Dan krijg je de vraag welke banden er op dit moment onder de 7 zitten, ik weet dat het de verkeerde zijn maar ze worden toch vervangen voor nieuwe. Ik schrijf dus de originele bandenmaat op. Alle gegevens van het Duitse kentekenbewijs en de gegevens die op het identificatie plaatje staan. Dat heeft te maken met gewichten en dergelijke. Het geheel moet vergezeld gaan van een aankoopnota, nu was Vlad niet zo schrijverig dus die heb ik zelf maar even gemaakt. In Frankrijk moet je ook de aankoopnota bij de Prefectuur ( het provinciehuis) overleggen als je een auto op je naam wilt registreren en een kenteken wilt hebben. Bestaat dat papiertje niet dan zorg je er maar voor dat die gaat bestaan. Dezelfde dag kan de aanvraag voor een certificaat de deur nog uit.

Inmiddels heb ik de C5 nog niet terug gezien, Mick had nog een klusje in Keulen en is daar met onze C5 naartoe gegaan. Het zat schijnbaar tegen want een week later kwam hij pas terug naar Frankrijk. Wat voor werk hij doet is mij totaal onbekend maar het zal wel belangrijk genoeg geweest zijn. Plaatjes verkopen kan ik me niets bij voorstellen. Enfin, hij komt uiteindelijk de poort binnen rijden en het lijkt wel of hij 10 kilo is afgevallen. Mijn eerste reactie was dat het wel zwaar moet zijn om als overjarige hippie de vrouwtjes bij te houden, al dan niet tegen betaling. Hij lacht wat schaapachtig en wil na een bak koffie met zijn XM vertrekken. Weinig kans, accu leeg. Dus maar even op gang geholpen dat lijk, de accu laad in ieder geval een stuk beter op als de accuklemmen goed vast zitten. Bij het aansluiten van de startkabels, juist… die van Lepuu, stond ik ineens met de massakabel los in mijn handen.

Eens kijken, wat wordt er bij de APK zoal gechecked? Oh ja, eerst nieuwe banden bestellen. Ik bel mijn bandenboer in Ruffec, zo’n 20 kilometer naar het zuiden. Neemt niet op, zal toch niet op vakantie zijn hè die rubberboer. Na 3 keer bellen ben ik het zat, op internet heb ik een goede prijs gevonden voor de Toyo Proxes T1 Sport, een hele mond vol en een berg rubber in de maten die ik nodig heb. Wel moet ik weten of ze niet bij een gesloten bedrijf worden afgeleverd, het enige wat ik kan doen is erheen rijden. Het is een bedrijf dat nog in de tijd leeft van de tamtam, telefoon zijn ze gewoon nog niet aan gewend. Werken kunnen ze wél, monteren ook bandjes in de maat “meer dan manshoog” en met de breedte van een gemiddelde huiskamer. Apparatuur hebben de boeren wel, goed personeel ook. Het was het eerste bandenbedrijf dat ik in Frankrijk ben tegengekomen waar zonder te vragen mijn achterwielen werden balanceert en dat normaal vond.

Eindelijk heb ik die aangeklede spijker van een eigenaar gevonden, had zich achter een persluchtslang verstopt… Mijn eerste vraag was of hij nog vakantieplannen had, met een vraagteken op zijn gezicht tot gevolg. Ik leg uit dat ik banden op het internet heb gevonden voor mijn 7 en dat ik wil dat hij ze eronder legt. De getailleerde tuinslang trekt nogmaals een bekkie, “waarom koopt U ze dan niet hier”? Tja, dat ligt eraan, wat is jouw prijs dan? Twee banden in die maat en 2 in een andere maat van dat en dat merk. De TL-buis glijdt tussen de deur van zijn kantoor door zonder deze verder dan 10cm te openen en begraaft zich voor de eerste 15 minuten in het beeldscherm van zijn computer. Dan begint de paperclip ineens te praten, ik schok me rot want ik was al half in slaap gevallen. Hij kan de banden leveren voor 7 euro méér dan ik ervoor via internet zou betalen. Nou doe dat dan maar, ik wil wel een parallelisme erbij, de Franse uitdrukking voor uitlijnen. Geen enkel probleem en we sluiten de deal. De banden zal hij binnen 3 dagen hebben dus voor mij tijd zat, ik zit toch nog op het certificaat te wachten.

Oh ja, die APK. Wat gaan we nog meer checken? Remmen, natuurlijk! Achterwielen eraf en eens kijken naar de remblokken. Waarom de achterwielen eerst? Nou, aan de voorkant zitten nieuwe schijven met blokken dus dan ga je aan de achterkant beginnen. Ook omdat er na ruim 1000 kilometer nog steeds sporen van roest op de achterschijven zitten, dat doet vermoeden dat de remkracht daar minimaal is. Het was geen overbodige luxe, de remklauwen stonden redelijk vast en de blokken zaten nog net niet op slijtindicator. Vervangen die handel, nieuwe schijven had ik al liggen inclusief nieuwe blokken en remslangen. Andere remklauwen ook, maar dat alles is de remmerij van een 750. Heb ik ooit eens overgenomen om op mijn oude 7 te zetten maar die blokken wilde maar niet verslijten. Zowel voor als achter heb ik ruim 2 jaar en 100.000 kilometer gewacht tot het moment van vervanging aangebroken was, dat heb ik niet mogen meemaken. Nog voor de blokken op waren besloot de oude 7 een soort van haat – liefde relatie aan te gaan met een betonnen paal. Dat ik min of meer alles nieuw had liggen kwam goed uit, de remklauwen moesten gereviseerd worden maar dat is een kwestie van een paar rubbertjes.

Wordt vervolgd.
Nico.

Voor het eerst heb ik de 7 op de Autobahn en hij voelt goed aan, we zijn dan ook in een vloek en een scheet terug in Kehl. 10 Voor 12, moet kunnen. Ik spring uit de auto en vlieg het Verkehrsambt binnen, nagestaard door Mick die op ons heeft gewacht. Geen tijd om het uit te leggen, de tijd tikt door. Het is nog steeds doodstil daar, waar ze eigenlijk pauze voor moeten nemen is mij volledig onduidelijk. Hijgend meld ik me bij “mijn” balie zonder nummer. De dame is ergens mee bezig en laat mij drie lange minuten wachten. Onvoorzien krijg ik een soort van pasje in mijn handen gestopt, die moet ik in het betaalmachien achter mij in de gleuf steken en 48 euro betalen. Geen probleem, credit-card erin en gaan. Betaling geweigerd, nog maar een keer dan, betaling geweigerd. Een bankpasje dan misschien? Betaling geweigerd. Ja, nu ben ik het zat en schuif er een biljet van 50 euro in, dat vond het machien wel lekker en geeft mij 2 euro terug en een bonnetje. Dat bonnetje geef ik terug aan de dame achter de balie in de hoop eindelijk de papieren terug te krijgen, fout! Ik krijg een papiertje om de belasting te gaan betalen. Huh? Aan de overkant zit een bank, daar kunt U het bedrag voldoen, zonder kosten overigens. Het is maar € 25,- maar toch moet ik als een bezetene de straat over vliegen om op tijd de bank in te kunnen voor ze sluiten.

Ik ben gelukkig snel aan de beurt en met het betalingsbewijs stier ik de straat weer over om 3 seconden voor sluitingstijd nog binnen te mogen. De dame is de rust zelve, dat kan je van mij niet zeggen. Krijg ik nu mijn papieren? Nee nog niet, eerst ga ik even met U mee naar buiten om het chassisnummer te controleren, dan krijgt U een sticker op de nummerplaat en daarna de papieren. Ik vind alles best, als ik maar niet nóg een keer mijn leven moet wagen om over te steken. De remsporen in de buurt van het zebrapad spreken boekdelen, mijn oversteekacties zijn aan de plaatselijke bevolking niet ongemerkt voorbij gegaan. Het chassisnummer word gecontroleerd en goed bevonden, dat was geen nieuws omdat ik het zelf ook al nagekeken had. De bewuste sticker wordt op de nummerplaat geplakt en de dame wenst mij een goede reis naar Nederland. Nederland? Ik ga naar Frankrijk. Dat ik een adres in Nederland heb wil nog niet zeggen dat ik daar naartoe ga. Om verdere discussie te voorkomen bedank ik de dame voor haar gigantische ( ahum ) inspanningen en stap in de 7. Eindelijk heb ik alle papieren en is de 7 legaal van mij!

Ik moet eerst een kwartiertje bijkomen, ambtenarij is op zich niet zo erg maar als er tijdsdruk achter zit wordt het ineens een stuk minder lachwekkend. Vreemd dat de ambtenaren dat zelf nooit meemaken, daar in ieder geval niet. Twee klanten per ochtend die ze een marathon laten lopen, ik weet zeker dat ze met 5 man achter de ramen zich rot zitten te lachen. “Kijk, daar gaat een Nederlander die misschien de overkant niet haalt, zie je die Hummer daar aankomen? Oei, dat ging nog net goed, jammer zeg, weer geen spanning en sensatie vandaag.” Op die manier zo’n beetje.
Tevreden stuur ik de 7 van de parkeerplaats af en zet koers richting huis, Jozef en Maria, je moet er wat voor doen maar dan heb je ook wat.

En ja, wat heb je dan eigenlijk? De tweedehands zooi van een ander. Toegegeven, het is wel een 740i facelift die voor het eerst het asfalt heeft mogen proeven in 2000, maar nieuw is natuurlijk iets anders. De thuisreis verloopt voorspoedig en de 7 slikt de ruim 1000 kilometer probleemloos. Onderweg ben ik alles al aan het plannen in mijn hoofd, de reparaties, belangrijke en minder belangrijke. Op papier heb ik al een aardige lijst maar het is onmogelijk alle “fouten” die een auto heeft in een uurtje te ontdekken. Het start, het rijdt goed en klaagt niet over de lange afstand. Ik ben blij, het wordt een project om deze 7 weer als nieuw te krijgen maar ik heb er vertrouwen in.

Het volgende project is het invoeren in Frankrijk, als allereerste bel ik de volgende dag BMW Frankrijk op voor een certificaat van overeenstemming, ook wel Certificaat van Conformiteit genaamd, in het kort een CVO. Dat ligt wonderwel twee dagen later in de bus, niet het certificaat maar de papieren die ik moet invullen om er één te krijgen. Vier pagina’s en natuurlijk vragen ze alle lastige dingen die je alleen kunt weten als je de auto ook echt hebt. We beginnen maar weer eens met het motornummer, standaard vraag bij BMW en dat zit ergens onder het inlaat spruitstuk. Dat weet ik uit ervaring, alleen hopen dat het bij een FL ook op die plek ingeslagen is. In tegenstelling tot mijn PFL hoef ik alleen het gasklephuis eraf te halen om de nummers te vinden, bij de PFL heb ik het complete inlaat spruitstuk moeten verwijderen. Dus dat ging vrij vlot.

Wordt vervolgd,
Nico.

Vlad is mooi op tijd en heeft de papieren van de 7 bij zich, op naar het Strassenverkehrsambt! Miki en ik stappen bij Vlad in de VW Passat en Mick rijdt er voor de zekerheid achteraan met de C5. Tot mijn verbazing gaat Vlad de hele andere richting op, helemaal niet naar Offenburg. Waar gaan we naar toe vraag ik hem terloops, tja het kan zomaar zijn dat er een nest Russische terroristen ergens in de bossen verscholen zit en op mijn muntjes uit is. “We gaan naar Kehl” zegt Vlad rustig. Waarom dan? “Het is daar een stuk rustiger bij het Verkehrsambt”, oké, nu ben ik helemaal bezorgd. Zo’n 25 kilometer verder houdt de snelweg op en rijden we Kehl in, het lijkt zowaar op een stad en dat geeft weer wat rust. Gelukkig is het Verkehrsambt niet in het centrum dus na een paar afslagen staan we voor de deur. Pfff, dat is een opluchting.

Het is niet druk en ik trek een nummertje, Vlad schijnt het daar uit zijn hoofd te kennen en wil niet mee naar binnen. Ja wacht even beste jongen, jij gaat uitleggen dat er geen TUV bij zit hè. Dat was hij even vergeten en schoorvoetend stapt hij mee naar de balie. De papieren worden overhandigd en ik zeg dat ik een uitvoer kenteken dat 4 weken geldig is wil hebben. “Waar is de TUV?” Nou Vlad, jouw beurt! Hij wijst op wat dingen op de “Fahrzeugbrief”en de dame achter de balie is overtuigd. Ik ben met stomheid gelagen, mij lukken dat soort dingen nooit! De dame houdt de papieren en geeft een handgeschreven vodje mee, “ga aan de overkant maar een verzekering voor 4 weken kopen en kom dan weer terug”.

Juist ja, en waar dan wel? Bij de nummerplaten boer natuurlijk, stomme buitenlander. Ja maar ik heb nog geen nummer van je gekregen, “dat krijg je als je de verzekering hebt betaald”. Ook goed, wat jij wilt. Vlad staat buiten met Miki en Mick een sigaret te roken en is niet van plan mee te gaan. Ik regel het zelf wel, doe vooral geen moeite.
De jonge dame aan de overkant die bij de nummerplatenboer werkt is vriendelijk en neemt zonder veel te vragen het vodje aan, binnen enkele minuten heb ik een verzekering voor 4 weken. Kost dat? € 78,-. En nu? Terug naar de overkant. Oké, tot straks dan.

Gewapend met de verzekeringspapieren stuif ik de drukke straat over en langs het trio vakantiegangers terug het Stassenverkehrsambt in. Ik ben beleefd en trek opnieuw een nummertje, dat was nergens voor nodig want je kon er een kanon afvuren zonder iemand te raken zo rustig was het. Mij werd vriendelijk verzocht géén nummer meer te trekken want dan maak ik de rest van de slapende ambtenaren wakker. Ik presenteer de papieren aan de dame die mij eerder geholpen heeft, en na een functioneel geklop op het toetsenbord van de computer komt de vraag: “Waar is de auto?”. Tja, dat is wat lastig, er zit namelijk geen kenteken op dus ik mag er niet mee hierheen rijden. “Haalt U het nog om vóór 12 uur met de auto hier te zijn?”, ja hoor, geen probleem maar uhhh, hoe kom ik dan aan nummerplaten? Er rolt een briefje uit de printer en daarmee kan ik terug naar de overkant, juist, nummerplaten laten maken!

Ik sprint het pand uit en passeer 3 vragende gezichten, ik moet opschieten want als ik de platen heb moeten we de auto gaan ophalen en op tijd weer terug zijn. Geen tijd om iets uit te leggen en na 6 minuten kom ik met 2 prachtige uitvoer platen weer terug. Nu naar de 7 en rap een beetje! Het orginele kenteken en de Fahrzeugbrief liggen nog bij het Verkerhsambt en ik heb geen zin om tot 2 uur die middag te wachten tot ze weer open gaan. Hit the gas Vlad, pedal to the metal! Dat is een variatie op Hit the road Jack en dat liedje blijft dan ook in mijn hoofd nagalmen. Vlad houd zich aan de voorgeschreven snelheid, ik vraag hem terloops waar hij eigenlijk vandaan komt. “Uit Kirchistan”, wat zegt ie vraagt Miki van de achterbank. Kirchistan, je weet wel tussen Oezbekistan en Afghanistan. Er komt een twijfelachtig “oh ja” van de achterkant, Miki is niet zo goed in topografie. Als zij de weg wijst doen we er drie uur langer over en rijden we minimaal 100 kilometer om, en dat is dan bij ons in de buurt, laat staan als het om een vreemd land gaat.

Intussen zit Vlad te vertellen over zijn moederland en ik kan me niet inhouden om te vragen wat hij eigenlijk in dit gedeelte van de wereld doet. Het antwoord is simpel maar duidelijk, hier rijdt hij in een auto en “thuis” op een lama. Aangezien BMW geen lama’s maakt begrijp ik hem volledig. Hij kan afwisselen door op een yak te rijden naar dan houdt het echt wel op. We rijden het plaatsje Sand weer binnen, halen de 7 uit de garage en schuiven de uitvoer platen in de houders. Nu is het wel tijd om te gaan betalen vindt Vlad, en gelijk heeft hij want op papier is de 7 niet meer van hem. Ook nog niet van mij maar van het Verkehrsambt. Ik betaal het overeengekomen bedrag en hij is blij, zo blij dat hij nog even meegaat naar het benzinestation om er 40 liter bij te tanken en de bandenspanning te controleren. Ik hoef er niets aan te doen, wordt geregeld door Vlad. Tijd om afscheid te nemen, bedankt jongen en misschien zien we elkaar nooit meer. Maar als de 7 niet goed is ken ik nog wel wat mensen van de BMW 7 club die best wel een ritje Sand willen doen. Hoor je niets dan is het goed maar als er ineens 15 zevens de straat in komen rijden heb je een probleem. Miki sust een beetje en geeft hem ons kaartje, voor het geval hij ooit eens in Frankrijk op vakantie wil gaan. Heel goed, strakke actie.

Wordt vervolgd,
Nico.

De 7 loopt, stuurt en schakelt zoals het hoort. Vanwege de bange Vlad heb ik geen uitgebreide proefrit gemaakt maar ben op de lokale landwegen gebleven. Het voelt goed aan, geen trillingen of wat dan ook. Gewoon goed. Wel valt op dat het airbag lampje blijft branden en de linker buitenspiegel niet electrisch verstelbaar meer is.
In mijn gedachten koppel ik die twee dingen aan elkaar, als ze geprobeerd hebben de spiegel te repareren en daarbij de airbag los hadden kan die foutmelding ontstaan. Kwestie van resetten en alles is weer in orde, maar wel 2 puntjes op de lijst erbij.

Tijd om de balans op te maken en bij mijzelf te raden gaan of deze 7 voor die prijs de moeite waard is. Daarbij wordt ik natuurlijk gehinderd door een vrouw die het een geweldige auto vindt, een volledige BMW analfabeet en een zenuwachtige verkoper.
Ik wil zelf de autopapieren wel eens zien en ga die uitgebreid bestuderen. Blijkt dat Vladimir de auto nooit op zijn naam op kenteken heeft gezet dus de laatste eigenaar is meteen ook de eerste eigenaar volgens de Fahrzeugbrief. Maar 1 eigenaar en een weggelopen Rus als “hobby-tussen-verkoper”. Ik mis nog een papiertje, de TUV is er niet bij. Volgens Vladimir geen enkel probleem. Ja ja, maar zonder geldige TUV krijg ik geen uitvoerkenteken. En nu heb ik ineens 2 tegenstanders, Mick Jagger zweert bij een 5-daags kenteken en dan is het geen probleem volgens hem. Ja lekker, ik weet hoe lang het duurt voor ik een certificaat van conformiteit heb in Frankrijk dus ik wil een rode die op zijn minst 4 weken geldig is.

Tijd om te onderhandelen. Dat gaat wel onder de voorwaarde dat Vlad meegaat naar het Strassenverkehrsambt om hen ervan te overtuigen dat de TUV papieren niet nodig zijn zoals hij beweerd. Buiten dat heb ik nog een lijstje en een extra overnachting. Alles bij elkaar doe ik een bod van 1000 euro onder de vraagprijs. Na wat heen en weer bieden komen we uit op 800 euro minder, we schudden elkaar de hand en de deal is gesloten. Nu nog iets om te overnachten.

Is er een hotel in de buurt? “Ja hoor, geen probleem”. Mooi en waar mag dat dan wel zijn? “Rij maar achter me aan dan breng ik jullie wel even”. Oké, is dat duur? “Niet echt”. Ik ben benieuwd! Na een paar bochten rijden we het terrein op van een oud “route 66” motel. Het was zo gestolen uit een spookstad in de USA, inclusief het “Norman Bates”gevoel. Je weet wel uit die griezelfilm van Alfred Hitchcock. Mick Jagger was meteen in zijn element. Miki en ik hadden zoiets van “dit meen je niet”! De publieke meisjes stonden al te wachten, blacklights in de car poorten, en paarse nep-zijden lakens. Persoonlijk vond ik het wel intigrerend maar kreeg meteen een tik op mijn achterhoofd toen ik mijn blik liet afdwalen naar de meisjes van plezier.

Wat kost dat? De kamer natuurlijk, niet de “extra service”! 60 Euro, en daarmee zijn ze behoorlijk duurder dan de gemiddelde ETAP-hotels, de crisis is daar ook al toegeslagen. Nou Vlad, punt je oren nog iets meer want er gaat nog iets van de prijs af voor jou! Maar eerst eens eten ergens, het is inmiddels 8 uur en ik barst van de honger. Eten kon je er niet, snoepen wel maar dat was geen optie. Dus afgesproken met Vlad dat hij ons de volgende ochtend om 10 uur komt ophalen en we gaan op weg naar het centrum van Offenburg voor het diner.

Zwiebelrostbraten und ein grosses bier!! Zal best wel verkeerd geschreven zijn maar op dat moment was het eten en drinken belangrijker. Ontzettend lekker gegeten voor drie keer niks en toen weer terug naar “heartbreak motel”. Miki durfde zich niet uit te kleden en is in haar kleding gaan slapen, als oud militair in het Belgische leger had ze haar lesje wel geleerd. Het enige wat ontbrak was het wapen onder haar kussen, vreemd dat het juist die nacht in haar herinnering opkwam. Ik moet zeggen dat het best wel anders was dan wat we gewend zijn, maar ik vond het wel spannend. Zo spannend dat ik de hele nacht als een blok geslapen heb.

Ontbijt doen ze niet aan en om 9 uur stond Mick alweer op de deur te bonzen. Hij had broodjes gehaald bij de plaatselijke bakker en voor het ontbijt was er een “Imbiss” aan de ander kant van het hek. 20 Meter lopen, en dat zonder eerst koffie gehad te hebben. Daar kwam ook een “werkend meisje” van de avond tevoor aangelopen, in het half schemer zag het er toch wel beter uit dan in de volle ochtendzon, maar die was natuurlijk de hele nacht aan het werk geweest. Toen ze 2 broodjes bestelde met een diepe stem stikte ik zowat in mijn koffie. Het duo M&M had de grootste lol, nou mooi is dat, doe mij maar even een nieuw bakkie koffie. Met een brede begrijpende glimlach van de bedienende dame kreeg ik dat binnen de kortste keren aangereikt, ze had het schijnbaar al vaker meegemaakt.

Wordt vervolgd.
Nico.

Mick Jagger is verbaasd en loopt om de auto heen alsof hij voor het eerst een 7 facelift ziet. Het duurt niet lang tot zijn “kennis” van het kopen van auto’s de kop op steekt. Ja ja, hou nou maar op want het is echt heel iets anders dan een Citroën XM.
Ik maak mijn rondje om de auto en zie dat er wat parkeerschade op zit, niets dramatisch en zeker geen rede om deze 7 af te keuren als potentiële kandidaat. Het is wel zo dat deze 7 alles heeft wat ik niet wil, een zwarte individual dakhemel, zwart lederen interieur, het is een facelift terwijl ik een pre-facelift heb voor de onderdelen en dan die uitlaten. Blijkt dat het ding ook nog verlaagd is, 4cm aan de voorkant en bijna 2cm aan de achterkant. Met de M-Parallel velgen eronder staat het eigenlijk best goed. Het valt me direct op dat de bandenmaat aan de voorkant niet klopt, dus dat worden nieuwe banden. Min-puntje nummer 5, en er volgen nog meer van die puntjes.

Inmiddels is de “echte” Vladimir gearriveerd, hij excuseert zich dat hij zo laat is. Ook goedemiddag, maar het “Strassenverkehrsambt” is nu al geruime tijd geloten hè. De jongen blaakt van enthousiasme, dit is de perfecte 740 en er mankeert echt niets aan. Oh nee? Ik heb nieuws voor je kameraad, perfect is een groot woord en voordat je dat roept zal ik de 7 eens aan een grondig onderzoek onderwerpen. Daarna praten we verder.

Heej, een hydraulische achterklep! Joepie, alleen gaat het ding niet uit zichzelf omhoog, het eerste stukje moet die even geholpen worden. De oorzaak was snel gevonden, het linker scharnier moet vervangen worden. Volgens Vladimir moet het systeem alleen maar bijgevuld worden, heb jij oogjes? “Ja”, mooi, daar zit het kijkglaasje en er staat voldoende olie in. Ik noteer het als punt 6 in mijn nieuwe schrijfblok. Uit de dunne lucht schat ik het scharnier op zo’n 30 euro, ver zat ik er niet naast. Wat ligt daar nu? “Ah ja, dat is een nieuwe kleppendekselpakking” zegt koning Vlad. Punt 1, de motor zit voorin en punt 2, waarom maar één? Bleek dat hij de andere al vervangen had. Nou ja, het is nooit weg.

Een blik onder de motorkap dan maar, de stuurbekrachtigingsleidingen zweten maar verder is er niets op aan te merken. Mooi werk, maar 1 puntje erbij op de lijst. Vladimir begint zelf ook een beetje te zweten, geheel in de stijl van de stuurbekrachtiging. Hij probeert me af te leiden maar het duo Mick en Miki hebben dat al snel door. Mick vraagt om de autopapieren en ik heb even rust om rustig verder te inspecteren. Doet ie toch nog iets goed, die weggelopen Beatle.

Ik zie dat er in de voorbumper één van de koplampsproeiers mist en meteen valt ook de amateuristische herstelpoging op aan de bumperhoek. Puntjes erbij op de lijst. Wat ik over het hoofd gezien heb is dat de firma Beun en Co de rechter motorkap vergrendeling hebben verwijderd, simpelweg omdat de bowdenkabel naar de verste kant gebroken is. Het interieur dan maar eens bekijken, de stoelen werken, de ramen gaan open en dicht alleen voor het instrumentencluster moet je echt heel veel fantasie hebben om uit de meldingen van de bordcomputer iets te kunnen opmaken. Ik heb wel eens pixeluitval gezien maar dit is meer dan 60 procent! Het wordt al een aardige lijst zo. Naarmate ik meer opschrijf probeert Vlad zich aan de ondervragingen van mijn medestanders, de M&M’s, te onttrekken.

Een glazen schuifdak, dat is mooi maar het gaat 3cm open en dan weer uit zichzelf dicht. Laat staan helemaal open. Dat zei ik toch, een Facelift kan er niet zo goed tegen voor langere tijd stroomloos te staan. Ha, een 4:3 beeldscherm, leuk, had ik in de oude niet. Ware het niet dat het beeldscherm zich solidair had verklaard met het instrumentencluster. Niet te lezen dat ding! En zo heb ik al snel het eerste blad van mijn schrijfblokje vol. Ter plekke verzin ik de prijzen erbij wat het herstel van dat alles moet kosten. Ik grijp het natuurlijk niet helemaal uit de dunne lucht, ervaring zal ik maar zeggen.

Tijd voor een proefrit. Tja, dat is een probleem want er zitten geen nummerplaten op. De platen op de C5 zitten volgens Frans voorschrift gepopnageld dus dat is geen optie. Kijk, helemaal zonder nummerplaten rijden valt op als een drol op een wit laken dus dat ga ik niet doen. Ik loop wat in het rond en zie in zijn garage een Opel Omega staan met 5-dagen-platen. Doe die er maar even op voor de proefrit. Vlad begint tijdens het zweten nu ook rood aan te lopen. Ja luister eens, als je het ding echt wilt verkopen zal je er iets voor moeten doen. Hij voert nog even aan dat die platen met gele band verlopen zijn, slechts 3 maanden dus voor mij geen enkel probleem. Die dingen staan niet op mijn naam dus het zal mij een Wiener schnitzel zijn, zonder uien, dank U.

Wordt vervolgd.
Nico.

Rond 2 uur vertrekken we naar het plaatsje Sand, zoals gezegd net naast Offenburg. Moest een uurtje rijden zijn maar door wegwerkzaamheden hebben we er al snel twee keer zoveel tijd voor nodig. Nog steeds geen paniek, we zijn ruim op tijd. Twintig voor vier staan we voor een klassiek Duits huis, vrijstaand maar met 6 verschillende bellen naast de voordeur. Het valt op dat de achternamen allemaal hetzelfde zijn en niet erg Europees aanvoelen, laat staan Duits. Eerder Russisch of uit die konterijen.

O oh, het eerste wat in mij opkomt is “waar is deze 7 in eerste instantie gejat”? Laten we de familie maar even Vladimir noemen voor het gemak en vrolijk ga ik op de bovenste bel drukken. Geen reactie. Bof, er zijn er nog 5 dus die druk ik allemaal in en eens zien of er iemand thuis is. We zijn te vroeg, dat weet ik wel maar misschien is er toch iemand thuis. Met zulke achternamen moeten ze elkaar kennen, toch? Aan de telefoon heeft de verkoper zijn achternaam niet genoemd, zou ook redelijk zinloos geweest zijn, het is gewoon een nest vol met Vladimirs.

Ergens aan de zijkant van het pand gaat er een raam open, zie je nou wel dat er iemand thuis is! Ben jij Natasja? “Ja.”, mooi, dan heb ik jou niet nodig maar ik kom voor de BMW. “Ah je moet mijn broer hebben”, waarom verbaasde me dat niet? Ja, en waar is hij? “Hij komt er zo aan, hij is nog op zijn werk”, mooi, dan wachten we even, bedankt! Kwart over 4, geen verkoper. Kwart voor vijf, nog steeds niemand. Nu moet hij toch wel eens komen want het Strassenverkehrsambt sluit om 6 uur. Mick Jagger heeft al een rampenscenario in zijn hoofd en gaat dat op uitgebreide wijze aan ons bekend maken.

Wat als de verkoper niet komt opdagen, gaan we dan tot 7 uur wachten of proberen we nogmaals Natasja te ondervragen? Misschien heeft hij de 7 al verkocht. Ik heb al vaker meegemaakt dat ik uren voor niets heb zitten wachten…. Ik roep “KD007”, hij trekt een vragend gezicht. Ja, dat nummer ken je niet uit je hoofd hè, dat is geen LP maar betekent “Kop Dicht James Bond”! Ook al was het méér dan een hint begreep hij het nummer nog steeds niet. Heel stil heeft hij een kwartier zitten zoeken in de database die hij in zijn hoofd heeft maar kon het “matching number” niet vinden. Terwijl het knarsen van de tandwieltjes in zijn hoofd bijna hoorbaar was kwam daar ineens een Mercedes S320 aan dieselen, stopt op de oprit van het huis en ik spring uit de auto.

Hij rijdt alweer achteruit maar ik klop op zijn zijraam, “Vladimir?”. “Ja, was wollen Sie?” Nou, ik heb gisteravond opgebeld voor de BMW 740 en ik had een afspraak gemaakt om 4 uur, het is inmiddels kwart over 5. Ahh, dat is mijn broer die de 7 verkoopt. Alles leuk en aardig maar waar zit die geit?! Hij zegt me dat hij zijn broer zal bellen maar dat hij dringend weg moet, over 10 minuten zou hij weer terug zijn.
Oké, maar je broer moet wel opschieten want ik hou niet zo erg van wachten. Mick Jagger heeft het volgende rampenscenario alweer klaar, “dit is geen zuivere koffie, ik denk dat we het maar moeten vergeten”. No way!! Ik kom voor de 7 en zien zal ik dat ding! Ik heb nog wel een nummer waar je over kan gaan nadenken. Geheel in de stijl van de 60’s roep ik “SUOSS117”.

SU staat voor Shut Up, OSS117 was de voorloper van James Bond. Ja je moet alles weten anders heb je er niets aan. Dat OSS117 was niet in dovemans oren gevallen, had ik hem eindelijk te pakken op een herkenbaar punt uit zijn verleden. Ik had natuurlijk ook “The Saint” kunnen roepen maar dat had niet zoveel effect gehad denk ik. Hij is in ieder geval weer 10 minuten stil, wat een rust. Vanaf de achterbank van de C5 komt een geluid van Miki, alsof het al niet dramatisch genoeg is pakt zij het verhaal op waar Mick het heeft laten liggen. Nee hè! Niet nóg één die hier de zaak om zeep probeert te helpen. Toegegeven, het was op zijn minst onbetrouwbaar, de semi-Russische namen helpen niet in de juiste richting maar ik volhard in mijn stelling dat ik de 7 wil zien.

10 Minuten later komt inderdaad de “broer” terug en heeft zowaar de sleutel van de garagebox waar de 7 in staat bij zich. Verrast was ik toen hij ook de sleutel van de 7 uit zijn zak haalde. Tergend langzaam gaat de kanteldeur open, het eerste wat ik zie zijn de uitlaten. Mijn eerste reactie was “nee hè, waarom ???” er zitten links en rechts afvoerbuizen die op min of meer elegante wijze door de bumper heen steken. Vanwege voorgaande ervaringen is dat eigenlijk het minste van mijn problemen, dat valt op te lossen. De 7 wordt eerst op de lifeline aangesloten, de minpool van de accu was losgehaald omdat de accu anders leeg getrokken werd. Dat moet je met een facelift uit 2000 niet doen, dan moeten er allerlei dingen opnieuw geïnitialiseerd worden. De 740 staat in de late middagzon te pronken, hij ziet er echt geweldig uit en startte in één keer zonder bijgeluiden.

Wordt vervolgd,
Nico.

Leepu heeft zich uit de voeten gemaakt, te veel talen door elkaar. Vlaams en Frans van Miki, Engels van onze afgekeurde platenboer, Nederlands en Duits. En volgens mij was hij geen één van die talen echt meester. Ik gooi de startkabels achter in de C5, sluit de 7 af en ga de weggelopen Pakistaan zoeken. Nee Miki, blijf jij maar even hier staan met die overjarige hippie. Terug getrokken in zijn caravan vindt ik Leepu, luister eens beste jongen als jij de 7 morgenochtend vóór 11 uur goed lopend hebt koop ik hem. Dus het ligt helemaal aan jou, daarbij gaat de prijs van de extra overnachting inclusief diner van de vraagprijs af. Hij gaat akkoord, we wisselen telefoonnummers uit en ik vertrek.

Ik heb er niet veel vertrouwen in maar ik geef hem een kans, feit is wel dat ik moet opschieten om nog een keer bij hetzelfde hotel 2 kamers te boeken. Dat lukt en na het inchecken ga ik maar weer eens het internet kietelen. Misschien is er nog een 7 in de buurt van een privé aanbieder, dan kunnen we die avond nog even gaan kijken. Het 4e adres wat ik van huis had meegenomen is in Frankrijk, net over de grens met Duitsland, dus toch een 7 in Frankrijk die de moeite waard is om te gaan bekijken gevonden. Die wil ik nog even bewaren als het echt helemaal niks wordt. Het internet geeft weinig hoop, te duur, te oud, te veel kilometers, verkeerde kleur, verkeerde motor of veel te ver weg. Eerst maar eens ergens gaan eten, een Zwiebelrostbraten gaat er wel in na zo een dag. Ja, Zwiebeln, alweer… maar het is zo verschrikkelijk lekker!

Na het eten haal ik de koffers uit de auto en zie de startkabels van Leepu liggen, shoot… macht der gewoonte, heb ik zomaar zijn startkabels meegenomen. Ik besluit ze aan hem terug te geven als hij de 7 lopend heeft gekregen. Toch heb ik het onbehagelijke gevoel dat het niet gaat lukken. Miki is uitgevloerd en gaat alvast naar bed, ik zal en moet nog een 7 vinden dus ik praat heel lief tegen de laptop dat ik er één mag vinden. Je weet en slotte nooit wat er diezelfde avond nog op de verkoopsites bij is gezet. Het is inmiddels over tienen als ik een exemplaar vind dat de moeite waard is. Een privé aanbieder maar het weerhoudt mij er niet van direct de telefoon te pakken en op te bellen.

Beter laat op de avond dan niet thuis denk ik, en na een aantal malen overgegaan te zijn wordt er slaperig geantwoord. Entschuldige bitte, ik heb de advertentie gezien en ik wil morgen graag komen kijken. De beste man geeft mij zijn adres en we spreken af om 4 uur de volgende middag. Een kleine 140km naar het zuiden vlak bij Offenburg. Wordt het niets dan heb ik altijd die 7 in Frankrijk nog achter de hand, komt mooi uit want dat is op de route naar huis. Ik neem nog een Duits biertje en ga redelijk tevreden naar bed.

Leepu heeft genoeg tijd om te laten weten of het gelukt is voordat we de volgende dag richting het zuiden moeten vertrekken. Er is geen haast en we slapen wat uit, al met al zijn het best wel vermoeiende dagen zo. Na een simpel maar goed ontbijt installeer ik me voor het hotel gewapend met telefoon en de laptop. Zo rond 10 uur ben ik “up and running”, Mick Jagger is er ook nog steeds en hij heeft wel 10 7-ens gevonden de avond daarvoor. Helaas is er niet één bij die mijn interesse wekt. Ik besluit helemaal buiten mijn box te gaan en ga de gevreesde site E-Bay eens bekijken. “Sofort Kaufen” is een optie, die auto’s staan vaak bij dealers die er vanaf willen, niet op die knop drukken maar opbellen. Ik koop geen enkele auto ongezien hoe mooi het ook lijkt.

Geen resultaten die aan mijn criteria voldoen maar tijdens mijn bezigheden krijg ik een SMS van Leepu, “we hebben de benodigde onderdelen niet op tijd binnen gekregen” is de boodschap en daarmee is die 7 geen optie meer. Het terug krijgen van zijn startkabels ook niet trouwens, wat ben ik eigenlijk slecht van aard hè, alvast de vergoeding, of een gedeelte daarvan, van de extra overnachting in de achterkoffer gegooid.

Het is 11 uur, we hebben een afspraak om 4 uur in de middag dus we hebben even de tijd. Het is een uurtje en een half rijden en in de rest van de tijd gaan we Heidelberg maar eens bekijken. Honderden keren langs gereden maar nog nooit van binnen gezien, dit is een prima gelegenheid het alsnog eens te doen. Dat viel niet tegen, veel toeristen maar ook genoeg terrasjes. Nee, geen bier, ik moet nog rijden. Op één van die terrasjes werkt een oud nazi vrouwtje, wat mot je? Geen bier? Koffie? En dat op dit uur. De koffie wordt voor mijn neus neergekwakt en ik ben verbaasd dat het schoteltje niet gebroken is. Essen?? Nein Danke, ein Apfelstrudel bitte. Miki wil je ook wat eten? Te laat, Frau Gestapo is al weer weg. Toen wist ik ook waarom er op dat terras nog een tafel vrij was rond lunchtijd. Toen ze weer voorbij vloog riep Mick Jagger ineens dat hij wel een goulash soepje wilde en ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om te roepen dat er nog “eine Käsekuche” moest komen. Dat kwam allemaal maar niet van harte. Na onze consumpties naar binnen gewerkt te hebben stap ik naar binnen om af te rekenen, op onverdunde toon staat Frau Helga (of zoiets) een andere klant af te bekken. Ik besluit voor de zachte aanpak te gaan en geef haar anderhalve euro fooi. Nou, daar werd ze wel stil van! Ik heb niet gevraagd naar de oude fiets van mijn opa, ik vertrek liever zonder tirade. Maar volgens mij moet ze geweten hebben waar die is, zulke oude Duitsers worden niet meer geboren.

Wordt vervolgd,
Nico.

De volgende ochtend maar eens gaan kijken bij die intrigerende 740 die alles heeft wat je je kunt voorstellen. Hij had zelfs nog méér, de verkeerde maat achterbanden, een berg roest en schade die op de foto’s niet te zien was. Verder wel een mooie auto totdat ik het ding startte, het leek wel of de distributieketting klaar stond om de behuizing te verlaten. Wat een geratel! Beste heer Achmed, dit gaat het niet worden voor mij, ik zit echt niet op een motorrevisie te wachten voor dat geld. Triest ben ik, het leek zo mooi. Uiterlijke schijn bedriegt en ik probeer mijzelf over de desillusie heen te zetten. Ach alle Turken zijn hetzelfde denk ik, wetende dat er ook goede tussen zitten. Het volgende adres uit mijn achterzak gevist, waar mag dat dan wel zijn? Moet in de buurt zijn anders had ik het niet opgeschreven. Nog even terug naar Achmed, “heb je toevallig WiFi”? Nein, habe ich nicht. Wist niet dat je kwaad werdt! In het Duits klinkt het nu eenmaal harder dan in het Frans en ik moet niet generaliseren, eigenlijk was hij best wel behulpzaam en bovenal erg vriendelijk. Als de 7 goed was geweest had ik serieus overwogen die auto van hem te kopen.

Blijft het feit dat we het dorp Wiesloch in moeten om in een Italiaans café de WiFi op te pikken, onder het genot van een bakkie echte Italiaanse espresso vinden we het volgende adres. Karlsruhe, ja dat is 100km naar het zuiden maar ik waag het erop en stuur de privé aanbieder een e-mail. “Bel me binnen een uur op en ik kom kijken naar jouw 7” Nooit terug gebeld die gozer, zelfs de volgende dag niet. Tussen Miki en Mick Jagger, espresso en vioolmuziek zoek ik het internet af naar een goede 740. Inmiddels begint de Zwiebelschnitzel van de vorige avond zich te manifesteren, en ik heb ineens ruimte om mijzelf te bewegen. Hoe is dat nu mogelijk ??
Er staat er één in Mannheim, voldoet niet geheel aan de wensen maar is het bekijken waard. Ik heb de route met behulp van google-maps in mijn hoofd geprent en rij er zonder verdere aanwijzingen naartoe.

De 7 staat bij een tankstation, het eerste wat opvalt is dat de covers van de klepdeksels op de achterbank liggen. Geen goed teken maar ik ga op zoek naar de verkoper. Ik stap het tankstation binnen en vraag naar de verkoper. Die blijkt niet bij het tankstation te horen maar heeft zijn bedrijf net om de hoek. Kan allemaal, dus ik loop richting de vermeende verkoper en op een stukje braak liggend land met een caravan erop vind ik de “eigenaar” cq verkoper. Net naast de wasstraat waar de fouten van het ding voor de deur geparkeerd staan. Een Ford Mondeo met een gehavende bumper, een Fiat panda met beslagen ramen en een VW golf waar de blanke lak af gestript is. Zelfs de C5 durf ik daar niet doorheen te sturen.

Een weggelopen Pakistaan, neem ik hem niet kwalijk maar van auto’s heeft hij geen verstand. Er zit wat schade op de 7, niets heftigs en ook niet verkeerd weggewerkt. Op het eerste gezicht hebben we met een “eerlijke” auto te maken en dat interesseert me wel. Leepu pakt zijn startkabels en de sleutels mee en vertelt mij, terwijl we naar de 7 lopen, dat de motor een klein probleempje heeft. Nee hè!! Dat is de tweede al die dag met motor problemen. Nou, laat maar horen dan. De motor blijft niet lopen is het antwoord. Direct erna zegt hij dat het de LMM is want dat hadden zijn Sherpa’s al uitgevonden. En hoe hebben ze dat dan gedaan, uitgelezen met BMW software? Nee nee, ervaring was het antwoord. Hoeveel van dit soort auto’s rijden er eigenlijk in Pakistan rond? Ik heb dan ook mijn twijfels maar ik wil de motor toch even horen lopen.

Dat is wat lastig, de accu is leeg. Daarom had hij meteen zijn startkabels meegenomen. En dan komt er een onverwachte vraag…. “Bent U met de auto?”, uhhh, ja. Ik kom niet uit Frankrijk lopen, maar waarom dan? Als U Uw eigen auto nu even naast de 7 zet kunnen we de startkabels aansluiten. Ja hé ho momentje graag, je bedoelt dus dat ik de C5 moet gaan halen en daarmee de 7 starten? Precies meneer, ik zou willen dat al mijn klanten het zo snel begrijpen. Krijg nou wat!!

De middag was toch al grotendeels voorbij en ik wilde voor het spitsuur Mannheim weer uitzijn, de C5 ernaast gezet en het ding gestart. Plof reutel kuch en over. Nog maar eens proberen, met wat gas erbij krijg ik het V8 blok op hooguit 1200 toeren onder luid protest onder de kap vandaan. Gas los en het blokje gaat weer in volledige ruststand. Uit dus. Nou Leepu, er is wel iets meer aan de hand dan alleen maar een LMM hoor, ik gok zomaar op een verstopt benzinefilter en een paar bobines die niet werken. Toen schoot ineens Mick Jagger in zijn versnelling, zegt tegen mij dat ik de straat eens heen en weer moet rijden om het brandstof systeem door te blazen. Dat zou best wel schelen volgens hem. Ga plaatjes draaien man! Deze 7 komt niet van zijn plaats, ik heb de bak nog niet eens in D gehad en hij trekt het al niet meer.

Wordt vervolgd,
Nico.

Na het total-loss rijden van mijn geliefde 740i uit 1997 moest ik op zoek naar een waardige vervanger, het moet een 7 zijn en als het even kan een PFL, dus het internet maar eens opgedoken. Eerst in Frankrijk zoeken, als ik het ding niet hoef in te voeren scheelt het behoorlijk wat geld. Wat hebben we in de aanbieding hier? Een 740i welke door middel van een misleidende advertentie achteraf een 728 blijkt te zijn. Niks mis mee maar dat zoek ik niet. Een andere 740 die een 750 blijkt te zijn. Mmmm, een echte 740 maar behoorlijk verkeerd verbouwd en dan blijkt het ook nog een diesel te zijn. Nog één, ook verbouwd maar binnen de grenzen van wat op te lossen valt, alleen een prijsje waar Leitner de hik van krijgt. Daar koop je hier gewoon drie nieuwe Clio’s en een halve Twingo voor.

Zo veel voor het Franse aanbod, maar eens in Duitsland kijken. Na de gangbare sites afgezocht te hebben blijf ik op één aanbod hangen. Een 740i met trekhaak, dubbel glas, electronische dempers en een grijs lederen interieur. Dus maar eens in de E-Mail geklommen en de aanbieder een berichtje geschreven, omwille van de privacy zal ik hem maar Achmed noemen. Een Turk was het wel maar het aanbod zag er “fabelhaft” uit. Dus afspraakie gemaakt en gaan kijken bij Negemed, in Duitsland dus, ver weg, niet naast de deur.

Met nog drie adressen in de achterzak “in geval van nood” moest ik nog iemand ronselen om de C5 terug naar Frankrijk te rijden. Onze vrienden en kennissenkring is vrij uitgebreid maar om nu direct iemand aan te wijzen als de geschikte persoon viel niet mee. Totdat we ineens bedachten dat een vriend van een goede vriendin, die vaker auto’s uit Duitsland naar Frankrijk rijdt, de moeite waard was om te vragen voor het avontuur. Ik had alleen maar van die gast gehoord, een Engelsman die een passie heeft voor de oude Citroën XM modellen. Dat die de XM’s nu toevallig uit Duitsland haalt zegt nog niets, alleen dat hij weet hoe een Citroën rijdt en daarmee vertrouw ik erop dat de C5 weer heel thuis komt.

We maken een afspraak voor de eerste ontmoeting via onze vriendin, sta ik daar ineens oog in oog met een kopie van Mick Jagger zeg. Ik schrok me rot, blijkt achteraf ook nog dat hij een platenmaatschappij heeft gehad in Engeland. Zijn naam is Kim, oké. Ik had meer iets van “als je maar niet begint te zingen”. Nu heb ik helemaal niets tegen de Rolling Stones, maar om nu met een lookalike van Mick Jagger naar Duitsland te rijden doet me even twijfelen. Na een goed gesprek zijn mijn twijfels verdwenen, we spreken af om op maandag naar Duitsland te rijden en als het even mee zit de volgende dag weer terug. De wens is, zoals zo vaak, de vader van de planning.

Ik had 2 hotelkamers geboekt net ten zuiden van Mannheim, in die buurt stond ook de 7 die mijn aandacht niet losliet. Na een aangename rit van bijna 1000 km komen we bij het hotel aan. Het valt me op dat Mick Jagger bij alle liedjes die op de radio voorbij komen een nummer roept. In eerste instantie dacht ik laat maar gaan, we hebben allemaal onze problemen. Ruimdenkend als ik ben vraag ik hem terloops wat al die nummers voorstellen. Blijken het de productienummers van oude vinyl LP’s te zijn die ooit dat liedje erop hadden. De gek kent twintigduizend LP nummers uit zijn hoofd! Niet door de titel maar via het productienummer van het schijfje vinyl. Lekker dan, heb ik weer.

Ik zoek ze wel uit hè, de kunstenaars die niet weten waar ze hun kunstje kwijt kunnen. Enfin, we zijn bij het hotel in Mannheim aangekomen, ik produceer mijn reservering en de dame achter de balie zegt: “U bent 2 weken te vroeg”. Watte? Tja ze zei het in het Nederlands en daar was ik niet op ingesteld. Buiten het feit dat ik een klimaatvluchteling ben heb ik met het omschakelen van de verschillende talen die ik spreek, begrijp en kan schrijven nog wel eens wat problemen. Ga mij niet vragen om in Duitsland iets naar het Frans te vertalen, ik zou een slechte tolk zijn. Ben ik in het land waar ze een bepaalde taal spreken dan doe ik vrolijk mee, inmiddels in 6 talen.

Maar goed, ik had dus een reservering gemaakt op de 23-ste, stomme website, ik had het gewoon niet gezien hè. Ik was daar op de negende Juli maar dat was voor mevrouw van Bommel (hoe Nederlands kan het zijn) geen enkel probleem, ze heeft gewoon de reservering van de 23-ste omgeboekt. Gelukkig, we kunnen rustig slapen en Mick Jagger ook. Ow ja, heeft U hier ook internet? Ja natuurlijk, je moet alleen een beetje geduld hebben. Hoezo? Nou, het is niet zo heel erg snel. Nou dat was het understatement van de dag! Na 20 minuten heb ik mijn hotmail geopend en na drie kwartier heb ik autoscout24.de voor mijn neus.

Laat maar even zitten, eerst eens uitgebreid dineren. Mis dus, maandagavond is bij vele restaurants “Feierabend” en dus gesloten voor ander hongerig volk. Uit eindelijk komen we bij een vesting waar een bord Warsteiner buiten hangt en de deur is nog open ook. De Stammtisch is al redelijk gevuld met dikbuikige plaatselijke boeren. Lijkt op zich iets waarvan je zegt “wegwezen”! We hebben echter weinig keus en gaan aan een tafeltje zitten, nog geen 3 seconden later staat er een heel lief maar afzichtelijk boerinnetje bij ons aan de tafel. Soort van inteelt product, dat heet tegenwoordig “genetisch gemanipuleerd” geloof ik. Ik bestel een groot glas bier en daar werd ze behoorlijk vrolijk van, nóg vrolijker toen ik een Zwiebelschnitsel bestelde. Boeren kost op oud Duitse wijze bereidt, heerlijk! Alleen zijn de gevolgen de volgende dag voor mijn medereizigers niet zo fijn.

Wordt vervolgd.

Nico.

Het is een beetje jammer dat ik Dean zijn gezicht niet kan zien, dat moet alle kleuren van de regenboog gehad hebben. Droogjes merk ik op dat dit de oplossing dus niet was. Dat durf ik want hij kan me toch niet zien, laat staan dat hij me zou kunnen raken als hij zou gaan slaan. Om hem over zijn depressie heen te helpen stel ik voor de LKM maar eens in te gaan bouwen, doen we toch nog iets positiefs. Volgens TIS zit dat ding aan de bestuurderskant, en laat dus ook vrolijk foto’s zien van de linker kant van de auto. Buiten het feit dat de LKM op een onmogelijke plaats zit bij een 5-serie, achter het paneel in de voetruimte aan de zijkant, diep weggewerkt in de catacomben van de 5, kom ik er, na een kwartiertje alle mogelijke stukken plastic demonteren, achter dat de LKM aan de andere kant moet zitten bij deze auto. Nergens te vinden aan de linker kant! Fijn, bedankt, niet prettig geregeld hier! Stomme Engelsen, ga dan gewoon aan de goede kant van de weg rijden!!

Dean kan het niet meer aanzien en verdwijnt, even later komt hij terug met 2 bakken koffie. Dat zijn onze standaard dranken, koffie en bier. Sorry! Na de koffie schroef ik het plastic allemaal weer terug en begin de andere kant te slopen. Als het niet lukt ben je opeens niet zo kritisch meer, en jawel hoor daar zit zowaar een LKM verstopt! Ik vraag aan Dean of ze in Engeland de vuilbakken aan de overkant van de weg buiten zetten, hij kijkt me vragend aan. Ja, alles zit aan de verkeerde kant, dus komen ze ook aan de andere kant van de weg de vuilnis ophalen. Het duurt even voordat zijn kwartje valt, bij jullie ook? Dat had ik niet verwacht van een intelligent publiek.

De nieuwe tweedehandse LKM zit erin, contact aan en eens kijken of de lampjes van de richtingaanwijzers het nu wél doen. Mooi niet hè, laten we hem er maar weer uithalen dan. Dean is het daar niet mee eens, dat moet gewoon opnieuw gecodeerd worden volgens hem. Nou ok, wat jij wilt. Maar je begrijpt dat we de 5 dan weer naar de dealer moeten brengen. Dat vindt hij niet erg want in zijn beleving moeten de injectors ook opnieuw geprogrammeerd worden. Ik kan echt doen wat ik wil, het is niet mogelijk hem ervan te overtuigen dat het verloren tijd, geld en moeite is. De dealer is heilig, alleen bidt die niet tot dezelfde God, en al helemaal niet in dezelfde taal. Alleen als het op geld aankomt spreken ze ineens de taal van de Memisa bus.

Oh dat ken je niet, de Memisa bus? Die stond vroeger achter in de katholieke kerk, daar kon je na beroofd te zijn door de pastoor in de vorm van de collecte, die altijd ten goede kwam van het onderhoud aan “onze” kerk, nogmaals een donatie kwijt voor de arme zwarte kindertjes in Afrika. Je kon dan als je wilde een boekje meenemen waarin plaatjes stonden die vroeger ook in “De Lach” stonden maar dan de negatiefjes. En nu weten we zeker niet wat “De Lach” is, je moet ook alles uitleggen hè. Een soort van primitieve playboy dus. Bloot blaadjes, dat in het negatief waren de foto’s in de Memisa blaadjes. Zwart in plaats van wit, begrijpen jullie het nu ??
Overigens kwam de pastoor niets te kort volgens mij, na 3 maanden lekte het dak nog steeds en de beste man werdt steeds dikker. Die bus is volgens mij nooit vertrokken naar Afrika hoor. Manco in de dienstregeling denk ik, maar geleegd werd het ding wél! Als je na 2 jaar weer eens zo’n boekje meenam had je het bewijs in handen, ze waren geen gram aangekomen op die foto’s en liepen nog steeds in hun blote kont.

Heilige dealers, nou dat geloof is lang geleden al om zeep geholpen door onze pastoor. Dat is ook de rede dat ik van mijn geloof ben afgevallen, en dat gaf thuis toen ter tijd een behoorlijke klap. Mijn moeder riep opgelucht, God zij dank, dan hoef ik er ook niet meer naar toe. Mijn vader zou het een worst wezen, die had al eerder met auto dealers te maken gehad en was bewust atheïst geworden. Maar Dean heeft die wijsheden uit zijn verleden niet echt ergens opgeslagen, die gelooft nog steeds! En dat in deze tijd zeg, je moet ze maar vinden. Dus zijn 5 maar weer eens op de trailer geladen en terug naar Angoulême.

Er is niets lastiger als Nederlander om een bewust niets begrijpende Fransman wijs te maken in zijn eigen taal wat een Engelsman loopt te roepen. Ik kreeg spontaan de neiging Duits te gaan praten.Ik was mijzelf bewust dat alleen de 5 dat zou begrijpen, maar om nu tegen een auto te gaan praten ging me iets te ver. Dus zo goed en kwaad als het ging heb ik de mechaniker ervan kunnen overtuigen dat de injectoren vervangen waren en de LKM opnieuw gecodeerd moest worden. Niet mijn idee maar hij zou er naar gaan kijken. Juist, vertaalt in het Nederlands is dat: “Ik begrijp er echt helemaal niks van maar als je dat wilt sluit ik de computer er nog wel een uurtje op aan”. Niet dat hij dacht dat het zinvol was maar 150 euro zijn op die manier makkelijk binnen te slepen.

Wordt weer vervolgd.
Nico.