Het begon op een mooie zaterdagavond, de maan schijnt, de katten liggen te slapen, Miki zit TV te kijken… en dan ineens, uit het niets geeft mijn zoon een schreeuw. De katten maken dat ze wegkomen, Miki wordt abrupt uit haar serie getrokken en ik schrik mezelf rot. De PC waar mijn zoon op zit te werken aan zijn boek geeft spontaan een blauw scherm. In dat scherm staat een error-code, niemand heeft ooit begrepen wat Bill Gaatjes daar nu eigenlijk mee bedoelt. Maar de melding dat Windows er mee is gestopt komt overduidelijk over.

Gewoon opnieuw opstarten… ja soms werkt dat, maar die avond niet. Het besturings-systeem is er echt mee gestopt, geen mogelijkheid meer om op welke wijze dan ook Windows op andere gedachten te brengen. De meldingen zal ik even vertalen, “Ik heb er genoeg van”, “Ik doe hier niet meer aan mee”, “bekijk het”, en als je mij opnieuw gaat proberen te installeren zal ik er alles aan doen om het probleem te handhaven.

Ik probeer nog om Widows ( Ja, zonder “N”, de weduwen van de verloren bytes…) via het Dirty Operating System ( DOS ) te starten maar ook dat maakt op de dwarsliggende Windows geen indruk. Overigens vraag ik me af of de volle maan daar verantwoordelijk voor is. Je weet wel, zonnenstormen en maanstralen, springtij en westerstorm. Daar kunnen de oudjes in Zeeland nog wel van meespreken, die vergeten 1953 niet hoor! Voor de mensen die nu met vraagtekens zitten, in 1953 heeft de watersnoodramp in Zeeland plaatsgevonden. Voor meer informatie verwijs ik naar Wikipedia. Niet dat het iets met Windows te maken heeft maar het geeft een beetje de ernst van het probleem aan.

Terwijl ik aan de PC waar mijn zoon op werkt aan het “troebelshoeten” ben valt ineens ook mijn eigen PC uit. Er komt een chemisch ruikend luchtje uit en een rookpluim. Dan heb je alles gehad, 2 PC’s binnen 15 minuten buiten gebruik! Het internet werkt wel, via de laptop van Miki kan ik nog verbinding maken. Maar… Daar staat Windows 7 op, normaal gezien ben ik oneindig fan van dé 7 maar als het Windows betreft hoeft het voor mij niet meer. Ik kan er wel mee omgaan, het gedraagt zich als een vrouw die toevallig in de overgang is. Daarbij een opvlieger heeft en voor de rest van de wereld onuitstaanbaar is. Laat mijn vrouw daar nu wonderwel heel goed mee om te kunnen gaan, met de Windows 7 hè, de overgang heeft ze gelukkig al achter de rug. Er bestaat tussen haar en Windows 7 een soort van osmose, één zijn met de machine, beide hebben een handelbaarheid als een motor met zijspan, vrijdagmiddag in de file op de A4 bij de brug over de oude Rijn. ( Nee !! met A4 bedoel ik geen Audi, waarom denken jullie dat toch steeds?? )

Zoeterwoude, A4, vrijdagmiddag, hoe zuur kan het worden? Ik heb die ergernis niet nodig, ik heb nu 2 PC’s die het niet meer doen. Mijn zoon stuitert tegen het plafond en ik zeg heel tactisch “Als je nu een witkwast beetpakt scheelt het mij ook weer werk”!! Kwaad beent hij het huis uit, ik roep hem nog na “Ben je nu ook al voor slager aan het oefenen??”. Even rust, laat die berg elektrisch gevoedde semi-intelligentie ook maar even lekker met rust. Toch moet ik een oplossing vinden voordat hij terugkomt, het dak eraf gaat en de buurman, als oud strijder, in de bosjes gaat liggen met zijn jachtgeweer. Het zal niet de eerste keer zijn dat buurman in de front-linie-verdedigings-mode schiet. Dan schiet me ineens iets te binnen, ik heb nog een oude PC in de schuur staan die ik ooit eens voorzien heb van VAG uitlees software. Dus geen wonder dat die, compleet met OBD-nul kabel, in de schuur beland is.

In de schuur jaag ik de muizen uit de systeemkast, we hebben 2 katten maar die kijken mij aan met een koppie van “Ik dacht het niet, geef mij maar echt voer”!
Eens kijken of het fossiel der kunstmatige intelligentie nog wil opstarten, na 3 keer proberen begint inderdaad het programma “Raampjes” te laden, het is nog dubbel glas ook!! Uhh, XP.
Ik ben in staat om binnen enkele minuten de harddisk uit mijn zoon zijn computer te halen en in de werkende aan te sluiten, het zweet loopt van mijn hoofd. Als het zo zou zijn dat zijn boek beschadigd is, of nóg erger… verdwenen, dan is er een jaar werk door de afvoer. Ja, ik weet het, “A copy a day keeps trouble away”!! Gelukkig, ik kan alles nog kopieren, en dat geldt ook voor al mijn directories die met BMW te maken hebben. Vreemd genoeg heb ik daar wel 3 kopieën van, kan een fotootje of wat schelen maar toch. Erg eigenlijk hè.

Wordt vervolgd,
Nico.

Beneveld als ik ben zie ik op dat moment overal humor in, zelfs in een halve liter benzine die door de achterkoffer gespoten is. Het is eigenlijk helemaal niet leuk, maar ik kom niet meer bij van het lachen. Ik moet wel uitkijken dat mijn lollige bui niet omslaat in woede, de 7 haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan. De eigenaar van het restaurant, een goede vriend van ons, houdt het voor gezien en zegt: “Je mag de auto hier vannacht wel laten staan hoor”. Bedankt voor de positieve input, maar dat gaat zeker niet gebeuren. Ik besluit de pomp terug in de tank te bouwen, de auto af te sluiten en naar huis te lopen, nog steeds vergezeld door Robin.

Nee, niet om de 7 daar die nacht te laten staan! Om de altijd enthousiaste Z3 op te halen en de 7 daarmee naar huis te slepen. Ik weet ook wel dat je een automaat niet mag slepen, maar het is slechts 3 kilometer en als ik het rustig doe moet het kunnen.
In de handleiding staat dat je een 7 met automaat 50 kilometer mag slepen, met een maximum snelheid van 70 km/h, dát zou ik niet doen! 3 Kilometer met een snelheid van 30 km/h is echt het maximum wat ik aandurf. Beneveld of niet, ik blijf wél nadenken. Na een kwartiertje lopen we de poort binnen, eerst even bijkomen, adem halen en iets drinken.

Het is na middernacht, ik haal de sleepkabel uit de schuur en pak de sleutel van de Z3.
De Z3 zet de binnenverlichting al aan als ik kom aanlopen, huh? Oh, verkeerde knopje op de sleutel ingedrukt. Niet te stoppen dat ding! Die is al een feestje aan het vieren, “morgen mag ik op vakantie!!”. Ik weet het zo zeker nog niet, maar het begint er al aardig op te lijken. Eerst de 7 maar eens ophalen, en dat gaat zonder problemen.
De Z3 heef bijna 200pk en een zeer stijf chassis, heeft totaal geen moeite om de 7 naar huis te slepen. Een dakloze Z3 zou misschien een ander verhaal geweest zijn. De 7 is gearriveerd in de tuin, nu eens kijken wat er nu eigenlijk aan de hand is.

Ik had gehoopt op een rustige avond zodat ik de volgende dag onbezorgd, en goed uitgerust op vakantie zou kunnen. Dat loopt even anders!! Het loopt inmiddels tegen half 2 en ik besluit toch maar naar bed te gaan. De volgende ochtend ben ik al vroeg op, gewapend met de tips van forumleden heb ik enkele aanknopingspunten. Eerst nog maar eens de zekeringen controleren, allemaal goed natuurlijk. De bakschakelaar was ook een suggestie, goed eruit met dat ding. Popnagels uitgeboord en aan een inwendig onderzoek onderworpen. Vreemd, ik zie helemaal niets wat op een probleem zou kunnen duiden. Zou de 7 het dan toch van mij gaan winnen? Ik weiger het te accepteren maar de techniek is altijd in staat de logica om zeep te helpen.

Miki heeft de koffers al gepakt, het loopt al tegen 11 uur maar ik wil toch nog wat dingen proberen. Ik kan niet zeggen dat ik relaxed bezig ben, een gemengd gevoel van stress en kwaadheid beïnvloedt helder denken. Ergens ben ik blij dat de 7 in verhouding “om de hoek” de geest heeft gegeven, was ik al aan de Côte d’Azur geweest dan had het een heel ander verhaal geworden. Robin probeert te helpen, in ieder geval morele steun te bieden, door te zeggen: “Aan de Côte d’Azur rijden veel meer 7-ens rond, daar zouden ze er wel raad mee geweten hebben.”. Hoe goed het ook bedoeld is, zijn opmerking valt niet in goede aarde. Ik ben nog 3 woorden van een totale “mental breakdown” af, voordat het zover komt stop ik met zoeken en neem een bak koffie. Moet je eigenlijk niet doen als je toch al staat te shaken, maar heeft geen nadelige, lichamelijke en psychische gevolgen verder.

We hebben hier met een totaalweigeraar te maken, een nuffig zwart ding welke alleen maar in zijn eigen omgeving wenst te verkeren. Nou, je hebt het voor elkaar hoor, je mág niet eens meer mee!! Zelfs al zou je nu spontaan uit jezelf aanslaan, ik heb het gehad, ik ben het zat en hoognodig aan vakantie toe!! Het loopt al tegen 12 uur, met zo’n 750 km voor de boeg wil ik toch een beetje op tijd het eerste reisdoel bereiken. Op vakantie met de 7, nee dus !!

De Z3 kan zijn lol niet op en laat mij gewillig alle reguliere dingen checken. Olie, koelwater, remvloeistof, stuurbekrachtigingolie en bandenspanning… Allemaal in orde! Als er op dit moment nog iemand anders mee op vakantie wil heeft hij pech gehad!

De Z3 wordt ingeladen, Miki heeft toevallig de grootste koffer die ze kon vinden vol gestopt en die past maar nét in de achterkoffer. De rest kan er nog bij maar het houdt niet over. Uiteindelijk rijden we rond half 1 de poort uit, de Z3 heeft er zin in, ik ook wel maar het duurt toch echt tot voorbij Limoges voordat ik over mijn frustratie heen ben. De eerste 100 kilometer kan ik niet verkroppen dat ik verslagen ben door een stom stuk techniek, of moet ik zeggen een slim stuk blik wat in staat is zijn zin door te drijven?

Na 150 kilometer begint het vakantie-gevoel een beetje te komen, de Z3 loopt als een naaimachientje, het is prachtig weer en het landschap veranderd langzaam van heuvelachtig in bergachtig. Niet zoals gepland, maar… “Côte d’Azur, here we come!!”.

De metalen koffer is van mij, de rest moest Miki zonodig meenemen, de tweede foto: de Z3 op de “route de Cornishe”. In het midden mijn “hobby-handelsmerk”…

De Z3 was beslist geen straf. Goede, elektrisch verstelbare lederen sportstoelen, cruise control, CD speler, airconditioning en een heerlijke 6 cylinder motor met 193 paardjes. Om maar een paar opties en details te noemen.

Nico.

Vol goede moed, ja alweer, waar haal ik het vandaan hè, begin ik de vakantie-ondermijnende 7 te voorzien van nieuwe ringen, twee per injector. Alles gaat lekker maar ik kan de 7 horen grommen van binnen. Niet tegensputteren, mond open en braaf zijn. Daar denkt de 7 echt anders over en zal niet nalaten ervoor te zorgen dat de gaskabel bevestiging scheurt, alwéér een rubbertje!! Luister eens maat, jij hebt een serieus probleem, ik ben hier de baas en krijgen zal ik je. Na een half uurtje knutselen heb ik zelf een metalen busje gemaakt. Zo, grote jongen als je die nog kapot krijgt!
Het begint echt persoonlijk te worden, ik geef niet op maar de 7 ook niet. De plastic houder op de gashendel breekt, achterbakse recidivist!! Maar niets wat een paperclip, op de juiste manier gebogen, niet kan verhelpen, ook al is het maar tijdelijk.

De 7 staat weer in elkaar, en start zowaar ook nog! “Miki, ik ga even tanken dan hoeven we dat morgenochtend niet te doen”. Sinds het benzinetank verhaal pomp ik de 7 met veel genoegen vol, afrekenen is en blijft een ander verhaal.
Ik geniet van het comfort en de rustige loop van de motor, de Z3 is beslist geen verkeerde auto maar gewoon van een ander soort. Letterlijk het verschil tussen een redelijk milde sportwagen en een relaxte cruiser.
Ik ben blij, hoe de 7 erover denkt zal me een zorg zijn, morgen kunnen we op vakantie!

Het is inmiddels 6 uur in de middag, we besluiten met kennissen uit eten te gaan. Het restaurant is niet ver en heeft ook geen 5 sterren. Nou ja, twee dan, in de spiegel op het herentoilet. Verder kan je er lekker eten en is het gezellig, dat is uiteindelijk het belangrijkste. Na een gezellige avond gaan we rond 10 uur weer eens op huis aan, morgen vroeg uit de veren en op vakantie!! Yeah!!
Niets deed vermoeden… En niemand had erop gerekend… Dat de 7 … Ándere plannen had!! Ik ga NIET op vakantie!! Hoezo niet?
Ik stap in de 7 bij het restaurant, steek de sleutel in het contactslot en start. De startmotor is schijnbaar de enige die op vakantie wil want die draait vrolijk rond, maar de 7 wil niet aanslaan!! Wat is dit nu weer?

Onze kennissen nemen Miki mee en zetten haar thuis af, komen nog even terug om te zien hoe het ermee staat. Ne rien, nada, noppes, niet starten. Iemand biedt aan om met haar auto op vakantie te gaan, maar hoe goed het ook bedoeld is, ik ga niet in een Peugeot drie-nul-nogwat naar de Côte d’Azur!! Ik heb mijn trots hé.
Robin, Miki’s zoon, blijf bij me om te helpen. Ben ik even blij dat hij een iPhone heeft, die app ofzo van het zaklampje komt goed van pas. Gôh, zijn die dingen toch nog ergens goed voor, want de zaklamp van BMW in het dashboardkastje heeft al jaren geleden de pijp aan Maarten gegeven.

Ik heb een vreemde weergave in het instrumenten cluster, de aanduiding van de versnellingsbak laat PRND allemaal tegelijk oplichten. De pook maar eens een paar keer heen en weer halen, contact maken en er veranderd niets. Zekeringen checken, ja natuurlijk!! Geen kapotte te vinden. Natuurlijk niet, het is een BMW 7-serie, die doen daar niet aan. Wat dan? De benzinepomp, ja dat is een mogelijkheid. Ik hoor de pomp niet lopen als ik contact maak dus die zullen we eens in “notime” uitbouwen. Wacht even, de tank zit helemaal vol! Ik waag het er toch op, ik ben inmiddels een ervaren tank-specialist. Ontkennen kan ik het niet meer, de benzinedampen doen me goed, ik ben door de 7 een “octaan junkie” geworden. Alcohol vertroebelt de geest, de benzinedampen maken het nog leuk ook.

Hoe test ik de pomp? Gewoon het contact aanzetten als ik hem boven een volle tank in mijn handen heb? Nee, doe maar niet. Ik maak de pomp los en tover uit de catacomben van de 7, naast de accu 2 rollen aansluitkabel tevoorschijn. Robin komt niet meer bij van het lachen, “jij hebt ook echt álles bij je hé!”. Ja ik wel, maar heb jij je oplader van dat ei-geval bij je? Het lampje begint al behoorlijk in kracht af te nemen.
Nee dus!! Nou, dan maar verder bij het licht van de 7 zelf. In de achterkoffer sluit ik 2 draden op de benzinepomp aan, ver weg van de tank. De plus op de accu, en nu komt het… Als ik de min aansluit spuit de benzine die nog in de pomp zat door de achterkoffer heen. De pomp is het probleem dus niet!!

So much voor “goede ideëen”.

Wordt vervolgd.
Nico.

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de Z3 coupé wél zin heeft in vakantie, gewillig brengt hij mij door de hele omgeving om onderdelen voor zijn grote broer op te halen.
Op die manier komt de gedachte om met de Z3 te gaan wel heel prominent naar voren. Je hoort het kleintje bijna smeken, “Ik wil mee, ik wil mee … please!!”. Vooralsnog blijft het bij de gedachte dat er een mogelijkheid bestaat.

Ik ga op zoek naar de vermiste rubber ringetjes. Van de 5 vermisten vind ik er 4 terug, het zal toch niet zijn dat er 1 in de motor gevallen is? Om zeker te zijn gaat het spruitstuk er weer vanaf, ik kan zoeken tot ik een ons weeg maar het laatste ringetje is en blijft onvindbaar. Nog 3 dagen tot de deadline, de dealer bellen en dan een week op een ringetje gaan wachten behoort niet tot de opties. Kom op, hoe moeilijk kan het zijn om een ringetje in die maat te vinden? Na het bezoek van de derde bouwmarkt en de tweede sanitair-boer begint het er donker uit te zien. Ze barsten van het rubber, maar die maat?? Nee mijnheer, dat is een hele speciale! Ja, ga me even lopen vertellen dat mijn vakantie nu van een rubber dingetje afhangt, dat wist ik al! Ik probeer te relativeren en bedenk dat mijn geboorte waarschijnlijk ook te maken heeft gehad met het missen van één klein stukje rubber.

Wanhopig ga ik nog bij enkele autobedrijven langs, maar als ze horen dat het uit een BMW komt gedragen ze zich ineens of je een besmettelijke ziekte hebt. In jullie auto’s zitten toch ook injectoren? “Jawel, maar wij zijn niet zo dom om de ringetjes kwijt te raken.” Vervangen jullie die nooit?? “Uhh, nee…“ Ik weet wel waarom, vóórdat die ringen aan vervanging toe zijn ligt het gemiddelde Franse koekblik al bij de recycling! Heb je nergens een sloper staan? Ik zie er zo al vier in de showroom. “Dat zijn diesels mijnheer.” Tja, ik had het kunnen weten!
Wat is wijsheid? Ik ga eens proberen een andere BMW dealer te vinden die wel snel kan leveren. Ik zit tussen 3 dealers in die allemaal ongeveer op gelijke afstand gevestigd zijn, ja 70 kilometer verderop! De dealer in Niort belooft mij de ringen de volgende dag te kunnen leveren, doe er dan maar meteen 16 dan heb ik daar geen omkijken meer naar.

De volgende ochtend, 2 dagen voor de deadline. Ik bel vol goede moed de dealer in Niort, Heeft U de ringen al ontvangen? “Momentje alstublieft”, hij legt de hoorn van de telefoon op de balie en vanaf die balie kan ik meeluisteren hoe de magazijnmeester zijn hulpjes opdracht tot zoeken geeft. Na drie minuten, “Mijnheer?” Ja? “De ringen zaten niet bij de levering van onderdelen vanochtend”. En dat moet ik leuk vinden? Nou, je hebt ze beloofd dus haal ze maar uit een andere auto dan. “Dat kan helaas niet.” Hoezo? Heeft je monteur spontaan Parkinson gekregen of heb je ook de hele showroom vol staan met diesels? “Inderdaad, hoe weet U dat het allemaal diesels zijn?” Nou m’n beste, daar hoef je nu niet bepaald helderziend voor te zijn in tractor-land. Morgen bel ik niet, dan sta ik gewoon om 10 uur aan de balie. Dus ik zou zorgen dat ik ze heb als ik jou was !!

De laatste dag, om 9 uur ’s morgens staat de Z3 al weer breed naar mij te glimlachen en binnen een klein uurtje brengt hij me zonder klagen naar Niort. Ik loop naar de onderdelenbalie, en wordt vriendelijk begroet. “Goedenmorgen, wat kan ik voor U doen?”, ik kom mijn ringetjes ophalen. Als gestoken door een wesp schiet hij twee keer, één keer in de stress en één keer het magazijn in. Trots komt hij met een klein zakje terug, legt het op de balie en zegt zonder te blozen: “Dat is dan € 44,- alstublieft”. Wazzeggu ?? Dat is nog duurder dan een gezinsverpakking anti-soa !! Maar ik heb ze nodig dus ik mopper niet, reken de krengen af en verdwijn zo snel mogelijk richting huis. De Z3 heeft er lol in, de Gendarmerie wat minder, we worden beide nagestaard door de snelheidsmetende smurfen. Niets meer van gehoord dus die zijn vergeten te meten. Het valt voor een ambtenaar ook niet mee om bij mooi weer ’s morgens ook nog eens te moeten werken. Ik heb met ze te doen, echt hoor!

Thuisgekomen zwaai ik het zakje met ringen tergend voor de neus van de 7 langs, kijk eens wat ik hier heb. Wij gaan morgen op vakantie !! Ik kan de 7 bijna horen denken… Oh Merde, heeft hij het toch voor elkaar gekregen !!

Wordt vervolgd.
Nico.

Bed & Breakfast is leuk om te doen, je komt nog eens mensen tegen die je anders nooit zou zien. Zelf op vakantie gaan is er op die manier al jaren bij ingeschoten, eigenlijk ben ik het hele jaar sowieso al op vakantie. Dus ik voel de noodzaak er niet zozeer van. Voor Miki ligt dat anders, zij wil er wel eens tussenuit en dan gaan je plannen maken. De bijna maandelijkse ritjes naar Nederland en België zijn meer een gewoonte dan een uitje geworden. Tijd voor iets totaal anders!!

Zwitserland? Nee, daar zijn we al geweest. Buiten dat heeft Miki een verschrikkelijke hekel aan Zwitserland omdat haar ex er met een Zwitserse strijkplank vandoor gegaan is. Uhhh, even uitleggen misschien? Ok, een vrouw die aan de achterkant totaal géén uitstulpingen heeft, en aan de vóórkant ook niet !! Zeg maar een “platte-lands” vrouw uit de bergen. Daarbij een gezicht heeft alsof het als roostertje voor de strijkbout heeft gefungeerd en benen waarvan het eerste het beste camping tafeltje in de lach schiet. Bij tegenwind flapperen de kleinste maat panty’s zo’n 15 centimeter achter haar onderstel aan. Een strijkplank dus!! Zwitserland gaat het niet worden. Wat dan wél? Ik zal jullie alle andere opties besparen, we gaan naar de mondaine Côte d’Azur !

Met nog twee weken te gaan, voordat we eindelijk eens samen op vakantie kunnen, besluit de 7 ineens te gaan protesteren. Een hoog gierend geluid komt er onder de kap vandaan. Ook wordt er witte rook bij een koude start uit de uitlaten gejaagd, dat heeft de 7 daarvoor nooit gedaan. Zeker niet in de zomer, dus tijd om op onderzoek uit te gaan. De muliriemen misschien, of de aandrukrollen? Nee, het geluid komt ergens anders vandaan. Intussen gaat de 7 steeds onrustiger lopen en op een bepaald moment, in een vlaag van verstandsverbijstering trek ik met lopende motor de peilstok een stukje omhoog. Heej, nu is het gieren ineens weg! Bij het terugplaatsen van de peilstok wordt deze bijna uit mijn hand getrokken, om het vervolgens weer op een janken te zetten.

Eens even kijken, kan ik me vaag iets van herinneren, dus ik spit het forum maar weer eens om. En ja hoor, bijna 100 procent kans dat het vacuüm membraan kapot is.
Niets aan de hand, gewoon even bestellen inclusief de pakkingen. Natuurlijk is hetgeen ik nodig heb weer niet op voorraad, een week later zal alles er zijn. Geen paniek, ik heb nog 12 dagen voordat de 7 vakantie-klaar moet zijn. Met een deadline van nog 5 dagen haal ik de onderdelen bij de dealer op en ga aan de knutsel!

Voordat ik de onderdelen ophaalde had ik al een poging gewaagd om het complete membraanhuis eraf te halen zonder het inlaatspruitstuk te verwijderen. Na een paar uurtjes en de nodige pleisters heb ik het opgegeven. Lezen is ook een vak, ik had de instructies voor de “quick fix” verkeerd begrepen. Als jullie denken dat ik eigenwijs ben, dan zou je mijn moeder eens gekend moeten hebben. Ik schuif het af op een genetische afwijking. Niet mijn fout, en wat voor excuses kan ik nog meer verzinnen?

Aan de slag, al het gereedschap heb ik bij de hand en vol goede moed begin ik aan de demontage van het inlaatspruitstuk. Het is niet de eerste keer dat ik het spruitstuk eraf haal dus ik weet nog welke volgorde ik moet volgen. Alles gaat dan ook voorspoedig, geen afgebroken boutjes, geen muurvast zittende aansluitingen en binnen een ruim half uurtje ligt het beest los in de tuin. Relaxed voorzie ik het spruitstuk van nieuwe onderdelen en pakkingen. O ja, even een paar foto’s maken, anders geloven ze me op het forum niet. Daar zitten mensen met een afwijking, die geloven het alleen als er foto’s bij staan…..

Helemaal vers gaat het spruitstuk weer terug de motorruime in, ik schroef het op zijn plaats en ga de injectoren terug zetten. Hé, waar zijn de rubber ringetjes gebleven??
Het zal toch niet waar zijn!? De 7 heeft besloten niet mee te werken aan de vakantieplannen en doet er werkelijk alles aan om ons niet richting Côte d’Azur te laten vertrekken. Heb ik weer, een 7 met een minderwaardigheids complex. Durft zich gewoon niet te laten zien tussen de Lamborari’s, de Porcherati’s en de Rollsssstoelen!! Verwend kreng, roep ik naar de 7, in je eigen speeltuin ben je de grootste maar in een andere speeltuin durf je niet te komen? Slap hoor.

Wordt vervolgd.
Nico.

Luister eens heel goed naar mij, zeg ik tegen de aanduidingen in de cockpit, Jullie leren met het nieuwe orgaan omgaan ander zal ik maatregelen moeten nemen! Mijn dreigingen helpen niet, 80 liters worden er aangegeven … En geen druppel méér.
Er rest mij op dat moment niets anders dan te gaan rijden, eens zien hoe het zelf-leer-systeem van de modules in de auto werkt. Helemaal niet dus!! Die bleken het nieuwe donor-orgaan volledig te negeren, en als de 80 liter er bijna doorheen geblazen zijn krijg ik “wake up calls” van de boordcomputer. In eerste instantie blijft het netjes, het reserve lampje gaat branden. Binnen een half uur de gong, ha, etenstijd… Maar ik reageer er niet op.

Inmiddels beginnen mijn medepassagiers het enigszins benauwd te krijgen, op de boordmonitor staat nog een “Reichweite” van 15 km. Er komt binnen die afstand nog één benzinestation… en die rij ik vrolijk voorbij. Met nog 50 kilometer te gaan kan ik ze horen zweten!! Miki verbreekt het stilzwijgen, “als ik hier midden in de nacht stil kom te staan dan …”. Ik reageer in eerste instantie niet, maar toen de angst van mijn 3 medereizigers ernstige vormen begon aan te nemen, ( Miki zweet. Robin, Miki’s zoon, begint al SMS boodschapjes naar zijn vrienden in de buurt te sturen. Nick, mijn eigen zoon zal het een worst wezen want hij heeft een grenzeloos vertrouwen, maar zit desondanks met gekromde tenen achter mij ) besluit ik toch maar te vertellen dat we niet stil komen te staan.

Ik doe dat overigens niet in duidelijke woorden, ik tover bij iedereen vraagtekens op het gezicht als ik zeg “Ik weet iets wat jullie niet weten”. Daarna houd ik mijn mond dicht. De “Reichweite is inmiddels op nul aangekomen, de boordcomputer geeft dan alleen nog 3 streepjes weer, Ik weet dat er nog minimaal 10 liter in de tank zit, méér dan genoeg om thuis te komen, maar de rest weet dat niet !! Als de ramen 10 kilometer voor aankomst aan de binnenkant beslaan van het angstzweet der medereizigers, zeg ik rustig “we komen er wel hoor”.

Het blijft ijzig stil in het overhitte interieur, daar help zelfs de airconditioning in de winter niet tegen. Tja, of de kachel in de zomer, zie zelf maar welke je het leukst vindt. 15 Minuten later rijd ik de poort binnen, we zijn thuis!! Zoals je begrijpt werd mijn actie niet in dank afgenomen, de 2 zoons van beide kanten zoeken zo snel als de brandweer het toilet op, Miki is in alle staten, dat wordt niets meer vannacht… Kusje slapen dus. Nou ja, zelfs het kusje kon ik vergeten.
Met duivelse gevoelens geniet ik van mijn actie, heh heh heh, heb ik ze even goed te pakken gehad zeg !! Ik haal een lekker koel biertje uit de achterkeuken en geniet nog even na. Met dank aan de software-ontwikkelaars van BMW die het “zelfleer-proces” van de electronica aan boord van de 7 niet ál te intelligent hebben gemaakt.

Toch moet er uiteindelijk een oplossing komen, ik wil dat de 7 “ziet” dat er een 95 liter benzinetank inzit. Gezien het feit dat ik DIS op dat moment niet kon gebruiken, en dus ook Progman niet grijp ik naar een riskante oplossing. Tenminste, dat vinden de mensen die het kunnen weten, ikzelf heb daar totaal geen problemen mee. Ik sluit de 7 aan op de computer en start NCS-Expert. Met in het achterhoofd dat ik nu echt niets fout moet doen ga ik de gegevens uit de auto downloaden naar mijn PC. Ik volg de handleiding stap voor stap en krijg zowaar de instellingen uit ALLE modules in mijn auto te zien. Dat wil zeggen de gegevens die ik gevraagd had uit de IKE ( Instrumenten Kluster Elektronika ) in een mooi compact file-tje, de rest krijg ik er ongevraagd gratis bij in een gigantische tweede file. Dat belooft wat !!

Eens even kijken, DRL? Niet nodig. Follow me home? Nee dank U, ik ga liever alleen naar binnen, ja, of met mijn vrouw natuurlijk! MPG, heeft voor mij geen enkele waarde en ik zoek naar alle regels die daar mee te maken hebben. Al snel vind ik een waarde die ik met de moed der wanhoop verander in KM/L. Nu de tank nog, er staat een regel die zoiets zegt als “Tank kennfeld = 85L” … Die ga ik eens even veranderen in “Tank kennfeld = 95L”. Ik laad de veranderingen volgens voorschrift in de modules van de 7. Nu wordt het spannend !! Gaan de modules mijn veranderingen accepteren of wordt het een onomkeerbare nachtmerrie?

Voor de zekerheid heb ik een backup van de originele file gemaakt, stel je voor dat het echt mis zou gaan. Een gewaarschuwd mens telt tenslotte voor 2. Alles lijkt goed gegaan te zijn, ik kan direct testen of de MPG veranderd is in KM/L, en dat werkt!!
Nu nog gaan tanken, ik pomp de waarde van een romantisch diner met bijbehorende live spelende violisten in de tank, en jawel hoor!! De boordcomputer geeft nu 90 liter aan als de tank vol is !! 5 Liter reserve, ok, dat had de 85 liter tank ook.

Ik ben blij, ik hoef mijn medepassagiers niet meer tegen de zijruitjes aan te jagen en ik weet nu precies, nou ja bijna dan, hoeveel er nog in de tank zit.
Eindelijk is het “benzinetank verhaal” ten einde. Hopelijk voor een hele lange tijd !!

Het is toch best opmerkelijk hoever je voor een BMW 7-serie je grenzen verlegd, voor een andere auto had ik nooit zoveel moeite gedaan.

Nico.

Donderdag, volgens de toezegging zouden mijn spulletjes al geleverd moeten zijn, maar de postbode mijd dit adres alsof het een spookkasteel is. Het feit dat ik er verblijf schijnt dit vermoeden alleen maar te versterken. Ik ben niet eng, alleen in mijn zwembroek ben ik eng, maar eind Februari is de kans dat je mij in een zwembroek aantreft wel héél erg klein. In ons zwembad ligt dan nog een 15 centimeter dikke ijslaag.
Dus voor de zoveelste dag op rij check ik de tracking informatie. Twee van de drie pakketten zijn inmiddels per bakfiets gearriveerd in “ regio centre” …. Dat is “maar” 200 kilometer bij mij vandaan. Het derde pakket is en blijft spoorloos.

Vrijdag, vroeg in de ochtend, klopt er iemand op de deur, ik spring mijn bed uit in mijn onderbroek en open het raam. Ik verander spontaan in een ijspegel, Jozef, wat is het koud!! Krijg nou wat, de postbode!!! Eén momentje graag, ik kom eraan. Ik schiet als een pijl uit een boog in mijn kleding en ren naar de voordeur. Ik was echt niet toonbaar, maar dat was zij gelukkig ook niet. Wat een varken zeg!! Het ergste was dat het zwijntje maar één pakketje bij zich had. Na het nummer te hebben gecheckt was dat dus het pakket waar geen tracking info over beschikbaar was. De andere pakketjes zijn nog steeds onderweg… Snappen jullie het nog ??

Vrijdag in het begin van de middag, mijn andere pakketjes zijn gearriveerd in het distributiecentrum van de Franse post in Poitiers, en staan klaar om in een busje gepropt te worden. Zal wel een Renault bussie zijn want tot 4 uur die middag verandert er niets aan de tracking info. Ik laat het verder maar weer even van me afvallen, je krijgt wat de post betreft wel een hele brede rug hier hoor!

Ik ga met de verkeerd bestelde lambda sensors naar het postkantoor om ze terug te sturen naar de United States.
Ik heb, zoals is voorgeschreven voor retour-zendingen, keurig het retour-formulier uitgeprint, en volgens voorschrift het adreslabel met barcode midden op het pakketje geplakt. Op het postkantoor moet ik een formulier invullen met afzender en geadresseerde, geen probleem. Plakt die zeug achter de balie het gehele formulier op mijn pakket over het adreslabel met barcode heen. Nee hé !!! Die barcode is de retourcode en moet erop blijven!! “Ja maar deze barcode, die op dit formulier staat, is ook belangrijk.” Krijg jij eens even lekker de (een niet nader te noemen) varkensziekte, het pakket was klaar voor verzending en er hoefde alleen nog maar postzegels op!! Dus gaat mevrouw zeug het plakkaat eraf scheuren. Niets meer over van de barcode en adres gegevens!!

Omdat ik de Fransen inmiddels een klein beetje ken heb ik de papieren gelukkig 2 keer uitgeprint, ik vertrek naar huis en haal de 2e printout op. Zeug plakt het label van de Franse post er nogmaals op en plakt mijn adres-barcode-label op de zijkant. Tja, met al die Franse stickers is er verder geen plaats meer over. Ik heb geen andere keus dan het te accepteren, maar ik ben er niet blij mee!! Voor 8 euro méér heb ik een verzekering genomen voor het geval het pakketje kwijtraakt en ik mijn 160 euro niet terug krijg… En je kan het wel raden he, nog een sticker erop ter grootte van een A4!! Nee, géén Audi !!! Papierformaat, weet je wel.
( Het geld had ik 7 dagen later terug op mijn credit card, dus dat viel niet tegen. )

Behoorlijk ontevreden ga ik terug naar huis en check de tracking info nog maar eens. Ineens staat er dat mijn ander twee pakketjes op het postkantoor liggen!! Daar kom ik net vandaan, had dan iets gezegd he!! Ze weten ook wel waar ik woon en wie ik ben ondertussen. Helaas zie ik het bericht op de site van de Franse post om 5 over 5 die middag. Het postkantoor is dan dus net gesloten. Merde !!!

Zaterdag ochtend, ik sta te wachten tot het postkantoor opent. Gewapend met de trackingnummers ben ik van plan de geachte varkentjes achter de balie eens te wassen. Het blijft bij een uitwisseling van papieren, gelukkig maar want alleen de aanblik doet je al huiveren.
Waarom de andere twee pakketjes niet netjes bij mij thuis zijn afgeleverd hou ik mijn mond over dicht. Ik krijg uiteindelijk de twee dozen in handen en ik ga er als een bezetene mee vandoor. Het interesseert me niks dat ze niet in de Z3 passen, ik heb ze en niemand gaat daar nog iets aan doen!!

Thuis aangekomen met nekkramp, de dozen waren een béétje te groot voor de Z3, vind ik twee briefjes in de brievenbus. Wij zijn bij U langs geweest met de pakketten maar U was niet thuis. Geloof je het zelf? Ze zijn gewoon té lui geweest om uit die gele Renault Kangoo bestelauto te komen en op de deur te kloppen! Het is ook een heel eind lopen vanaf de poort naar de voordeur, zeker wel 25 meter!

Nico.

De benzinemeter blijft stijf in de “leeg” –hoek staan, het reserve-lampje brandt, de boordcomputer geeft 0 “Reichweite” aan en in het vrijgeschakelde menu staat de tankinhoud op nul. Maak me niet gek hè, ik heb er net 5 liter benzine in gegooid!! Nou ja, er zijn al eens vaker 5 liter benzine ( en heel goed mogelijk méér dan dat ) in het grind verdwenen, dus even onder de auto kijken of het er niet met dezelfde snelheid weer uitgelopen is. Geen druppel, phoe wat een opluchting, laten we maar eens proberen te starten.

Na wat gepreutel en geplof komt de V8 tot leven, even laten draaien en weer uitzetten. Met de wetenschap dat je met een koude motor in tijd van een vloek en een scheet door die 5 liter benzine heen bent.
In de luchtvaart noemen ze dat “running on fumes”, de tank is leeg maar de motoren draaien nog. Dan is het wel een klein beetje noodzakelijk dat er een landingsbaan in de buurt is. In mijn geval een benzinestation.

Het dichtstbijzijnde benzinestation is 1609 meter bij mij vandaan, exact 1 Engelse landmijl. Maar het is heuvel-op, normaal denk je dat het niet zo steil is, maar met enkele liters in je tank is het ineens een col van de hoogste categorie! Ik moet een ratelend Peugeotje voorrang geven en dan kan ik er achteraan, vastbesloten om voor de bolletjes-trui het maximaal aantal punten op deze beklimming te scoren. Helaas, ik wordt 2e, wacht maar met je Peu-zooitje, bij de volgende col zal ik je eens laten zien hoe een beklimming “in stijl” eruit ziet!! Maar ik ben boven… en na enkele bochten rol ik de plaatselijke brandstof voorziening binnen. Pffff, gelukkig!

Ik hang vrolijk het vulpistool in de vulopening en begin te pompen. Zal ik de tank in één keer helemaal volgooien of is het misschien handiger er eerst een liter of 20 in te doen? Terwijl in mijn hoofd een welles – nietus ping pong spelletje gespeeld wordt blijf ik doorpompen. Ik besluit voor alles of niets te gaan. Maar als de pomp de 80 liter passeert wordt het toch wel spannend. Nóg spannender wordt het als de teller voorbij de 90 liter gaat, hoeveel kan er nog bij? Uiteindelijk 96 liter voordat de pomp hijgend afsloeg.

Juist, schiet mij maar naar de maan, 5 liter + 95 liter is toch echt 100 liter, daar hoef je nu niet direct een ruimteschip-ontwerper voor te zijn. Dus er zijn twee mogelijkheden, óf ik heb die eerste 5 liter er al doorheen gejaagd voordat ik bij de pomp kwam, óf er kan nog zo ongeveer 5 liter in het expansievat. Zou degene die weet, wie dat zou kunnen weten, zo vriendelijk willen zijn hem/haar te verraden?

Ik ben zeer (bij)gelovig aangelegd en ik bid tot de Moeder der Octaan dat er geen lekken zijn. Als de Noormannen en Vikingen benzine hadden gekend, hadden ze daar zeker een God voor uitgevonden. Naast Thor en Wodan de Mythische God Octa!
Offerend aan Octa reken ik de hoeveelheid benzine af, voor €1,42 per liter kom ik op het bedrag waar we de wekelijkse boodschappen van kunnen doen. Maar ik mag niet klagen, het is nog altijd goedkoper dan in Nederland.

O wonder, Moeder der volle tanken, dank U !! De benzinemeter staat helemaal op maximum. Zalig zij de onbekende Heiligen der voldoening, met ander woorden… Het voelt goed !! YES, en nieuwsgierig als ik ben ga ik eens even in het vrijgeschakelde menu kijken. Ik verwachtte 90 liter in het display te kunnen aanschouwen… Bof, niet dus, vol staat die nog steeds nog steeds op 80 liter.

Even wachten hé, ik heb net een klein vermogen aan brandstof in de tank gemikt en de boord computer is daar niet van onder de indruk?? Ik zal U de gebruikte woorden besparen, alhoewel het voor sommigen nieuwe woorden leren zou zijn.

Waarom denkt de rest van de 7 niet mee? Ik duik ETK in en vind uit dat de vlotters, zowel in een 85 liter- als in een 95 liter tank, hetzelfde zijn. Ik heb mijn Katholieke Universiteit Tilburg momentje, maar de boordcomputer is onverbiddelijk, 80 liter, doe het er maar mee.

Alles bij elkaar ben ik een tevreden mens, géén lekkages te bespeuren. Dat is in het verleden wel eens anders geweest.

Wordt vervolgd,
Nico.

In het verhaal over de Lambda sensors heb ik het al even aangestipt, het valt niet mee om in Frankrijk onderdelen te bemachtigen. En bijna onmogelijk als je een niet-Frans staatsburger bent. Maar ja, ik zit nu eenmaal hier en ik heb dus hier die onderdelen nodig.
Ik weet dat er in Frankrijk maar een handje vol 7-serie BMW’s rondrijden, en zeker van het type E38. Maar de internetwinkels staan vol met beschikbare onderdelen … Daar heb ik dan zo mijn vraagtekens bij. Vooral omdat het geen diesel is.

Dus vol goede moed ga ik dan onderdelen bestellen, en ik begrijp ook wel dat als je in Frankrijk–dieselland ineens onderdelen voor een 740i, een 750i en een Z3 coupé gaat bestellen, dat er een bepaald aantal mensen in de “ik dacht het niet” modus schieten. En dan gaan ze vervelend doen, kloppen de gegevens van Uw credit-card wel? Woont U daar wel? Kijk, ik weet dat je in Frankrijk met welk wrak van een BMW dan ook, als rijke stinkerd wordt aangemerkt, tja, of als zigeuner….. Maar dan nog hé !!

Het vervelende van het verhaal is dat ze wél eerst het geld van je credit-card afschrijven en daarná pas moeilijk gaan doen. Dan krijg ik echt mijn WTF momenten. Voordat je denkt dat ik hier publiekelijk aan het vloeken ben, WTF = World Trade Ferderation. Zoals ik in eerdere blogs al eens heb opgemerkt, om Frankrijk staat een hek, alles daarbuiten zijn “side-effects”!! Daar gaan de chauvinistische Fransen dan ook sceptisch mee om. Een verenigd Europa? Open grenzen? Maak het ze hier maar eens wijs!

Als Fransman heb je de onderdelen om zelf een Arianne-2 raket te bouwen binnen 2 dagen in huis, maar als Nederlander in Frankrijk onderdelen bestellen voor Duitse auto’s van het maffia type stuit op onoverkomelijke bezwaren. Alsof ik die weggelopen Pool van een Sarkozy ermee ga doodrijden! De politieke strijd is geopend, tegelijk met het jachtseizoen. Ik ben op jacht naar onderdelen, politiek correct….

Mijn laatste bestelling dateert van 23 Februari, elke dag volg ik de ontwikkelingen op de website van de verkoper. 24 Februari, Uw bestelling is in behandeling, 25 Februari, dezelfde opmerking, 26 Februari… nog steeds in behandeling. 27 Februari, ja dat is een zondag, dus geen veranderingen. 28 Februari, nog steeds in behandeling. Tijd om de telefoon eens ter hand te nemen!! Ik zal jullie het Frans besparen maar het gesprek ging als volgt.

“Oscaro, goedenmorgen, waarmee kan ik U van dienst zijn?” Ja, waar blijven mijn onderdelen ?? “Pardon, heeft U een ordernummer voor mij?” Natuurlijk puntmuts!! Alle vijfhonderdzesentachtigduizend!! Welke wil je hebben? “De laatste graag”.
Ok, ik roep het nummer en dan blijkt ineens dat het vóórgaande ordernummer ‘in behandeling’ is. Hoezo, jullie hadden die order toch geweigerd? En waarom heb ik het geld daarvan nog niet terug? Het gaat “slechts” over een kleine 500 euro. “Oh het spijt me, er moet ergens iets mis gegaan zijn”. Ja, dat weet ik wel zeker, maar heb je mijn laatste ordernummer ook in het systeem staan? En ik voer de Française aan de andere kant van de lijn nogmaals het laatste ordernummer. “Ja mijnheer, die order hebben we ook”. En…..?? “Ik ga even overleggen, heeft U een half uurtje?” Dat half uurtje zei ze natuurlijk niet, maar in de praktijk komt het daar wel op neer.

“Mijnheer…?? Leeft U nog?” Ja hoor, ik heb inmiddels een bloemkool-oor van die hoorn maar ik ben er nog. “Wat wilt U dat ik doe?” Nu heb ik daar wel een idee bij… maar ik heb geen benul hoe ze eruit ziet, dus dat risico neem ik niet. Ik zou graag willen dat U die eerste order annuleert en de laatste order als de gesmeerde bliksem naar mij toestuurt! “Welke verzendoptie had U gekozen?” 48-Uurs levering, maar daar zijn jullie nu al 5 dagen overheen. Dus wanneer krijg ik het nu binnen? “Woensdag mijnheer.” Nou, ik hoop het, bedankt. Klik … tuut…tuut…tuut…

Diezelfde avond zie ik dat mijn bestelling, zowaar met het juiste ordernummer, klaar staat om te versturen. De volgende dag, Dinsdag dus, komt via de website van de verkoper, de opmerking te staan dat het pakket bij de post aangeboden gaat worden.
Die dag verandert de info op de site niet. De postkoets zal wel een lekke band gehad hebben ofzo. Ja, of pijn in één van de hoeven van de paarden. Nou goed, het is Frankrijk tenslotte dus ik maak me er (nog) niet druk over.

Woensdag, ik spring om 8 uur uit mijn bed om de postbode niet te missen…. Nou, zoals we in Den Haag zeggen “lauw kans”, die komt niet vandaag. Dus om een uur of 11 maar eens op de website gaan kijken “hoe het er mee staat”. Uw pakket is verstuurd !!! En dan krijg ik er meteen 3 tracking nummers bij omdat het schijnbaar niet in één doos past. Ik klik op 1 van de trackingnummers, dat pakket ligt ergens stof te vangen in een depot van de post in Parijs-Noord. Het tweede pakket ook, maar het derde pakket is nog niet ingevoerd, het heeft wél een trackingnummer, maar nog geen locatie. De Fransen weten niet waar het uithangt….. Wat is er nog meer nieuw??

Wordt wederom vervolgd.
Nico.

Als ik word aangehouden door de Franse Gendarmerie spreek ik ineens niet zo goed Frans meer, zenuwen zal ik maar zeggen. Dus alles bij elkaar heeft die smurf niets tegen mij kunnen ondernemen. Wél probeert hij mij nog even te laten blazen, standaard procedure… Als dat blaasding ook adrenaline zou kunnen meten zit ik zwaar in de problemen, maar het verschiet niet van kleur. Met een welverdiende waarschuwing mag ik weer verder.

Daar gaat hij, die smurf !!

Rustig aan sukkel ik naar huis in de bloedsnelle Z3, de frustratie staat inmiddels 2 huizenblokken hoog, zelfs het open dak van de Z3 brengt geen verlichting. Thuis gekomen duik in direct de schuur in, ik wil de rest van de aanwezigen niet met mijn woede belasten.

Wat zou mijn vader gedaan hebben vraag ik me af. Ondanks dat hij een bouwbedrijf had, had hij voordat de 2e wereldoorlog uitbrak dieselmotorentechniek gestudeerd.
Ik stel me voor hoe het vroeger bij ons thuis ging, vloekend en tierend liep hij door het huis. Iedereen had overal schuld aan en in het algemeen beschaafd Haags boorde hij zijn auto net zover de grond in als dat die erbovenuit stak en alle aanwezigen ook. Ik besluit dat dit géén optie is….

Dus…. de kat uit mijn boortjeskoffer gejaagd en met een 6mm boor ga ik het afgebroken stuk draadeind te lijf. Dat gaf meer rook dan metaalsplinters en na een minuut is ook dat boortje rijp voor de vuilnisbak. Hoe is het gloeiende gloeiende gruwels mogelijk!! Als dat boutje van zulke goede kwaliteit is, hoe is het dan mogelijk dat ik het heb afgebroken? Macrodynamisch gemanipuleerd door te veel vezelrijke voeding?? Ja, of teveel alcohol op reguliere basis, dat laatste is het meest waarschijnlijk.

Ik voel de geest van mijn vader bij mij naar binnen sluipen en ik begin hardop te vloeken. In feite brulde ik het hele dorp bij elkaar, en zelfs mijn techno-kat maakte zich, met de staart tussen de benen, uit de voeten. Miki was verstandig genoeg om niets te komen vragen. Gelukkig maar.

Na een aantal nieuwe boortjes gehaald te hebben, voor de prijs waar je in Nederland een complete koffer vol voor krijgt, was het klusje binnen 10 minuten geklaard, even een M8 tap er doorheen en het schroefgat was weer bruikbaar.
Phoe, dat heeft me 3 jaar van mijn leven gekost.

Het monteren van de “nieuwe” benzinetank is niet het makkelijkste wat je je kunt voorstellen, zeker niet als je het alleen doet. Maar in verhouding gaat alles voorspoedig. Alle benzine leidingen weer aangesloten en de pomp uit de oude tank over gezet naar de nieuwe. Eindelijk gaat alles voorspoedig, tenminste…..

Bij het oppakken van de uitlaten zie ik op de bovenkant van de einddempers roest. Hoe kan dat nou?? Die dingen zijn van roestvrij staal!! Eens even kijken hoever die roest heeft ingezet. Ik haal de staalborstel uit de schuur en begin te borstelen. Hoe meer ik borstel hoe groter de gaten in de einddempers worden. Bij nadere inspectie bleken die einddempers er al onder te zitten vanaf de fabriek, de datum van productie staat er doodleuk op: April 1997…. En de productie datum van mijn 7 is eind Mei 1997. ( Eerste toelating op Duits kenteken = 6 Juni 1997. )
Eigenlijk lang niet slecht dat die einddempers het toch 14 jaar hebben uitgehouden.

Maar hoe nu verder, er moeten nieuwe einddempers onder de auto maar die heb ik niet de volgende dag in huis. Ok, dan de oude er nog maar even onder. Via internet vind ik nieuwe einddempers in Duitsland en heb deze ook meteen besteld. Boysen, nog nooit van gehoord…. Blijkt dat er op de originele dempers ook Boysen staat, dus zonder het te weten heb ik originele uitlaten besteld. En doe er nog een paar moffen bij !!! Dat schijn je tegen een Duitser niet té hard te moeten roepen…. Bij aankomst, een week later, blijkt dat die moffen uiteindelijk “in der Heimat” achtergebleven zijn.

Goed, voor het moment zit alles weer op zijn plaats, de 7 staat met de achterwielen weer op de grond en dan komt het spannende gedeelte. Ik gooi 5 liter benzine in de tank…. Zou de 7 starten? Zou ik alles goed gedaan hebben?? Of spuit de benzine bij de eerste start uit alle mogelijke aansluitingen??

Wordt vervolgd.
Nico.