit gewoon aanstaat. Huh? Ik heb de navi toch niet wakker gemaakt? Ik heb alleen de achterklep met de afstandbediening geopend, de rest van de auto zit nog op slot. Even wachten dan maar, drie minuten, kwartiertje, het ruststroom relais schakelt keurig af maar de navi blijft aan. Blijkt dat dit verschijnsel wel vaker voorkomt dus de unit eruit en openmaken. Indien dit zegel verbroken is heeft U geen garantie meer, volgens mij was de garantie toch al een tijdje verlopen. Ik vind een verdacht onderdeel van een voor mij onbekend merk, een soort van miniatuur relais. Na wat speurwerk kom ik het betreffende component tegen bij een andere producent van halfgeleiders, de kreet die aan de omschrijving is toegevoegd wekt niet veel hoop, “Er zijn geruchten dat dit onderdeel bestaat maar daar zijn we niet zeker van”, nou ik kan je uit betrouwbare bron meedelen dat het wél bestaat! Het ligt gewoon voor mijn neus op tafel.

Tja ach, Philips hè. De navi gaat weer op zijn plek in de auto en tot mijn grote verbazing schakelt het ding nu wel af na 2 minuten of zo. Eens even testen, contact aan en de navi op het scherm oproepen, contact weer uit en zien of de unit er over wil denken om uit zich zelf te gaan slapen. Het zou natuurlijk puur geluk geweest zijn als het nu zou werken en je raad het al, het gebeurd lekker niet. Wacht even, toen ik de unit aansloot deed hij het wel, mmmm, zekering even lostrekken en na 5 tellen er weer in terugsteken. Krijg nou wat, hij doet het. Dus voor tijdelijk, na gebruik van de 7 maar even de zekering lossen om het leegtrekken van de accu te voorkomen. Los ik nog wel eens op door er een andere unit in te zetten. Voor het moment ben ik het een beetje zat aan het worden en het is tijd om de 7 even te laten rusten.

Wordt vervolgd,
Nico.

Ik heb genoeg vertrouwen in mezelf dat het stroomlek nu is opgelost, vertrouwen in de 7 heb ik overigens nog niet. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik me in het ding vergis. Toch sluit in de alarmsirene weer aan, al was het alleen maar om te bepalen of die ook heeft bijgedragen aan het probleem. Die nacht kan ik rustig doorslapen en ik ben dan ook optimistisch. Zou het complexe probleem nu dan eindelijk opgelost zijn? Rond half acht de volgende ochtend stap ik in de 7 om naar de bakker te gaan, ik kan Rogier natuurlijk niet elke ochtend naar de bakker sturen. De lampjes gaan aan en de deuren gingen zonder problemen van het slot, ziet er goed uit. Ik zet de auto op het contact en leg mijn gordel om, ik start nooit meteen, eerst het electronisch systeem de kans geven om wakker te worden. En dan komt het, of liever gezegd, niet. Ik draai de sleutel naar start en klik klik klik klik, accu leeg genoeg om er niet mee te kunnen starten. Nu ben ik het echt zat, spring met een spontaan rothumeur in de altijd enthousiaste Z3 en scheur naar de broodjes leverancier. De tijd van zoete broodjes bakken is nu echt wel voorbij en ik bestel via het internet een splinternieuwe Varta accu met de specificaties: groot, sterk en met uithoudingsvermogen. Wordt binnen 3 dagen geleverd en ik ben dan ook reuze benieuwd wat de postbode er van vindt.

De weken glijden voorbij alsof het niets is, er gaat geen dag voorbij dat ik geen vieze handen heb van het sleutelen. Ik klaag niet want het is tenslotte hobby, aan de andere kant is het voor mij ook een gebruiksvoorwerp. Met zo’n 45.000 kilometer per jaar moet de 7 toch echt wel in orde zijn. De APK lijst nog maar eens raadplegen want ik wacht op mijn nieuwe accu. Check de handrem, geweldig idee en dat doe ik dan meteen even. Parkeerrem is eigenlijk een betere benaming want in een 7 wordt de handrem met de voet bediend. Gaat goed, genoeg remvermogen, alleen bij het lossen komt het pedaal niet helemaal terug en het lampje op het dashboard blijft branden. Dat moet opgelost worden, ik kan met mijn voet het pedaal wel verder terug omhoog trekken en dan is ook het lampje uit, dat is voor de APK echter geen geldige methode. Daar gaan we weer, TIS is zo duidelijk als gebakken poppensnot dus ga ik zelf maar op onderzoek uit. Na enig sleutelwerk kom ik er achter dat het pedaal door middel van een hydraulische veer gedempt wordt en die werkt natuurlijk niet meer goed. Omdat er moeilijk bij te komen is maak ik het ding los van het pedaal en begraaf het onderin de kerkers van de 7. Het geeft nu wel een klap als de handrem gelost wordt maar het lampje is en blijft uit! Goed genoeg voor de APK.

Ik besluit maar eens wat andere dingen aan te pakken die met de APK niets te maken hebben, het schuifdak bijvoorbeeld. Op lange ritten is het een “must” omdat zowel Miki als ik roken in de auto. Open hoeft het niet maar de ventilatiestand voorkomt dat de atmosfeer in de auto naar alarmfase 4 loopt. In en rond Parijs kan je het dak beter gesloten houden, vooral in tunnels. Als ik dan zo rond 9 uur ’s avonds over de binnenperiferie rij zie ik de sportvelden fel verlicht langs de ringweg liggen. Die sporters zijn volgens mij echte gezondheidsfundamentalisten, we roken niet en we zijn gezond bezig. Volgens mij hebben ze geen idee hoeveel ton aan giftige uitlaatgassen er per seconde door het aansukkelende verkeer wordt geproduceerd. Die sportvelden liggen ook nog eens lager dan de ringweg en je ziet in het licht van de schijnwerpers de gezamenlijke uitstoot het veld over trekken. Lekker gezond in beweging zijn, in de frisse buitenlucht, adem maar goed door want het is een stuk goedkoper dan roken. En dan vraag je je nog af waarom de Parijse voetbalclubs nooit in de top spelen.

Enfin, het schuifdak dus. Het gaat wel open maar ook direct weer dicht. Na enig zoekwerk kom ik erachter dat het opnieuw geïnitialiseerd moet worden. Kwestie van knopje ingedrukt houden totdat het brein klaar is met zichzelf afvragen wat er nu van hem verlangd wordt. Oh, je wilt dat ik open blijf staan? Had dat dan meteen gezegd. Het valt nog mee dat je in de bordcomputer geen bevestiging moet geven, een beetje in de trend van “Weet U zeker dat U deze functie wil activeren?”. Indien ja, toets 1, indien niet toets 2, als U geen keuze maakt wordt U automatisch doorverbonden met één van onze medewerkers. Gelukkig heeft de electronica het begrepen en het dak doet weer waarvoor het gemaakt is.

Zo, weer een dingetje van de lijst afvinken. Op naar het volgende onhandigheidje. Het zijraam links achter gaat wel naar boven en naar beneden maar je moet het knopje vast blijven houden anders stop het. Zal toch niet waar zijn dat dezelfde inleeractie als bij het schuifdak ook voor het achterraam gaat werken? Ik waag een poging maar het zijraam valt niet tot andere gedachten te brengen. Wat is hier nu weer mis mee? Volgens TIS deed ik alles goed alleen het hefmechanisme is hier niet van onder de indruk. Nog maar eens proberen, zonder resultaat. Pfff, laat maar even zitten, voor de APK is het toch geen punt en de achterpassagier doet dan maar wat extra moeite om het raam open en dicht te krijgen.

Dan stopt er een vrachtwagen voor onze poort, de chauffeur stapt uit en komt met een stuk papier naar mij toe. “Is dit l’Hermitage?” vraagt hij. Kan je lezen? Het staat toch echt groot op het bord naast de poort, maar waarom dan? “Ik heb een levering voor U”, mooi, wat is het? De achterdeur van de vrachtwagen gaat open en daar staat een pallet met heel veel plastic eromheen gewikkeld. Josef en Maria, dit is toch echt wel een overkill om een accu af te leveren zeg! Ik teken zijn papiertje en de overmaatse witte kat batterij wordt aan mij overgedragen, inclusief pallet en de “wrap”.

Wordt vervolgd,
Nico.

Nou, gaat weer lekker, nieuwe banden die de eerste paar dagen nergens heen gaan. Wel dé kans voor Rogier om mijn wrak eens grondig op te poetsen. Voor degenen die Rogier niet kennen, hij is een fanatiek 7 fan, heeft zelf ook een 750i uit 96 die er als nieuw uitziet. Technisch zal het hem allemaal wel geschikt zijn en daar is hij ook totaal niet geïnteresseerd in. Wat hij wel kan is poetsen, en niet zo’n klein beetje ook! Van het alarm kan ik niet meer wakker worden maar wat gebeurt er? Om 6 uur ’s morgens wordt ik wakker van een vreemd geluid, steek mijn hoofd uit het raam en daar staat Rogier met zijn poetsmachine mijn 7 te polijsten. Doe normaal man! Je hebt vakantie hoor! Het is jammer dat hij me niet hoort, die DAP of zoiets maakt meer herrie dan de gemiddelde grasmaaier. Ik geef het op, doe het raam dicht en ga verder slapen.

Rond negen uur kom ik naar beneden met een rot humeur, zelfs de opgewekte stemming van Rogier kan me niet boeien. Koffie, liters van dat spul heb ik nodig om een beetje bij de mensen te komen. Resumerend heb ik nu een berg problemen, ergens een kortsluiting die zich moeilijk laat vinden, een versnellingsbak die nog steeds opspeelt, een koelsysteem dat de geest heeft gegeven, nog steeds geen certificaat van overeenstemming, een beeldscherm in het dashboard wat niet wil werken, airbags die zich niet melden, parkeersensors die het niet doen, stuurbekrachtigingslangen die lekken, ik zal maar ophouden want de lijst begint eindeloos te worden. Je zou er zomaar depressief van kunnen worden. Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren maar Rogier ziet ook wel dat het geen echte glimlach is. En dan maakt hij het in één keer weer goed door alvast koffie gezet te hebben. Wat moet je met zo’n gozer? Ik kan er niet kwaad op zijn en ik heb zoiets van “wil je een croissant”? Mooi, neem er voor mij dan ook maar een mee.

Na het ontbijt ga ik maar eens beginnen om de waterpomp uit de oude 7 te halen, zonder te kijken ga ik aan de slag en rond het middaguur kom ik erachter dat er een definitief verschil bestaat tussen een waterpomp uit een PFL en een FL. Merde, dat wordt dus een nieuwe. Het lager van de waterpomp is volledig vergaan en dat verklaart dan de oorzaak van mijn probleem. Gewapend met de bestelnummers spring ik in de Z3 en ga een stukje rijden, naar de dealer voor een nieuwe waterpomp en alle andere benodigde onderdelen. Ik heb een pasje van de club en ik wil ook nog eens 10% korting omdat ik nu eenmaal lid ben van die club en het stukje plastic op zak heb. Na rijp beraad in de achterkamertjes van de dealer wordt er ingestemd met mijn verzoek om korting. Yes! Het werkt, dat pasje van de club, niet omdat de Franse dealer weet wat het voorstelt, en al helemaal niet omdat het van een Nederlandse club komt, ook niet omdat er BCE opstaat ( BMW Clubs Europa ) maar meer vanwege mijn trouwe triestige ogen en het feit dat ze al veel aan mij verdiend hebben. Mooi, wanneer heb je het geheel aan onderdelen binnen? Daar bellen we wel over op, ja dahag, ik heb het gisteren nodig.
Ze zouden hun best doen en binnen 2 dagen lag de bestelling klaar. Even opgehaald en inclusief korting toch nog een bedragje afgetikt van bijna 300 euro.

Ik zoek mijn gereedschap bij elkaar maar op duistere wijze blijkt mijn eigengemaakte tool voor het losdraaien van de visco koppeling spoorloos verdwenen. Met 4 man zijn we op zoek en een uurtje later besluit ik dat het sneller zou zijn om even een nieuwe te maken. Het is toch niet mogelijk dat een stuk rood gelakt staal van 50cm lang zomaar verdwenen is? Ach, ik zal het wel weer terugvinden als ik het niet meer nodig heb, zo gaat het immers altijd. Bij jullie ook of ben ik de enige met dit probleem? Tot op de dag van vandaag, we zijn nu zo’n 3 maanden verder, heb ik het nog steeds niet teruggevonden. Enfin, aan de slag dan maar. Het vervangen van de waterpomp, samen met de aanverwante artikelen, gaat voorspoedig en aan het eind van de middag kan ik zowaar een proefritje maken.

Waar was ik gebleven? Oh ja, dat vervelende stroomlek. Nog maar eens uitlezen dan maar, wat moet je anders? Alle redeneringen betreffende het probleem bleken op een dood spoor uit te lopen, toch vind ik nog iets. De extra waterpomp, die min of meer aan de waterkleppen vast zit, schijnt kortsluiting naar aarde te maken. Die melding heb ik bij het uitlezen van de oude nooit gezien dus ik ga mijn handen maar weer eens vies maken. Iemand anders zou misschien twee keer nadenken om daar zijn handen aan vuil te maken maar ik ben vast besloten het stroomlek te vinden. Negen wonden aan mijn handen en polsen verder is het gelukt. Er is niet veel koelwater verloren gegaan maar toch even ontluchten en bijvullen. Inmiddels ben ik vaste afnemer van koelvloeistof bij de plaatselijke leverancier, buiten de problemen met de waterpomp om verliest de 7 regelmatig genoeg van dat spul om bijvullen noodzakelijk te maken. Vraag mij niet waar het blijft, ik had het expansievat al vervangen toen ik de nieuwe waterpomp installeerde. Het beruchte nippeltje op de radiator is het ook niet, ik besluit het even aan te zien, het wordt vanzelf erger en dan heb ik waarschijnlijk de boosdoener wel te pakken.

Wordt vervolgd,
Nico.

Ik heb nog een dagje te gaan voordat de banden gemonteerd worden, wat zal ik nu eens gaan doen aan de 7? Het stroomlek probleem laat me niet los, nou vooruit nog maar eens een poging wagen dan. Al vanaf het begin kon ik de buitenspiegel aan de bestuurderskant niet electrisch verstellen, wel inklappen maar dat was alles. Ik stel me voor dat er in die buitenspiegel wel eens kortsluiting zou kunnen zitten. Uitlezen geeft aan dat de motoren in de spiegel niet reageren of dat de bekabeling beschadigd is, dus dat is dan een verdachte. Uitlezen geeft overigens wel meer fouten aan, een hele lijst om precies te zijn. Eén ding tegelijk anders weet ik niet meer waar ik gebleven ben. Dus ben ik maar weer eens in mijn onderdelenmagazijn gedoken en de buitenspiegel van de oude in de nieuwe gezet, het enige is dat deze niet inklapbaar is maar wat maakt het uit? Uiteindelijk dient het een groter doel, het oplossen van het stroomlek probleem.

Met twee buitenspiegels los op de werkbank ga ik op onderzoek uit, de motoren van de inklapbare spiegel doen in ieder geval helemaal niets meer. Wat een verrassing. Nu eens kijken of de andere spiegel wel aan te sluiten is op de bedrading in de facelift 7. Dat gaat wonderwel zonder problemen. Monteren dat ding, nu kan ik in ieder geval de spiegel van binnenuit stellen en hoop dat ik nu ook de oorzaak te pakken heb van mijn stroom probleem. Nog even niet bleek de volgende ochtend. Ja hoor, ik moet wel mijn banden gaan laten monteren, ik heb een afspraak om half negen. Hop, even een andere accu erin en de 7 is weer zo enthousiast als een jonge hond. Ik had de wielen van de oude 7 de dag daarvoor al overgezet dus dat was geen probleem.

Eerst maar eens de banden laten doen en uitlijnen, ik ben op tijd ter plaatse en de zak met kluiven is er ook. Hij gaat aan de slag terwijl ik geniet van geen koffie, hoe is het mogelijk! Geen koffie in een bandenhal. Die wandelende tak heeft nog veel te leren! In ieder geval wat klantvriendelijkheid op de vroege ochtend betreft, hoe haal je het in je hoofd om geen koffie klaar te hebben staan. Zijn vak verstaat hij gelukkig wel en voor ik het door had was hij bezig met uitlijnen. Het vinden van het juiste type BMW in zijn computer richtbank was wel even een probleem, daar heb ik hem dan maar even bij geholpen. “Oh, is het een 7-serie?” Ja, wat dacht je dan? Een 5 op steroïden? Doe maar uitlijnen met de gegevens een E38, en dat staat gelukkig in een stoffig hoekje van zijn systeem opgeslagen. De verwarring slaat nu echt toe, er staat dat hij alle 4 de wielen moet uitlijnen in zijn systeem. Blijf maar van de achterkant af, gezien het slijtage patroon van de oude achterbanden is daar niets mis mee. Toch wel een slim guppie die gozer, na het uitlijnen staat ook mijn stuur weer recht. Ik betaal hem voor de bewezen diensten, het geleverde rubber en ga tevreden op huis aan.

Wat rijdt dat toch lekker nieuwe banden met een perfecte sporing. Op de weg naar huis en ga ook even proberen of het bij alle snelheden trillingsvrij is. Daarbij vlieg ik wat provinciaaltjes voorbij in ratelende Renaultjes. Mensen wat geniet ik! Totdat ik bijna thuis ben, nadat de banden de eerste 15 kilometer mishandeling van mijn kant probleemloos hebben doorstaan dient zich ineens een heel ander probleem aan. 100 Meter voor de laatste rotonde die ik moet nemen om thuis te komen krijg ik de melding dat de motor oververhit is. Shoot! De temperatuurmeter staat ook in het rood. Ik stop net voor de rotonde en voel dat de stuurbekrachtiging niet meer werkt. Dat merk je vrij goed, ik moet aan het stuur gaan hangen om de 7 veilig aan de kant te zetten. En dan krijg ik Amerikaanse taferelen voorgeschoteld, rook onder de kap vandaan. Koken deed de motor zeker maar waarom? Ik stap uit en open de motorkap, laat maar even uitroken want ik zie niets! Aangezien mijn bril niet van dubbel glas is voorzien besloeg die aan beide kanten tegelijk.

Vijf minuten later, ik heb een beetje zicht en die tuffende Renaultjes zijn mij allang weer voorbij gekomen. Ik haat dat! Met een snelheid van 4 Rijnlandse voeten per schrikkeljaar zijn ze nog eerder op hun bestemming dan ik. Eens even kijken, wat heeft de 7 zo heet gemaakt? Zal vast niet het wulpse uiterlijk van die Renaultjes geweest zijn. Op het eerste gezicht mis ik de multiriem, die hangt als een gerafeld stuk vuil ergens in het vooronder. Heeft wel iets weg van een 7-armig SM zweepje maar is toch niet geheel volgens de normen. Oké, nieuwe snaar erop en klaar dus. Totdat ik ontdekte dat ook de poelie van de waterpomp voor het grootste gedeelte verdwenen was. Ik laat de zaak nog iets verder afkoelen en rij de 7 de laatste 800 meter naar huis. Bergaf moet kunnen, in z’n vrij en rollen maar. Ik weet dat het niet te lang moet duren met de multiriem op de passagiersstoel. Onderaan de heuvel moet ik een bocht van 135 graden maken, ik hang als een gek aan het roer maar dat wil echt niet meewerken. Soort van geïnverteerde progressief werkende bekrachtiging, juist, in het Nederlands betekent het dat het tegenwerkt Het zweet staat op mijn voorhoofd en uiteindelijk rol ik puffend en stomend de poort binnen. Niet voor de eerste keer overigens. Je maakt nog eens wat mee met een 7!

Wordt vervolgd,
Nico.

Stuk voor stuk steek ik de zekeringen terug in de 7, bij elke zekering loop ik naar de achterkoffer om te zien of de stroommeter al uitslaat. Dat moet anders kunnen. Ik sluit de accu achterin af en sluit er één aan op de starthulp polen onder de motorkap. Nu zijn de meetsnoeren ineens wel lang genoeg en ik leg het ding naast de zekeringkast. Wat een idee om de accu achterin te zetten zeg, je loopt je een bult als er iets uit te zoeken valt. Zoiets als het gasstel in de schuur zetten aan het einde van de tuin en in de keuken het eten bereiden. “Is de kip al gaar schat?” Even mijn laarzen aantrekken, ik ben zo terug. Lekker handig dus. Inmiddels heb ik alle zekeringen terug in de 7 gestoken en ik kan geen fout vinden, de stroom blijft laag. Ik snap het even niet meer en laat het probleem voor dat moment maar even rusten.

Mijn nieuwe banden kunnen elk moment binnenkomen maar ik moet echt nog even voor een paar dagen naar Nederland. Het is midden in het seizoen en we kunnen niet te lang weg. Met de 7 gaat het niet worden, daar moeten echt eerst nieuwe banden onder. Dat wil zeggen op de velgen van mijn oude 7, zoals ik al beschreven heb zijn de M-Parralel’s in zeer slechte staat dus daar ga ik geen 2500 kilometer mee rijden.

Ondanks dat er nog goede banden op zitten, weliswaar in een verkeerde maat maar dat maakt voor de stukken die ik ermee in Frankrijk rij niet zoveel uit. Ik wil zo lang mogelijk wachten met de wielen uitwisselen, op de banden onder mijn oude 7 steekt aan de zijkant een beetje canvas uit. Dat is gekomen door de schuiver die ermee gemaakt is. Al met al zit ik vast, dus weemoedig haal ik de C5 uit het bos achter ons huis. Ik check de olie, water, ruitensproeier, bandenspanning en laad het ding in.

We zijn zo’n 180 kilometer van huis. Toen kwam ik er bij het tolpoortje boven Tours achter dat we met z’n tweeën waren, normaal gaat mijn zoon ook altijd mee maar deze keer niet. Wel verdraaid! Had ik net zo goed met de Z3 kunnen gaan. Tja, om nu terug te rijden en de Z3 op te halen is ook weer zo iets dus we rijden door. Net voorbij Parijs is het tijd voor de eerste stop, ik laat me uit de C5 vallen met pijn in mijn heup. Tijdens het openen van de deur roep ik: “wat een waardeloze auto is dit toch”! Ik had er niet op gerekend dat de eigenaar van de auto naast mij in de lach zou schieten, bleek het een Belg te zijn. Hij had zelf een Berlingo en wist precies waar ik het over had. Prettig geregeld weer, ben ik gelukkig niet de enige op de Franse autoroute met dit probleem. Het zou niet zo erg geweest zijn als er cruise control in de C5 had gezeten maar dat heeft die niet, nou ja, een primitieve versie daarvan, een baksteen op het gaspedaal. Die baksteen kan je er als optie bij bestellen en past perfect. Na drie kwartier haal je de topsnelheid, 193,5 km/h.

Op zulke momenten weet je zeker dat je ontzettend verwend bent met een 7-serie. Gelukkig zijn we snel weer terug in Frankrijk, terug bij mijn geliefde 7, met problemen, dat dan weer wel. De volgende dag besluit ik dat gratenpakhuis van een bandenboer eens te bellen, “Heb je mijn banden al binnen?”. Ja hoor, al enige dagen. Waarom bel je dan niet even? Dat heb ik gedaan. Waarom spreek je dan geen bericht in? Kan dat dan? Laat maar zitten! En dan te weten dat we zelfs nog een fax hebben, de telex hebben we drie weken geleden de deur uitgedaan. Goed, laten we een afspraak maken, en het omleggen van de nieuwe banden kan over 3 dagen al. Perfect!
Dat is dan alweer een probleem minder, alweer een dingetje op mijn “to-do” lijst wat eraf kan. Intussen heeft de 7 nog steeds een stroom probleem dus daar concentreer ik me dan maar even niet op. Gewoon de accu los als je gereden hebt en weer aansluiten als je gaat rijden.

Ik loop mijn “APK check list” nog eens door en besluit te controleren of er speling op de voorwielophanging zit. Opkrikken dat ding en aan de slag, eerst de lagers controleren. Ik draai het rechter voorwiel rond, de remmen lopen in ieder geval niet aan maar het wiel maakt bewegingen die ik voor het laatst gezien heb toen ik mijn fiets met het voorwiel in de patatzaak beugel had gezet en daarna was omgevallen.
Niet zo’n beetje krom ook zeg die velg. Nou ja, de wielen worden toch gewisseld. Dat houdt overigens wel in dat er maar één van die M-Parallel velgen recht is en zonder beschadigingen. Even verder kijken, de draagarmen en reactiearmen, allemaal goed. Dan de spoorstang, die heeft wat speling op de centrale stuurkogels. Uitwisselen met de oude dan maar want die is in perfecte conditie. Ik ben blij dat ik er op dat moment achter gekomen ben, had ik het gemerkt na de uitlijning dan was de uitlijning voor niets geweest.

Puntje op de to-do lijst erbij en er meteen maar aan beginnen, over 2 dagen worden de nieuwe banden gemonteerd. Het uitwisselen van de spoorstang gaat voorspoedig en na een uurtje of 3 heb ik het klusje op mijn gemak geklaard. Eigenlijk heb ik het twee keer gedaan, uit de oude 7 in de nieuwe 7 en dan de versleten spoorstang in de oude zetten. Dus al met al een redelijk snel klusje. Dat stuurt weer goed, alleen staat het stuur nu niet meer recht in de auto. Geen probleem, dat lost onze stopnaald wel op met uitlijnen.

Wordt vervolgd,
Nico.

Deze 7 heeft een serieus probleem met de stroomvoorziening. Of moet ik zeggen de afschakeling daarvan. Dus ik ga op zoek, mijn multimeter geeft aan dat er zo’n 4 ampère getrokken wordt totdat na 15 minuten het ruststroomrelais afschakelt. Daarna is het slechts 70 milli ampère. Genoeg om de 7 negenennegentig weken niet te starten voordat de accu leeg is en zeker te weinig om elke nacht te loeien als een krolse kat. Waar zit het probleem? Als eerste koppel ik de sirene af, zo, die gaat me niet meer wakker houden. Maar is het probleem daar ook mee opgelost? In eerste instantie lijkt het erop, die nacht liet de 7 niets van zich horen. Kon natuurlijk ook niet maar bij het openen van de deuren met de afstandbediening op de sleutel bleek dat dit niet het probleem was. Accu weer leeg.

Goed, acculader eraan en na een uurtje eens kijken. De accu is natuurlijk nog niet ver genoeg opgeladen om ermee te kunnen starten maar genoeg om te zien waar de stoomvreters zitten. Na een uurtje valt het mij op dat het ruststroomrelais nog niet is afgeschakeld, en dan ga ik aan mezelf twijfelen. Heb ik in die tijd een deur open gedaan? Heb ik iets anders gedaan zodat de 7 “wakker” blijft? Ik ga er op een stoel naast zitten en wacht geduldig een vol kwartier af. 5, 4, 3, 2, 1… En nu moet die afschakelen. Nee dus. Goed, ik geef hem nog 5 minuten, nog steeds niet. Wat is er hier aan de hand? Misschien moet ik de auto op slot doen, geweldige ingeving maar het help niet. De achterklep en motorkap erbij sluiten dan? Briljant, maar dan zie ik mijn multimeter niet meer. De meetdraden tussen de gesloten achterklep door naar buiten laten komen en de meter op de achterklep gezet. Noppes, nada, niet afschakelen. Na meerdere mogelijkheden onderzocht te hebben gaat de zon al weer langzaam onder. Tja, ik zit elke keer een kwartier of meer te wachten tot er iets gebeurd en voor je het weet ben je weer een dag van je leven kwijt. Laat de acculader er maar een nachtje aanstaan, morgen weer verder.

De volgende dag twijfel ik geen moment en val de oude 7 met mijn gereedschapskoffer aan, eerst het ruststroomrelais uit de oude eens in de nieuwe zetten. Ik bedenk dat alles wat ik uit de oude overzet 3 jaar ouder is dan mijn huidige 7, het verschil is wel dat de oude geen probleem met stroomtrekken had. Dus hoppa, uit de oude in de nieuwe, gangnam style! Nee nee nee, dat was toen nog geen rage!
Ik open de achterklep om de accu af te schakelen en mijn oog valt op de binnenverlichting in de klep, ziet er een beetje als gebrande kandij uit en bij aanraking net zo knisperig. Au! Dat ding is heet! Je gaat me toch niet vertellen dat de acculader de hele nacht het lampje heeft staan voeren hè. De acculader geeft geen antwoord maar het armatuurtje brult erom van de spanning afgehaald te worden. Heb ik weer, een armatuur dat overspannen is, moet niet gekker worden hier. Daar brand ik mijn handen niet aan.

Dus de accu los en de zaak laten afkoelen, na een uurtje zijn we weer op redelijk niveau van communiceren. Ik kan het plastic armatuurtje er zonder veel moeite uitwippen, eigenlijk laat er van alles aan alle kanten tegelijk los waardoor het heel zielig aan 2 draadjes hangt te bungelen. Omdat de bedrading niet beschadigd lijkt vraag ik heel voorzichtig of ze erover willen praten. Daar heeft het stel weinig zin in en ik laat ook hen maar even afkoelen. Zal toch niet waar zijn dat een 1,5 Watt lampje de accu leeg trekt? Kan niet, 1,5 Watt op 12 Volt is een stroom van 125 milli Ampere. Daar kan een accu geen pijn in zijn buik van hebben, de plastic houder des te meer overigens.

Dus het dashboardkastje eruit en het ruststroomrelais vervangen, ik lig op mijn knieën naast de auto in de gebedshouding, mijn hoofd naar het oosten gericht en ik hoop dan ook dat Mohammed mij gunstig gezind is. Of hij ook enig benul heeft van volt, stroom en weerstand kan me op dat moment niet schelen. Na een heel kort maar kernachtig gesprek met God, ja dat is de mijne, schuift het relais in de houder. Ondanks dat de eerste batterij in Bagdad gevonden is en reeds 4500 jaar oud is, heeft “mijn God” er toch méér kaas van gegeten. Die is natuurlijk ook veel moderner, als je nagaat dat er elke twee jaar een nieuw eifoon uitkomt ( dat is de gemiddelde broedtijd ) dan scheelt 2500 jaar natuurlijk een slok op een borrel.

Naar oude waarden en normen, mijn nieuwe 7 is ook al weer 12 jaar oud, zou het goed moeten zijn. Ik sluit de auto af en wacht tot het ruststroomrelais afschakelt, en dat gebeurd ook nog! Nog een keer proberen, ik wil natuurlijk geen toevalstreffer hebben. Ja hoor, hij doet het! De accu goed doorgeladen en daarmee is het probleem opgelost. Dacht ik… Weer mis.

De volgende dag druk ik vol goede moed op het knopje van de sleutel en er gebeurd he-le-maal niets! Nu is het genoeg, ik trek als een bezetene alle zekeringen eruit, zo, probeer nu nog maar eens dwars te liggen! Etter. Feit is wel dat je zonder zekeringen niet ver komt, scheelt enorm in de brandstofkosten maar boodschappen doen wordt ineens een vermoeiende bezigheid. Het kan nooit de bedoeling geweest zijn van boodschappen doen dat je de gekochte calorieën al kwijt bent voordat je deze naar binnen gewerkt hebt. Daar moet ik het met de God Albert nog eens over hebben. We noemen elkaar bij de voornaam, verder weet ik niet veel van hem, zijn achternaam schijnt Bonuskaart te zijn. Elke keer als ik bij de kassa sta vragen ze om “Bonuskaart” waarop ik steevast “Amen” antwoordt en een kruisje sla. Heijn schijnt zijn broer te zijn maar dat is een nietszeggend figuur, hij wordt op de gevel niet voor niets als tweede genoemd.
AH, AH, AH,
het is komkommer ’t lijkt wel sla,
dat spul is niet te knagen ja!
AH, AH, AH.
Balorig? Ik? Misschien wel, wat wil je met zo’n tegendraadse 740.
En dan had je nog een andere broer, Gerrit Jan. Ik weet niet waarom maar sinds 1987 is het merk Pinkies (alles waar dieren dol op zijn) op onverklaarbare wijze uit de schappen verdwenen.
Als je nu wikipedia nodig hebt neem ik het je niet kwalijk.

Wordt vervolgd,
Nico.

Die 4 rubbertjes, 2 per kant, kosten bijna 80 euro bij de dealer! Wat een geld zeg! Maar goed, ik heb ze nodig want ik wil het perfect hebben. Om nu “oud roest” onder mijn nieuwe 7 te schroeven stuitte een beetje, nee opborstelen die handel en mooi zilver spuiten. Zo staan de nieuwe BMW’s ook bij de dealer en dat was de kleur die het moest worden. Ik had al eens een remklauw van de 750 set gespoten in het geel, maar dat past echt niet bij een luxe reis limousine. Zilver of zwart, geen roestkleur en zeker geen rood of geel! Intussen valt mij op dat de velgen van de 7 aan de binnenkant zwaar mishandeld zijn, op één achterwiel zitten blokken aluminium gelast en de andere is mishandeld met een slijptol. Ja je leest het goed, een slijptol! Buiten dat zit er ook een scheur in de velg, tijd om mijn styling 32 wielen van de oude af te halen en daar nieuwe banden op te laten zetten. Makkelijk met zo’n onderdelen magazijn voor de deur.

De nieuwe remmen gaan erop zonder problemen en het remt meteen een stuk beter. Natuurlijk wel eerst een paar honderd kilometer inremmen voordat ze vol belast kunnen worden, dat is geen probleem. Ik rij rustig en dan ineens begint de bak op te spelen. Wat nu weer? Rustig rijdend met 90km/h op de cruise control gaat de bak ineens terug schakelen, niet naar de 4e versnelling maar na de derde versnelling. De snelheid blijft wel gehandhaafd maar de toerenteller schiet van 1400 naar 3100 toeren.
Onder de 2600 toeren schakelt de bak nogmaals terug. Gelukkig ben ik bijna thuis want ik wil de bak natuurlijk niet kapot laten draaien. Stoppen en het contact afzetten durf ik niet, stel je voor dat de 7 niet meer start. De afstanden met de auto lijken allemaal niet zo groot maar als je het moet gaan lopen wordt het ineens een heel ander verhaal.

De 7 strompelt de poort binnen, phoe hé, ik ben toch nog thuis gekomen. Het eerste wat ik doe is de computer eraan hangen en de zaak uitlezen, blijkt de bakolie een temperatuur van ruim 130 graden te hebben. Fouten zijn er niet opgeslagen, tja waarom ook? Een 7 zit vol met electronica en de bedoeling is dat de fouten daar ook uit terug te vinden zijn, mooi niet dus! Of de electronica heeft het niet begrepen of Helmut, die de zaak geprogrammeerd heeft, vond dit soort meldingen niet de moeite waard. Ik kan hem bijna horen denken “dat komt toch nooit voor”, nou bij mij wel! Ook heeft Helmut de koppeling niet gemaakt om op zijn minst de versnellingsbak in noodloop te laten gaan, nee hoor gewoon lekker doorblazen en hopen dat de tandwielen niet tussen de stoelen door afgeschoten worden het interieur in.

De volgende dag gedraagt de bak van de 7 zich weer voorbeeldig, de zaak is natuurlijk goed afgekoeld gedurende de nacht. Nou ja, de nacht is niet zonder problemen verlopen. Zo rond half 5 ’s morgens vond de 7 het nodig van zich te laten horen door het inbraak alarm te laten afgaan. Ik slaap diep en in eerste instantie dacht ik dat de wekker afliep, na enkele welgemikte klappen op de onschuldige wekker gegeven te hebben hield het geluid op. Dus ik draai me om en slaap verder. Niet erg lang overigens, na ongeveer 10 minuten begon het opnieuw. Ik geef een klap op de schuldige wekker in mijn beleving maar het gejank houdt niet op. Hé, wat is dat nou? Half wakker strompel ik naar het raam, open het en verander ter plaatse in een ijspegel. Nog net voordat ik vastvries kan ik mijn hoofd naar buiten steken en zie niets verdachts. Wel een 7 die op vulgaire wijze om aandacht staat te vragen. Laat maar gaan, er is niets aan de hand. De derde keer dat de 7 van zich laat horen blijf ik dan ook lekker warm in mijn bed liggen.

De volgende ochtend ga ik eerst eens op mijn gemak bijkomen met 3 bakken koffie, “even” naar kantoor ( het toilet ) en rond tien uur ben ik aanspreekbaar. “Wat was dat voor herrie vannacht” vraagt Miki. Oh niks, de 7 vond het nodig de wekker uit te hangen. Tegelijk intrigeert het me toch wel, Wat wil dat ding duidelijk maken? Daar was ik snel achter toen ik op het knopje van de sleutel drukte om de 7 te ontgrendelen. Niemand thuis. Geen knopjes die omhoog gaan en ook geen binnenverlichting die mij begroet. Wat is dat nu? Nog een keer drukken, geen reactie. Ja zeg, alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd hebt wat de 7 betreft.

Dood, zo dood als je jezelf kunt voorstellen. Met de sleutel krijg ik natuurlijk de achterklep wel open, pak mijn multimeter en meet nog 5,4 volt op de accu. Oww, is dat alles? De accu uit mijn oude 7 erin en het probleem is opgelost. Dat is een accu die nog geen 8 maanden oud is, van een onbekend merk, meegebracht door mijn vriend Dean, uit Engeland. Was niet duur en zou ontzettend goed moeten zijn. Ja, daar vertrouw je dan op, de werkelijkheid was dat de volgende nacht rond dezelfde tijd het alarm weer van zich liet horen. Nee hè! Niet weer! Ik blijf lekker in mijn bed liggen en of het nu echt gerechtigd is dat het alarm afgaat of niet zal mij een worst wezen. De zigeuners in de buurt ken ik allemaal en als er echt iets aan de hand is weet ik waar ik mijn informatie moet gaan halen.

Wordt vervolgd.
Nico.

Dan krijg je de vraag welke banden er op dit moment onder de 7 zitten, ik weet dat het de verkeerde zijn maar ze worden toch vervangen voor nieuwe. Ik schrijf dus de originele bandenmaat op. Alle gegevens van het Duitse kentekenbewijs en de gegevens die op het identificatie plaatje staan. Dat heeft te maken met gewichten en dergelijke. Het geheel moet vergezeld gaan van een aankoopnota, nu was Vlad niet zo schrijverig dus die heb ik zelf maar even gemaakt. In Frankrijk moet je ook de aankoopnota bij de Prefectuur ( het provinciehuis) overleggen als je een auto op je naam wilt registreren en een kenteken wilt hebben. Bestaat dat papiertje niet dan zorg je er maar voor dat die gaat bestaan. Dezelfde dag kan de aanvraag voor een certificaat de deur nog uit.

Inmiddels heb ik de C5 nog niet terug gezien, Mick had nog een klusje in Keulen en is daar met onze C5 naartoe gegaan. Het zat schijnbaar tegen want een week later kwam hij pas terug naar Frankrijk. Wat voor werk hij doet is mij totaal onbekend maar het zal wel belangrijk genoeg geweest zijn. Plaatjes verkopen kan ik me niets bij voorstellen. Enfin, hij komt uiteindelijk de poort binnen rijden en het lijkt wel of hij 10 kilo is afgevallen. Mijn eerste reactie was dat het wel zwaar moet zijn om als overjarige hippie de vrouwtjes bij te houden, al dan niet tegen betaling. Hij lacht wat schaapachtig en wil na een bak koffie met zijn XM vertrekken. Weinig kans, accu leeg. Dus maar even op gang geholpen dat lijk, de accu laad in ieder geval een stuk beter op als de accuklemmen goed vast zitten. Bij het aansluiten van de startkabels, juist… die van Lepuu, stond ik ineens met de massakabel los in mijn handen.

Eens kijken, wat wordt er bij de APK zoal gechecked? Oh ja, eerst nieuwe banden bestellen. Ik bel mijn bandenboer in Ruffec, zo’n 20 kilometer naar het zuiden. Neemt niet op, zal toch niet op vakantie zijn hè die rubberboer. Na 3 keer bellen ben ik het zat, op internet heb ik een goede prijs gevonden voor de Toyo Proxes T1 Sport, een hele mond vol en een berg rubber in de maten die ik nodig heb. Wel moet ik weten of ze niet bij een gesloten bedrijf worden afgeleverd, het enige wat ik kan doen is erheen rijden. Het is een bedrijf dat nog in de tijd leeft van de tamtam, telefoon zijn ze gewoon nog niet aan gewend. Werken kunnen ze wél, monteren ook bandjes in de maat “meer dan manshoog” en met de breedte van een gemiddelde huiskamer. Apparatuur hebben de boeren wel, goed personeel ook. Het was het eerste bandenbedrijf dat ik in Frankrijk ben tegengekomen waar zonder te vragen mijn achterwielen werden balanceert en dat normaal vond.

Eindelijk heb ik die aangeklede spijker van een eigenaar gevonden, had zich achter een persluchtslang verstopt… Mijn eerste vraag was of hij nog vakantieplannen had, met een vraagteken op zijn gezicht tot gevolg. Ik leg uit dat ik banden op het internet heb gevonden voor mijn 7 en dat ik wil dat hij ze eronder legt. De getailleerde tuinslang trekt nogmaals een bekkie, “waarom koopt U ze dan niet hier”? Tja, dat ligt eraan, wat is jouw prijs dan? Twee banden in die maat en 2 in een andere maat van dat en dat merk. De TL-buis glijdt tussen de deur van zijn kantoor door zonder deze verder dan 10cm te openen en begraaft zich voor de eerste 15 minuten in het beeldscherm van zijn computer. Dan begint de paperclip ineens te praten, ik schok me rot want ik was al half in slaap gevallen. Hij kan de banden leveren voor 7 euro méér dan ik ervoor via internet zou betalen. Nou doe dat dan maar, ik wil wel een parallelisme erbij, de Franse uitdrukking voor uitlijnen. Geen enkel probleem en we sluiten de deal. De banden zal hij binnen 3 dagen hebben dus voor mij tijd zat, ik zit toch nog op het certificaat te wachten.

Oh ja, die APK. Wat gaan we nog meer checken? Remmen, natuurlijk! Achterwielen eraf en eens kijken naar de remblokken. Waarom de achterwielen eerst? Nou, aan de voorkant zitten nieuwe schijven met blokken dus dan ga je aan de achterkant beginnen. Ook omdat er na ruim 1000 kilometer nog steeds sporen van roest op de achterschijven zitten, dat doet vermoeden dat de remkracht daar minimaal is. Het was geen overbodige luxe, de remklauwen stonden redelijk vast en de blokken zaten nog net niet op slijtindicator. Vervangen die handel, nieuwe schijven had ik al liggen inclusief nieuwe blokken en remslangen. Andere remklauwen ook, maar dat alles is de remmerij van een 750. Heb ik ooit eens overgenomen om op mijn oude 7 te zetten maar die blokken wilde maar niet verslijten. Zowel voor als achter heb ik ruim 2 jaar en 100.000 kilometer gewacht tot het moment van vervanging aangebroken was, dat heb ik niet mogen meemaken. Nog voor de blokken op waren besloot de oude 7 een soort van haat – liefde relatie aan te gaan met een betonnen paal. Dat ik min of meer alles nieuw had liggen kwam goed uit, de remklauwen moesten gereviseerd worden maar dat is een kwestie van een paar rubbertjes.

Wordt vervolgd.
Nico.

Voor het eerst heb ik de 7 op de Autobahn en hij voelt goed aan, we zijn dan ook in een vloek en een scheet terug in Kehl. 10 Voor 12, moet kunnen. Ik spring uit de auto en vlieg het Verkehrsambt binnen, nagestaard door Mick die op ons heeft gewacht. Geen tijd om het uit te leggen, de tijd tikt door. Het is nog steeds doodstil daar, waar ze eigenlijk pauze voor moeten nemen is mij volledig onduidelijk. Hijgend meld ik me bij “mijn” balie zonder nummer. De dame is ergens mee bezig en laat mij drie lange minuten wachten. Onvoorzien krijg ik een soort van pasje in mijn handen gestopt, die moet ik in het betaalmachien achter mij in de gleuf steken en 48 euro betalen. Geen probleem, credit-card erin en gaan. Betaling geweigerd, nog maar een keer dan, betaling geweigerd. Een bankpasje dan misschien? Betaling geweigerd. Ja, nu ben ik het zat en schuif er een biljet van 50 euro in, dat vond het machien wel lekker en geeft mij 2 euro terug en een bonnetje. Dat bonnetje geef ik terug aan de dame achter de balie in de hoop eindelijk de papieren terug te krijgen, fout! Ik krijg een papiertje om de belasting te gaan betalen. Huh? Aan de overkant zit een bank, daar kunt U het bedrag voldoen, zonder kosten overigens. Het is maar € 25,- maar toch moet ik als een bezetene de straat over vliegen om op tijd de bank in te kunnen voor ze sluiten.

Ik ben gelukkig snel aan de beurt en met het betalingsbewijs stier ik de straat weer over om 3 seconden voor sluitingstijd nog binnen te mogen. De dame is de rust zelve, dat kan je van mij niet zeggen. Krijg ik nu mijn papieren? Nee nog niet, eerst ga ik even met U mee naar buiten om het chassisnummer te controleren, dan krijgt U een sticker op de nummerplaat en daarna de papieren. Ik vind alles best, als ik maar niet nóg een keer mijn leven moet wagen om over te steken. De remsporen in de buurt van het zebrapad spreken boekdelen, mijn oversteekacties zijn aan de plaatselijke bevolking niet ongemerkt voorbij gegaan. Het chassisnummer word gecontroleerd en goed bevonden, dat was geen nieuws omdat ik het zelf ook al nagekeken had. De bewuste sticker wordt op de nummerplaat geplakt en de dame wenst mij een goede reis naar Nederland. Nederland? Ik ga naar Frankrijk. Dat ik een adres in Nederland heb wil nog niet zeggen dat ik daar naartoe ga. Om verdere discussie te voorkomen bedank ik de dame voor haar gigantische ( ahum ) inspanningen en stap in de 7. Eindelijk heb ik alle papieren en is de 7 legaal van mij!

Ik moet eerst een kwartiertje bijkomen, ambtenarij is op zich niet zo erg maar als er tijdsdruk achter zit wordt het ineens een stuk minder lachwekkend. Vreemd dat de ambtenaren dat zelf nooit meemaken, daar in ieder geval niet. Twee klanten per ochtend die ze een marathon laten lopen, ik weet zeker dat ze met 5 man achter de ramen zich rot zitten te lachen. “Kijk, daar gaat een Nederlander die misschien de overkant niet haalt, zie je die Hummer daar aankomen? Oei, dat ging nog net goed, jammer zeg, weer geen spanning en sensatie vandaag.” Op die manier zo’n beetje.
Tevreden stuur ik de 7 van de parkeerplaats af en zet koers richting huis, Jozef en Maria, je moet er wat voor doen maar dan heb je ook wat.

En ja, wat heb je dan eigenlijk? De tweedehands zooi van een ander. Toegegeven, het is wel een 740i facelift die voor het eerst het asfalt heeft mogen proeven in 2000, maar nieuw is natuurlijk iets anders. De thuisreis verloopt voorspoedig en de 7 slikt de ruim 1000 kilometer probleemloos. Onderweg ben ik alles al aan het plannen in mijn hoofd, de reparaties, belangrijke en minder belangrijke. Op papier heb ik al een aardige lijst maar het is onmogelijk alle “fouten” die een auto heeft in een uurtje te ontdekken. Het start, het rijdt goed en klaagt niet over de lange afstand. Ik ben blij, het wordt een project om deze 7 weer als nieuw te krijgen maar ik heb er vertrouwen in.

Het volgende project is het invoeren in Frankrijk, als allereerste bel ik de volgende dag BMW Frankrijk op voor een certificaat van overeenstemming, ook wel Certificaat van Conformiteit genaamd, in het kort een CVO. Dat ligt wonderwel twee dagen later in de bus, niet het certificaat maar de papieren die ik moet invullen om er één te krijgen. Vier pagina’s en natuurlijk vragen ze alle lastige dingen die je alleen kunt weten als je de auto ook echt hebt. We beginnen maar weer eens met het motornummer, standaard vraag bij BMW en dat zit ergens onder het inlaat spruitstuk. Dat weet ik uit ervaring, alleen hopen dat het bij een FL ook op die plek ingeslagen is. In tegenstelling tot mijn PFL hoef ik alleen het gasklephuis eraf te halen om de nummers te vinden, bij de PFL heb ik het complete inlaat spruitstuk moeten verwijderen. Dus dat ging vrij vlot.

Wordt vervolgd,
Nico.

Vlad is mooi op tijd en heeft de papieren van de 7 bij zich, op naar het Strassenverkehrsambt! Miki en ik stappen bij Vlad in de VW Passat en Mick rijdt er voor de zekerheid achteraan met de C5. Tot mijn verbazing gaat Vlad de hele andere richting op, helemaal niet naar Offenburg. Waar gaan we naar toe vraag ik hem terloops, tja het kan zomaar zijn dat er een nest Russische terroristen ergens in de bossen verscholen zit en op mijn muntjes uit is. “We gaan naar Kehl” zegt Vlad rustig. Waarom dan? “Het is daar een stuk rustiger bij het Verkehrsambt”, oké, nu ben ik helemaal bezorgd. Zo’n 25 kilometer verder houdt de snelweg op en rijden we Kehl in, het lijkt zowaar op een stad en dat geeft weer wat rust. Gelukkig is het Verkehrsambt niet in het centrum dus na een paar afslagen staan we voor de deur. Pfff, dat is een opluchting.

Het is niet druk en ik trek een nummertje, Vlad schijnt het daar uit zijn hoofd te kennen en wil niet mee naar binnen. Ja wacht even beste jongen, jij gaat uitleggen dat er geen TUV bij zit hè. Dat was hij even vergeten en schoorvoetend stapt hij mee naar de balie. De papieren worden overhandigd en ik zeg dat ik een uitvoer kenteken dat 4 weken geldig is wil hebben. “Waar is de TUV?” Nou Vlad, jouw beurt! Hij wijst op wat dingen op de “Fahrzeugbrief”en de dame achter de balie is overtuigd. Ik ben met stomheid gelagen, mij lukken dat soort dingen nooit! De dame houdt de papieren en geeft een handgeschreven vodje mee, “ga aan de overkant maar een verzekering voor 4 weken kopen en kom dan weer terug”.

Juist ja, en waar dan wel? Bij de nummerplaten boer natuurlijk, stomme buitenlander. Ja maar ik heb nog geen nummer van je gekregen, “dat krijg je als je de verzekering hebt betaald”. Ook goed, wat jij wilt. Vlad staat buiten met Miki en Mick een sigaret te roken en is niet van plan mee te gaan. Ik regel het zelf wel, doe vooral geen moeite.
De jonge dame aan de overkant die bij de nummerplatenboer werkt is vriendelijk en neemt zonder veel te vragen het vodje aan, binnen enkele minuten heb ik een verzekering voor 4 weken. Kost dat? € 78,-. En nu? Terug naar de overkant. Oké, tot straks dan.

Gewapend met de verzekeringspapieren stuif ik de drukke straat over en langs het trio vakantiegangers terug het Stassenverkehrsambt in. Ik ben beleefd en trek opnieuw een nummertje, dat was nergens voor nodig want je kon er een kanon afvuren zonder iemand te raken zo rustig was het. Mij werd vriendelijk verzocht géén nummer meer te trekken want dan maak ik de rest van de slapende ambtenaren wakker. Ik presenteer de papieren aan de dame die mij eerder geholpen heeft, en na een functioneel geklop op het toetsenbord van de computer komt de vraag: “Waar is de auto?”. Tja, dat is wat lastig, er zit namelijk geen kenteken op dus ik mag er niet mee hierheen rijden. “Haalt U het nog om vóór 12 uur met de auto hier te zijn?”, ja hoor, geen probleem maar uhhh, hoe kom ik dan aan nummerplaten? Er rolt een briefje uit de printer en daarmee kan ik terug naar de overkant, juist, nummerplaten laten maken!

Ik sprint het pand uit en passeer 3 vragende gezichten, ik moet opschieten want als ik de platen heb moeten we de auto gaan ophalen en op tijd weer terug zijn. Geen tijd om iets uit te leggen en na 6 minuten kom ik met 2 prachtige uitvoer platen weer terug. Nu naar de 7 en rap een beetje! Het orginele kenteken en de Fahrzeugbrief liggen nog bij het Verkerhsambt en ik heb geen zin om tot 2 uur die middag te wachten tot ze weer open gaan. Hit the gas Vlad, pedal to the metal! Dat is een variatie op Hit the road Jack en dat liedje blijft dan ook in mijn hoofd nagalmen. Vlad houd zich aan de voorgeschreven snelheid, ik vraag hem terloops waar hij eigenlijk vandaan komt. “Uit Kirchistan”, wat zegt ie vraagt Miki van de achterbank. Kirchistan, je weet wel tussen Oezbekistan en Afghanistan. Er komt een twijfelachtig “oh ja” van de achterkant, Miki is niet zo goed in topografie. Als zij de weg wijst doen we er drie uur langer over en rijden we minimaal 100 kilometer om, en dat is dan bij ons in de buurt, laat staan als het om een vreemd land gaat.

Intussen zit Vlad te vertellen over zijn moederland en ik kan me niet inhouden om te vragen wat hij eigenlijk in dit gedeelte van de wereld doet. Het antwoord is simpel maar duidelijk, hier rijdt hij in een auto en “thuis” op een lama. Aangezien BMW geen lama’s maakt begrijp ik hem volledig. Hij kan afwisselen door op een yak te rijden naar dan houdt het echt wel op. We rijden het plaatsje Sand weer binnen, halen de 7 uit de garage en schuiven de uitvoer platen in de houders. Nu is het wel tijd om te gaan betalen vindt Vlad, en gelijk heeft hij want op papier is de 7 niet meer van hem. Ook nog niet van mij maar van het Verkehrsambt. Ik betaal het overeengekomen bedrag en hij is blij, zo blij dat hij nog even meegaat naar het benzinestation om er 40 liter bij te tanken en de bandenspanning te controleren. Ik hoef er niets aan te doen, wordt geregeld door Vlad. Tijd om afscheid te nemen, bedankt jongen en misschien zien we elkaar nooit meer. Maar als de 7 niet goed is ken ik nog wel wat mensen van de BMW 7 club die best wel een ritje Sand willen doen. Hoor je niets dan is het goed maar als er ineens 15 zevens de straat in komen rijden heb je een probleem. Miki sust een beetje en geeft hem ons kaartje, voor het geval hij ooit eens in Frankrijk op vakantie wil gaan. Heel goed, strakke actie.

Wordt vervolgd,
Nico.