Piet heeft lang lopen denken
Wat hij aan jullie moet schenken.

Ja ja, ik weet het maar ik moet ergens beginnen hè.

Hier is alles BMW
Dacht Piet gedwee

Niet al te sterk.

Zo’n nieuwe i3 met electromotor
Geen cylinders maar een stator en rotor.

Gaat al iets beter.

Een stekker als brandstofpomp
Maakt niet uit, als je er maar komt
– Met de stekker in je hand
– Kom je niet eens door het hele land
Het plezier is daardoor wat bedompt

Niet getreurd
De Sint heeft een nieuw tijdperk open gesleurd
– Maakt niet uit hoe lang de laadtijd is
– Met een radius van 160 km zit je altijd mis
In de toekomst wordt er een grotere batterij in gepleurd

Die oude man met schimmel tussen de benen
Begeeft zich niet over straten met stenen
– Milieuvriendelijk is hij wel
– Ook al stinkt dat paard het meeste van het stel
Die bijtelling gaan ze niet van hem stelen

Een pakje onder de kerstboom
Sorry, verkeerde suikeroom
– Zal toch geen BMW zijn?
– Maak eens open voor de gein
Jawel hoor, het ding loopt ook nog op stroom

Wat een ellende
Als je alles al hebt gehad voordat je dit kende
– Moet eerst drie dagen aan de lader
– Sinterklaas, verklaar je nader!
Ach kind, nu moet je zonodig rijden, ik vond je leuker toen je nog rende.

Al drie keer weggestuurd van school
En je eet nog steeds geen bloemkool
Als Sint heb ik goed geschoten
Je spontaan op het netwerk aangesloten
Trek nu niet zo een smoel
Iedereen vindt het onwijs cool

Rijmpjes en limmerikken, het was niet geweldig hè. Dan maar een heel echt Sinterklaas verhaal. Hierbij een stukje uit mijn verleden.

Hebben jullie ook zo’n hekel aan Sinterklaas? Nou ik wel. Je maakte als kind een lijstje en stuurde het “naar Spanje”, Of je deed het in je schoen en hoopte dat het de volgende ochtend weg zou zijn. Dat briefje aan de Sint in ruil voor hetgeen wat je daarin gevraagd had, maar het was nooit helemaal wat je wilde. Een autoracebaan werd automatisch een Dinkey Toy en het magische zwaard waar je de meester op school wel eens een lesje mee zou willen leren werd een pijpje met snoepjes van onbestemde smaak.

Klinkt het bekend? Oké, bij jullie thuis is de crisis ook niet ongemerkt voorbij gegaan dus. Hoe je het ook wendt of keert er is altijd wel een soort van crisis. Als kind heb je daar geen boodschap aan maar ouders schoten al in de stress als er op de TV verteld werd dat Sinterklaas het volgende weekeinde in Nederland zou aankomen. En ik mijzelf maar afvragen waarom mijn vader in die periode van het jaar altijd zo laat thuis kwam. De beste man moet zich klem gewerkt hebben om de cadeautjes voor die schijnheilige te kunnen betalen.

Sinterklaas heeft nog steeds een groot boek waar iedereen instaat, wat er precies over mijn vader in staat weet ik niet maar hij kreeg altijd een stropdas. Mijn moeder moet wel een heel erg slecht mens geweest zijn, die kreeg nooit wat van Sinterklaas. Of ik heb die zijden lingerie setjes gemist waardoor ik er op negenjarige leeftijd nog een zusje bij kreeg. Had ik niet om gevraagd hoor!

Elke avond opnieuw die winterpenen naast de kolenkachel leggen voor het paard, mijn schoen, twee sigaretten erbij want in die tijd mocht Piet nog roken van zijn baas. Een bakje water want het paard had dorst van al dat gesjok over de daken en elke keer hetzelfde verlanglijstje voor de Sint. Daarbij moest er ook een liedje gezongen worden, “Makkers staakt Uw wild gebraak” en “Sinterklaasje kom maar binnen met je slaaf, want we zijn allemaal nog even braaf.”. De originele versie was door mijn vader verbannen want knecht rijmt op slecht. De Sint was een bovennatuurlijk mens, hoorde alles, had nooit dorst, rookte niet en had geen trek in winterpenen, had ook geen moeite met slaven. Mijn vader ook niet maar hij noemde ze werknemers. De Sint kon volgens mij ook niet goed lezen want in plaats van die drie miljoen gulden die ik gevraagd had lagen er de volgende ochtend een handje chocolademuntjes in mijn schoen. De Sint had beter die winterpenen opgegeten, dat is goed voor je ogen! Ik weet zeker dat hij mijn briefjes had gevonden want ze waren elke ochtend weg. Achteraf niet zo gek als de kolenkachel er naast staat. Die drie miljoen gulden waren natuurlijk door de schoorsteen ook in het vuur beland. Wel vreemd dat de chocolade nooit gesmolten in mijn schoen zat. Smaakte nergens meer naar omdat ik op jonge leeftijd al last had van zweetvoeten. Ja precies, vies hè!

Op 4 december 1961 had ik besloten om wakker te blijven en live mee te maken wat er met die winterpenen, het water en de sigaretten zou gebeuren. Het belangrijkste was natuurlijk mijn verlanglijstje, hoe zou die zwartjoekel van een Piet die te pakken krijgen door de nasmeulende kolenkachel heen. Vol verwachting klopt mijn hart. Mijn vader en moeder gingen vroeg slapen die avond dus ik had geluk. Het was me al gelukt om tot 11 uur ’s avonds stil in mijn bed te blijven liggen en niet in slaap te vallen. Dit mysterie moest gewoon opgelost worden. Nu moet je voorstellen dat we 2-hoog achter woonde in het schilderswijk van Den Haag en mijn kamer niet meer dan een grote kast in het geheel voorstelde. Wat we wel hadden waren heel veel deuren, eigenlijk te veel om de oppervlakte van het gemeentewoninkje te rechtvaardigen. Een bad of douche hadden we niet dus de Sint kon niet door de ontluchtingskokers komen.

20 Minuten nadat mijn ouders naar bed gegaan waren deed ik een voorzichtige poging om zo stil mogelijk de huiskamer binnen te komen. Het huisje was zo klein dat ik mijn vader al in de gang bomen kon horen omzagen. Ja, hij snurkte nogal. Hij zou zomaar het paard hebben kunnen laten schrikken. Ik sluip de woonkamer binnen in het stikke donker, de kolenkachel gloeit nog na. Dat is mijn oriëntatiepunt, maar ja, er stond nog een fauteuil in de weg. Na met het derde meubelstuk in ongenadige aanraking gekomen te zijn hoor ik het snurken van mijn vader even stokken. Na tien tellen mijn adem inhouden en vooral niet bewegen hervat het vertrouwde geronk uit de slaapkamer van mijn ouders zich. Pfff, dat was een opluchting.

Op handen en knieën kroop ik naar de kolenkachel, zien deed ik niets maar mijn handen voelde dat de winterpenen verdwenen waren, het bakje water leeg was en toen zette ik het op een brullen. De Sint was al geweest! Het interesseerde me helemaal niets wat er in mijn schoen zat, ik had het grote moment gemist! Klik, daar gaat het licht aan en mijn moeder staat met de handen in haar zij in de deuropening van de ouderlijke slaapkamer. “Wat doe jij nou?” vroeg ze. Het duurde 20 minuten om een paar woorden te zeggen tussen het snikken door, het kwam er op neer dat ik Sinterklaas gemist had. Mijn moeder heeft me getroost en mij verzekerd dat de Sint de volgende avond, op 5 december, een mooi cadeau zou brengen. Teleurgesteld ging ik terug naar bed, het blijft een rotstreek dat mijn vader en moeder Sinterklaas heel goed kende en ik hem, samen met zijn gekleurde medewerker, gemist had.

De volgende ochtend ging ik naar school, wel nog even de chocolade guldens uit mijn schoen gevist voor ik die aantrok en in mijn zak gestoken. Volgens de juffrouw moesten we stil zijn en hard doorwerken, alleen dan zou Sinterklaas in hoogsteigen persoon misschien wel eens de klas in kunnen komen. Ik was er klaar voor, het bewijs van zijn bezoek de avond daarvoor had ik in mijn broekzak en ik zou hem eens grondig ondervragen hoe laat hij de vorige avond bij ons thuis geweest was. Er werd op de deur geklopt, hard geklopt en zacht geklopt kon je vergeten. Daar kwam de puntmuts binnen hoor, samen met die viezerik van een Piet die niet eens de moeite had genomen zichzelf te wassen nadat hij de avond daarvoor door al die zwarte schoorstenen was gekropen. De kolen van de kachels zaten schijnbaar nog in zijn pofbroek want hij stond te springen als een gek.

Toen kwam mijn kans om het mysterie voor eens en voor altijd op te lossen, ik mocht bij de Sint op schoot. Hij vroeg me of ik braaf geweest was het afgelopen jaar waarop ik zei dat hij dat toch allemaal in zijn boek had staan? Nou dat boek was even niet als bewijsstuk aanwezig en ik vroeg hem hoe laat hij de avond daarvoor bij ons naast de schoorsteen had gestaan. In paniek riep hij zijn kolenboer, “Hoe heet je ook alweer?” Nico Sinterklaas, en ik vind het niet leuk dat ik U niet gezien heb gisteravond. “En waar woon je dan jongen?” Als U dat niet weet krijg ik vanavond helemaal niks, kwaad liep ik weg. Piet probeerde de pepernotenvertroetelaar er nog maar eens in te gooien maar voor mij was het gedaan. De Sint wist niet eens waar ik woonde.

Vanaf dat moment heb ik een grondige hekel aan Sint en Piet gekregen, ze wisten helemaal niets en dan zeker die drie miljoen gulden die ik al drie weken gevraagd had dezelfde avond komen langsbrengen. Nee hoor, het was gedaan. En dan kom je er als 5 jarige achter dat niets is wat het moet voorstellen, poppenkast is dan nog realistischer. Dat het hele leven zo in elkaar zit kom je pas veel later achter.

Hierbij roep ik alle ouders op om eerlijk te zijn tegen hun kinderen, die kleintjes vinden veel eerder uit dat het nep is als dat je wilt toegeven. Dat wil overigens niet zeggen dat je zoon en/of dochter niet zit te wachten op die iPhone5 op 5 december. Wacht ik trouwens ook nog steeds op, net als op die drie miljoen gulden.

Na dit verhaal vraag je jezelf misschien af waarom ik drie miljoen gulden gevraagd had, het antwoord daarop is heel persoonlijk. Ik kon met mijn moeder niet goed opschieten van kleins af aan, met drie miljoen gulden hoefde mijn vader niet meer te werken en kon zodoende thuis blijven voor mij. De dromen van een kind, sommige dromen komen uit maar op een heel ander moment dan dat je het echt nodig hebt.

Triest? Ik? Nee hoor. Een heel erg fijne Sinterklaas gewenst,
Nico.

Er gaan een paar maanden voorbij zonder noemenswaardige problemen met de E39 diesel turbo totdat Dean mij vraagt of ik zijn service indicator kan resetten omdat hij de olie ververst had. Natuurlijk kan ik dat, kom maar even langs. Het eerste wat mij opvalt is de rode stip in het instrumenten cluster naast de mijlenteller. Ik vraag hem of het hem ook opgevallen is, nee dus. Nou, ik weet niet wat jouw Engelse uitvinder heeft gedaan maar dit is niet zoals het hoort. Zijn gezicht is één groot vraagteken. Nou, laten we de computer maar eens opstarten en de service indicator resetten. Dat gaat zonder enig probleem maar daarna wil ik toch wel eens weten of er via de software iets te vinden valt wat de rode stip verklaart. Daar kom ik even niet makkelijk achter, mijn concentratie wordt keer op keer onderbroken omdat Dean wil weten wat er staat. Het programma is in het Duits, ik begrijp het perfect maar om elk woord in het Engels te vertalen hindert mij een beetje. Af bello, lig en blijf! Deze keer werkt de hondentraining niet en ik sluit het programma af.

Dean is tevreden en die rode stip kan hem niet boeien, zijn auto is zoals hij het hebben wil. De service indicator is gereset en hij is blij. Als hij een staart had gehad stond hij te kwispelen, het mankeerde alleen aan brokjes voor het beest.

Enige tijd later vertrek ik naar Nederland, en tijdens het verblijf in mijn vaderland waar ik mijn moedertaal kan spreken, nog zuster ondernemingen en neven inkomsten heb door gebroederlijk nichten te koppelen krijg ik een telefoontje van Dean. Zijn auto wil niet meer starten. Startmotor overleden, rust in vrede. Vreemd dat je RIP (rest in peace) direct begrijpt maar dat er op geen enkele grafsteen in Nederland RIV staat. Eigenlijk slaat het helemaal nergens op, alsof de doden oorlog gaan voeren. Maar goed, zijn 5 moet met de hulp van een plaatselijke “depanneur”, een bergingsbedrijf, terug gebracht worden naar zijn huis in het gat zonder brood. De depanneur zag er wél brood in en heeft de 5 op zijn wagen getakeld aan de draagarmen van de ophanging. Hij had geen vertrouwen in het sleepoog wat er door de fabriek bijgeleverd is. Zijn redenatie is dat hij er al vaker een bumper vanaf getrokken heeft en het sindsdien altijd zo doet. Ja maar…. Dit is een BMW !! Geen Frans gefrutsel !

Opvallend is trouwens wel dat Franse auto’s alleen een sleepoog aan de voorkant hebben, aan de achterkant is er niets wat er ook maar een beetje op lijkt te vinden. Dat zegt mij genoeg over Franse auto’s, een andere auto slepen behoort bij voorbaat niet tot de mogelijkheden. Volgens mij is dat expres gedaan om de depanneurs meer rede tot bestaan te bieden en daardoor een opening hebben om belachelijke prijzen in rekening te brengen. De verzekering betaalt, ook in het geval van Dean, ondanks dat hij een Engelse verzekering heeft. Blijft een vreemd volk die Engelsen, ze wonen hier maar alles is Engels, velen rijden wel met een Frans kenteken maar het stuur zit nog steeds aan de verkeerde kant. En ik maar denken dat alleen de Friezen eigenwijs zijn. Ik rij regelmatig met auto’s waarbij het stuur aan de rechter kant zit en ik kan je vertellen dat het verschrikkelijk onpraktisch is in rechts verkeer. Denk even aan inhalen en langs je voorganger kijken of er iets aankomt, of uit een parkeervak wegrijden en proberen te zien of de weg vrij is. Tegen de tijd dat je iets ziet ben je de hele linker kant van je auto al kwijt.

Het rechts sturen en zitten is regelmatig aanleiding tot hilarische taferelen bij de Franse tolpoortjes, vooral als de bestuurder alleen in de auto zit. Als je gewoon links zit kan je al vrij moeilijk bij de kaartjesautomaat en het is altijd weer een verrassing hoe de bestuurder dat gaat oplossen. Sommigen kruipen gewoon door de auto, in z’n vrij zetten, handrem aantrekken en klauteren maar. Schichtige bewegingen van bestuurders die op een verkeerde manier in aanraking komen met de handrem en daarna hun hoofd tegen het dak stoten zijn geen uitzondering. Dan het raampje naar beneden, de leukste zijn natuurlijk de auto’s zonder electrische ramen. In een onmogelijke positie slingeren aan die hendel en dan verder klauteren naar de automaat die al een paar minuten met het kaartje klaar staat. Als het goed regent is het kaartje nat en schijnbaar erg glad, velen laten het dan ook uit hun handen vallen. Waait het dan ook nog dan kan je pas echt lachen. Dan moeten ze uiteindelijk toch uitstappen maar de tolpoortjes zijn niet zo breed, een deur openen geeft slechts enkele decimeters ruimte om uit te stappen. En dan tussen de andere kaartjes die er liggen zoeken welke van hem was. Er staat gewoon op die automaten dat je op de knop kunt drukken voor een nieuw kaartje maar de Engelsen willen niet begrijpen wat er in het Frans bij die knop geschreven staat. Je hebt ook uitvinders die ruim voor de automaat stoppen en uitstappen, alleen dan heeft het systeem geen auto gedetecteerd en komt er geen kaartje uit. Over het betalen zal ik maar ophouden, dat is vaak nog erger.

Waar was ik gebleven? Oh ja, de draagarm rechts is met het optakelen met een klap van het rubber gescheiden maar Dean kan de eerste 2 weken geen meter rijden. Dus hij heeft de klap wel gehoord maar weet niet wat voor schade dat heeft aangericht. Soort van hij heeft de melk horen klotsen maar hij weet niet waar de tepel hangt. Die uier van een depanneur heeft het goed verziekt, weigert echter om daar verantwoording voor te nemen. Ik ben inmiddels weer terug in Frankrijk, Dean heeft op mij gewacht om een nieuwe startmotor te bestellen omdat hij niet zeker is van zichzelf.

Wordt vervolgd,
Nico.

Het is al even gelden dat de vorige aflevering gepubliceerd is, lees de voorgaande afleveringen over de 530D even opnieuw om het geheugen weer op te frissen.

De resultaten, ga er even voor zitten. Exact hetzelfde als de keer daarvoor met één klein verschil, de onderlinge afwijking van de injectors is te verwaarlozen. Omdat Dean totaal geen vertrouwen had in mijn alternatieve compressietest heb ik gevraagd of de dealer het nog eens kon doen. Nog een uurtje later hebben we de resultaten, pfffff, géén compressie op de 4e cylinder. Eigenwijs!! Geloof je me nu? Ik heb het vanaf het eerste moment dat je met die rijdende knikkeremmer bij me langs kwam gezegd! Maar nee hoor, meneer wilde niet luisteren. Deze keer werd Dean rood van schaamte. De LKM heeft de dealer niet eens naar gekeken en gaf nog steeds hetzelfde probleem. Lekker belangrijk, zonder goede motor heb je daar ook niets aan. In feite is de 5 een portable radio van 1660 kilo op dat moment.

Gedesillusioneerd en verdrietig stapt Dean weer in de 7 met zijn dode 5 op de trailer erachter. Wel eerst even 200 euro neerleggen graag, dat maakt het nog pijnlijker.
In feite is hij 580 euro kwijt aan twee keer uitlezen, de injectors en een nutteloze LKM. Dat zou al een leuke start geweest zijn het echte probleem op te lossen. Nu zijn we nog nergens maar hij is wel een stuk armer. Ik kan niet voorkomen dat ik onderweg naar huis tegen hem heb verteld dat hij een stommeling is geweest, de volgende keer luister je gewoon naar mij in plaats van naar die vreemde ideeën van het verkeerd-om volk! Daarbij vertrouwde je op een BMW dealer in Frankrijk die vroeger vast en zeker aan lelijke eendjes heeft gesleuteld, een soort veredelde poelier dus. Je gaat toch geen brood kopen bij een lingerie zaak? Daarmee komen we ineens op een ander onderwerp wat hem wonderwel weer wat opbeurt.

Maar wat gaan we nu met de 5 aanvangen? Slopen is zonde en weer op de weg krijgen kost het nodige. Dean is verliefd op zijn 5 dus hij heeft enkele dagen nodig om een beslissing te nemen. Dan, een paar dagen later, komt er ineens een onverwacht telefoontje van hem. “Mag ik je oprijwagen lenen om de 5 naar Engeland te brengen?” Uhhh, natuurlijk maar achter de Volvo zou ik niet aanraden! Andersom gaat wel goed, de Volvo op de trailer en de 5 ervoor. Klein detail, de 5 is kapot!!
Nee, hij heeft iemand met één of andere PC-Hooftstraat-tractor gevonden mét trekhaak die de 2200 kilo mag en kan trekken. Daarbij heeft hij ook een Engelse moertjesdraaier gevonden die zijn motor gaat reviseren. Voor weinig, dat dan weer wel, dus ik heb mijn bedenkingen. En ik maar denken dat alleen wij, als Nederlanders “cheep” zijn!! Nou, mooi niet dus. Toch moet ik toegeven dat hij inventief te werk gegaan is, hij had een LandRover specialist gevonden die zei dat dezelfde motoren ook in de Discovery zitten. Als die Rover van Land maar géén geldrover wordt.

Vervolgens verhuisd het hele zooitje naar het Royal Kingdom, beetje vreemd dat er een Queen is en dat het niet Royal Queendom heet. Engelsen zijn niet zo snel van begrip, na 60 jaar weten ze nog steeds niet dat Elizabeth II hele andere dingen aan haar lichaam heeft als een man. Het enige wat ik van harte hoop is dat “zijn” Engelse sleutelaar niet de “King” der moertjes zal zijn die “Royal dom” is.

Wat ik niet van te voren wist is dat ik de aanhanger ongeveer 4 weken kwijt zou zijn, maar op een goede dag rolt het ex-stoomschip de poort weer eens binnen. Niet dat het minder herrie maakte dan daarvoor, alleen het roken en stomen was verdwenen. Ik zet de koffiemolen aan om in dezelfde stijl te blijven en begroet Dean. Natuurlijk wil ik alles weten, hoe, wat, hoeveel en wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik schenk de koffie in en vol verwachting zit ik klaar om het hele verhaal te horen. Wat ik als eerste wil weten is wat het gerook heeft veroorzaakt, en dan komt het er schoorvoetend uit. De zuiger in de 4e cylinder was gescheurd!! Mijn slok koffie sproei ik over de tafel en daarna moest ik even naar buiten. Toen ik bijgekomen was van het lachen en weer aan tafel met Dean zat merkte ik heel discreet op dat ik het hem vanaf het begin al gezegd had.

In het hele verhaal komen een paar onverwachte dingen naar voren zoals waarom de 3.0 turbo diesel nog steeds tikt als een gek. Dat schijnt aan de klepstoters te liggen, nou waarom heeft jouw tractor-mechaniker dat niet meteen even opgelost? De nokkenassen zijn er toch uit geweest dus het was een koud kunstje om dat ook meteen te doen. Nee, nee, nee, de sleutelaar dacht dat het iets anders was en pas nadat hij het blok weer in elkaar had gezet kon hij constateren dat het van de klepstoters kwam. Juist, een zeer ervaren monteur hoor, geef mij er zo ook maar een paar. Het is toch niet te geloven!!

Er is ook nog goed nieuws te melden, de prijs was aangenaam én het probleem met zijn instrumenten cluster is opgelost. Ik was razend benieuwd wat het probleem met het cluster was, dat werd volgens de thee-lurker veroorzaakt door de Webasto standkachel. Pardon? Sorry, ik zie niet wat het één met het andere te maken heeft hoor. Ik besluit niet verder te vragen want alles doet het weer nadat de standkachel buiten bedrijf gesteld is. Het had iets te maken met de vlamdetector in het ding, persoonlijk geloof ik er echt helemaal niks van maar ik heb al meer vreemde dingen meegemaakt.

Wordt vervolgd,
Nico.

Mijn nieuwe accu is een beest van een ding, ik denk dat het de grootste en zwaarste accu is die je voor een personenwagen kunt bestellen. Dat geeft de burger moed en nog geen tien minuten later staat hij aangesloten in mijn 7. Ik ben benieuwd! Toch ben ik er nog steeds niet zeker van of ik na al mijn reparaties het stroomlek nu eindelijk onder controle heb. Die nacht laat ik de accu gewoon aangesloten staan, ik heb er, laten we zeggen 80 procent, vertrouwen in.

De navigatie en het beeldscherm in het dashboard geven al sinds de aanschaf problemen, het scherm werkt niet goed en springt van normaal naar breed, daarbij werkt het backlight ook niet. Het is best te zien als de zon er niet te heftig in schijnt maar goed is anders. Laat ik dat maar eens gaan aanpakken, het certificaat is toch nog niet binnen dus de APK heeft daarom geen haast. Gôh, over het certificaat gesproken, het is nu al 7 weken dat ik daarop zit te wachten. Ik besluit BMW Frankrijk eens te bellen en vragen hoe het ermee staat.

BMW France bonjour. Ja uhh, ik heb een certificaat van overeenstemming aangevraagd maar dat heb ik nog steeds niet ontvangen. Un moment svp, c’est qua votre nummero de dossier? Of ik het nummer nog eens wil oplepelen, nou dat heb ik en ik geeft het door. Tous est pret, mooi, het dossier is compleet en het is een kwestie van uitprinten en opsturen. Hoe lang gaat dat duren? Morgen? Overmorgen dan? Non non, sa prendre encore deux semaines. Twee weken om iets uit te printen en op te sturen ? Moet niet gekker worden hè! Goed, het is Frankrijk en die slakkengang ben ik inmiddels aan gewend, niet echt maar ik doe alsof. Merci bien! Maar echt niet van harte. Stomme slakkeneters, wat je eet ga je op lijken. Dan vraag ik me toch even af waar ik zojuist mee aan de telefoon heb gesproken. Ik zie het helemaal voor me, een vrouw met een broek aan, sowieso al een sexkiller, geen voorgevel en de last van haar huis op haar rug. Kijk, een hypotheek kan ik me nog voorstellen maar om nu met de last van je hele huis letterlijk op je rug te gaan lopen gaat me toch iets te ver! Tijd genoeg om nog eens in de 7 te duiken en de navigatie aan te pakken.

Ik doe echt mijn best om het ding wat een vrouwspersoon aan de andere kant van de lijn moest voorstellen te vergeten. Toch blijft er mij een soort van misvormd wezen, welke zich op handen en voeten voortbeweegt met een huis op haar rug, achtervolgen in mijn hoofd. Om maar niet te spreken van het slijmspoor wat een slak van die afmetingen moet nalaten… Gatver jasses bah!! Navigatie, oh ja. Met een slakkengang zoek ik het internet eens na, is dit een bekend verschijnsel of niet? Navigatie en slakken zijn voor mij een soort van twee-eenheid geworden, ik kan me niet concentreren op de navigatie zonder aan slakken te denken. Het internet biedt geen uitsluitsel en langzaamaan zoek ik mijn gereedschap bij elkaar.

Ik open de achterkoffer en besluit het klepje waar de navi achter verstopt zit te openen, ik ben nog niet aan de navi unit zelf toe maar gewoon even kijken of er wel echt een MK2 inzit. En dan valt het ineens op dat die unit gewoon aanstaat. Huh? Ik heb de navi toch niet wakker gemaakt? Ik heb alleen de achterklep met de afstandbediening geopend, de rest van de auto zit nog op slot. Even wachten dan maar, drie minuten, kwartiertje, het ruststroom relais schakelt keurig af maar de navi blijft aan. Blijkt dat dit verschijnsel wel vaker voorkomt dus de unit eruit en openmaken. Indien dit zegel verbroken is heeft U geen garantie meer, volgens mij was de garantie toch al een tijdje verlopen. Ik vind een verdacht onderdeel van een voor mij onbekend merk, een soort van miniatuur relais. Na wat speurwerk kom ik het betreffende component tegen bij een andere producent van halfgeleiders, de kreet die aan de omschrijving is toegevoegd wekt niet veel hoop, “Er zijn geruchten dat dit onderdeel bestaat maar daar zijn we niet zeker van”, nou ik kan je uit betrouwbare bron meedelen dat het wél bestaat! Het ligt gewoon voor mijn neus op tafel.

Tja ach, Philips hè. De navi gaat weer op zijn plek in de auto en tot mijn grote verbazing schakelt het ding nu wel af na 2 minuten of zo. Eens even testen, contact aan en de navi op het scherm oproepen, contact weer uit en zien of de unit er over wil denken om uit zich zelf te gaan slapen. Het zou natuurlijk puur geluk geweest zijn als het nu zou werken en je raad het al, het gebeurd lekker niet. Wacht even, toen ik de unit aansloot deed hij het wel, mmmm, zekering even lostrekken en na 5 tellen er weer in terugsteken. Krijg nou wat, hij doet het. Dus voor tijdelijk, na gebruik van de 7 maar even de zekering lossen om het leegtrekken van de accu te voorkomen. Los ik nog wel eens op door er een andere unit in te zetten. Voor het moment ben ik het een beetje zat aan het worden en het is tijd om de 7 even te laten rusten.

Wordt vervolgd,
Nico.

Ik heb genoeg vertrouwen in mezelf dat het stroomlek nu is opgelost, vertrouwen in de 7 heb ik overigens nog niet. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik me in het ding vergis. Toch sluit in de alarmsirene weer aan, al was het alleen maar om te bepalen of die ook heeft bijgedragen aan het probleem. Die nacht kan ik rustig doorslapen en ik ben dan ook optimistisch. Zou het complexe probleem nu dan eindelijk opgelost zijn? Rond half acht de volgende ochtend stap ik in de 7 om naar de bakker te gaan, ik kan Rogier natuurlijk niet elke ochtend naar de bakker sturen. De lampjes gaan aan en de deuren gingen zonder problemen van het slot, ziet er goed uit. Ik zet de auto op het contact en leg mijn gordel om, ik start nooit meteen, eerst het electronisch systeem de kans geven om wakker te worden. En dan komt het, of liever gezegd, niet. Ik draai de sleutel naar start en klik klik klik klik, accu leeg genoeg om er niet mee te kunnen starten. Nu ben ik het echt zat, spring met een spontaan rothumeur in de altijd enthousiaste Z3 en scheur naar de broodjes leverancier. De tijd van zoete broodjes bakken is nu echt wel voorbij en ik bestel via het internet een splinternieuwe Varta accu met de specificaties: groot, sterk en met uithoudingsvermogen. Wordt binnen 3 dagen geleverd en ik ben dan ook reuze benieuwd wat de postbode er van vindt.

De weken glijden voorbij alsof het niets is, er gaat geen dag voorbij dat ik geen vieze handen heb van het sleutelen. Ik klaag niet want het is tenslotte hobby, aan de andere kant is het voor mij ook een gebruiksvoorwerp. Met zo’n 45.000 kilometer per jaar moet de 7 toch echt wel in orde zijn. De APK lijst nog maar eens raadplegen want ik wacht op mijn nieuwe accu. Check de handrem, geweldig idee en dat doe ik dan meteen even. Parkeerrem is eigenlijk een betere benaming want in een 7 wordt de handrem met de voet bediend. Gaat goed, genoeg remvermogen, alleen bij het lossen komt het pedaal niet helemaal terug en het lampje op het dashboard blijft branden. Dat moet opgelost worden, ik kan met mijn voet het pedaal wel verder terug omhoog trekken en dan is ook het lampje uit, dat is voor de APK echter geen geldige methode. Daar gaan we weer, TIS is zo duidelijk als gebakken poppensnot dus ga ik zelf maar op onderzoek uit. Na enig sleutelwerk kom ik er achter dat het pedaal door middel van een hydraulische veer gedempt wordt en die werkt natuurlijk niet meer goed. Omdat er moeilijk bij te komen is maak ik het ding los van het pedaal en begraaf het onderin de kerkers van de 7. Het geeft nu wel een klap als de handrem gelost wordt maar het lampje is en blijft uit! Goed genoeg voor de APK.

Ik besluit maar eens wat andere dingen aan te pakken die met de APK niets te maken hebben, het schuifdak bijvoorbeeld. Op lange ritten is het een “must” omdat zowel Miki als ik roken in de auto. Open hoeft het niet maar de ventilatiestand voorkomt dat de atmosfeer in de auto naar alarmfase 4 loopt. In en rond Parijs kan je het dak beter gesloten houden, vooral in tunnels. Als ik dan zo rond 9 uur ’s avonds over de binnenperiferie rij zie ik de sportvelden fel verlicht langs de ringweg liggen. Die sporters zijn volgens mij echte gezondheidsfundamentalisten, we roken niet en we zijn gezond bezig. Volgens mij hebben ze geen idee hoeveel ton aan giftige uitlaatgassen er per seconde door het aansukkelende verkeer wordt geproduceerd. Die sportvelden liggen ook nog eens lager dan de ringweg en je ziet in het licht van de schijnwerpers de gezamenlijke uitstoot het veld over trekken. Lekker gezond in beweging zijn, in de frisse buitenlucht, adem maar goed door want het is een stuk goedkoper dan roken. En dan vraag je je nog af waarom de Parijse voetbalclubs nooit in de top spelen.

Enfin, het schuifdak dus. Het gaat wel open maar ook direct weer dicht. Na enig zoekwerk kom ik erachter dat het opnieuw geïnitialiseerd moet worden. Kwestie van knopje ingedrukt houden totdat het brein klaar is met zichzelf afvragen wat er nu van hem verlangd wordt. Oh, je wilt dat ik open blijf staan? Had dat dan meteen gezegd. Het valt nog mee dat je in de bordcomputer geen bevestiging moet geven, een beetje in de trend van “Weet U zeker dat U deze functie wil activeren?”. Indien ja, toets 1, indien niet toets 2, als U geen keuze maakt wordt U automatisch doorverbonden met één van onze medewerkers. Gelukkig heeft de electronica het begrepen en het dak doet weer waarvoor het gemaakt is.

Zo, weer een dingetje van de lijst afvinken. Op naar het volgende onhandigheidje. Het zijraam links achter gaat wel naar boven en naar beneden maar je moet het knopje vast blijven houden anders stop het. Zal toch niet waar zijn dat dezelfde inleeractie als bij het schuifdak ook voor het achterraam gaat werken? Ik waag een poging maar het zijraam valt niet tot andere gedachten te brengen. Wat is hier nu weer mis mee? Volgens TIS deed ik alles goed alleen het hefmechanisme is hier niet van onder de indruk. Nog maar eens proberen, zonder resultaat. Pfff, laat maar even zitten, voor de APK is het toch geen punt en de achterpassagier doet dan maar wat extra moeite om het raam open en dicht te krijgen.

Dan stopt er een vrachtwagen voor onze poort, de chauffeur stapt uit en komt met een stuk papier naar mij toe. “Is dit l’Hermitage?” vraagt hij. Kan je lezen? Het staat toch echt groot op het bord naast de poort, maar waarom dan? “Ik heb een levering voor U”, mooi, wat is het? De achterdeur van de vrachtwagen gaat open en daar staat een pallet met heel veel plastic eromheen gewikkeld. Josef en Maria, dit is toch echt wel een overkill om een accu af te leveren zeg! Ik teken zijn papiertje en de overmaatse witte kat batterij wordt aan mij overgedragen, inclusief pallet en de “wrap”.

Wordt vervolgd,
Nico.

Nou, gaat weer lekker, nieuwe banden die de eerste paar dagen nergens heen gaan. Wel dé kans voor Rogier om mijn wrak eens grondig op te poetsen. Voor degenen die Rogier niet kennen, hij is een fanatiek 7 fan, heeft zelf ook een 750i uit 96 die er als nieuw uitziet. Technisch zal het hem allemaal wel geschikt zijn en daar is hij ook totaal niet geïnteresseerd in. Wat hij wel kan is poetsen, en niet zo’n klein beetje ook! Van het alarm kan ik niet meer wakker worden maar wat gebeurt er? Om 6 uur ’s morgens wordt ik wakker van een vreemd geluid, steek mijn hoofd uit het raam en daar staat Rogier met zijn poetsmachine mijn 7 te polijsten. Doe normaal man! Je hebt vakantie hoor! Het is jammer dat hij me niet hoort, die DAP of zoiets maakt meer herrie dan de gemiddelde grasmaaier. Ik geef het op, doe het raam dicht en ga verder slapen.

Rond negen uur kom ik naar beneden met een rot humeur, zelfs de opgewekte stemming van Rogier kan me niet boeien. Koffie, liters van dat spul heb ik nodig om een beetje bij de mensen te komen. Resumerend heb ik nu een berg problemen, ergens een kortsluiting die zich moeilijk laat vinden, een versnellingsbak die nog steeds opspeelt, een koelsysteem dat de geest heeft gegeven, nog steeds geen certificaat van overeenstemming, een beeldscherm in het dashboard wat niet wil werken, airbags die zich niet melden, parkeersensors die het niet doen, stuurbekrachtigingslangen die lekken, ik zal maar ophouden want de lijst begint eindeloos te worden. Je zou er zomaar depressief van kunnen worden. Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren maar Rogier ziet ook wel dat het geen echte glimlach is. En dan maakt hij het in één keer weer goed door alvast koffie gezet te hebben. Wat moet je met zo’n gozer? Ik kan er niet kwaad op zijn en ik heb zoiets van “wil je een croissant”? Mooi, neem er voor mij dan ook maar een mee.

Na het ontbijt ga ik maar eens beginnen om de waterpomp uit de oude 7 te halen, zonder te kijken ga ik aan de slag en rond het middaguur kom ik erachter dat er een definitief verschil bestaat tussen een waterpomp uit een PFL en een FL. Merde, dat wordt dus een nieuwe. Het lager van de waterpomp is volledig vergaan en dat verklaart dan de oorzaak van mijn probleem. Gewapend met de bestelnummers spring ik in de Z3 en ga een stukje rijden, naar de dealer voor een nieuwe waterpomp en alle andere benodigde onderdelen. Ik heb een pasje van de club en ik wil ook nog eens 10% korting omdat ik nu eenmaal lid ben van die club en het stukje plastic op zak heb. Na rijp beraad in de achterkamertjes van de dealer wordt er ingestemd met mijn verzoek om korting. Yes! Het werkt, dat pasje van de club, niet omdat de Franse dealer weet wat het voorstelt, en al helemaal niet omdat het van een Nederlandse club komt, ook niet omdat er BCE opstaat ( BMW Clubs Europa ) maar meer vanwege mijn trouwe triestige ogen en het feit dat ze al veel aan mij verdiend hebben. Mooi, wanneer heb je het geheel aan onderdelen binnen? Daar bellen we wel over op, ja dahag, ik heb het gisteren nodig.
Ze zouden hun best doen en binnen 2 dagen lag de bestelling klaar. Even opgehaald en inclusief korting toch nog een bedragje afgetikt van bijna 300 euro.

Ik zoek mijn gereedschap bij elkaar maar op duistere wijze blijkt mijn eigengemaakte tool voor het losdraaien van de visco koppeling spoorloos verdwenen. Met 4 man zijn we op zoek en een uurtje later besluit ik dat het sneller zou zijn om even een nieuwe te maken. Het is toch niet mogelijk dat een stuk rood gelakt staal van 50cm lang zomaar verdwenen is? Ach, ik zal het wel weer terugvinden als ik het niet meer nodig heb, zo gaat het immers altijd. Bij jullie ook of ben ik de enige met dit probleem? Tot op de dag van vandaag, we zijn nu zo’n 3 maanden verder, heb ik het nog steeds niet teruggevonden. Enfin, aan de slag dan maar. Het vervangen van de waterpomp, samen met de aanverwante artikelen, gaat voorspoedig en aan het eind van de middag kan ik zowaar een proefritje maken.

Waar was ik gebleven? Oh ja, dat vervelende stroomlek. Nog maar eens uitlezen dan maar, wat moet je anders? Alle redeneringen betreffende het probleem bleken op een dood spoor uit te lopen, toch vind ik nog iets. De extra waterpomp, die min of meer aan de waterkleppen vast zit, schijnt kortsluiting naar aarde te maken. Die melding heb ik bij het uitlezen van de oude nooit gezien dus ik ga mijn handen maar weer eens vies maken. Iemand anders zou misschien twee keer nadenken om daar zijn handen aan vuil te maken maar ik ben vast besloten het stroomlek te vinden. Negen wonden aan mijn handen en polsen verder is het gelukt. Er is niet veel koelwater verloren gegaan maar toch even ontluchten en bijvullen. Inmiddels ben ik vaste afnemer van koelvloeistof bij de plaatselijke leverancier, buiten de problemen met de waterpomp om verliest de 7 regelmatig genoeg van dat spul om bijvullen noodzakelijk te maken. Vraag mij niet waar het blijft, ik had het expansievat al vervangen toen ik de nieuwe waterpomp installeerde. Het beruchte nippeltje op de radiator is het ook niet, ik besluit het even aan te zien, het wordt vanzelf erger en dan heb ik waarschijnlijk de boosdoener wel te pakken.

Wordt vervolgd,
Nico.

Ik heb nog een dagje te gaan voordat de banden gemonteerd worden, wat zal ik nu eens gaan doen aan de 7? Het stroomlek probleem laat me niet los, nou vooruit nog maar eens een poging wagen dan. Al vanaf het begin kon ik de buitenspiegel aan de bestuurderskant niet electrisch verstellen, wel inklappen maar dat was alles. Ik stel me voor dat er in die buitenspiegel wel eens kortsluiting zou kunnen zitten. Uitlezen geeft aan dat de motoren in de spiegel niet reageren of dat de bekabeling beschadigd is, dus dat is dan een verdachte. Uitlezen geeft overigens wel meer fouten aan, een hele lijst om precies te zijn. Eén ding tegelijk anders weet ik niet meer waar ik gebleven ben. Dus ben ik maar weer eens in mijn onderdelenmagazijn gedoken en de buitenspiegel van de oude in de nieuwe gezet, het enige is dat deze niet inklapbaar is maar wat maakt het uit? Uiteindelijk dient het een groter doel, het oplossen van het stroomlek probleem.

Met twee buitenspiegels los op de werkbank ga ik op onderzoek uit, de motoren van de inklapbare spiegel doen in ieder geval helemaal niets meer. Wat een verrassing. Nu eens kijken of de andere spiegel wel aan te sluiten is op de bedrading in de facelift 7. Dat gaat wonderwel zonder problemen. Monteren dat ding, nu kan ik in ieder geval de spiegel van binnenuit stellen en hoop dat ik nu ook de oorzaak te pakken heb van mijn stroom probleem. Nog even niet bleek de volgende ochtend. Ja hoor, ik moet wel mijn banden gaan laten monteren, ik heb een afspraak om half negen. Hop, even een andere accu erin en de 7 is weer zo enthousiast als een jonge hond. Ik had de wielen van de oude 7 de dag daarvoor al overgezet dus dat was geen probleem.

Eerst maar eens de banden laten doen en uitlijnen, ik ben op tijd ter plaatse en de zak met kluiven is er ook. Hij gaat aan de slag terwijl ik geniet van geen koffie, hoe is het mogelijk! Geen koffie in een bandenhal. Die wandelende tak heeft nog veel te leren! In ieder geval wat klantvriendelijkheid op de vroege ochtend betreft, hoe haal je het in je hoofd om geen koffie klaar te hebben staan. Zijn vak verstaat hij gelukkig wel en voor ik het door had was hij bezig met uitlijnen. Het vinden van het juiste type BMW in zijn computer richtbank was wel even een probleem, daar heb ik hem dan maar even bij geholpen. “Oh, is het een 7-serie?” Ja, wat dacht je dan? Een 5 op steroïden? Doe maar uitlijnen met de gegevens een E38, en dat staat gelukkig in een stoffig hoekje van zijn systeem opgeslagen. De verwarring slaat nu echt toe, er staat dat hij alle 4 de wielen moet uitlijnen in zijn systeem. Blijf maar van de achterkant af, gezien het slijtage patroon van de oude achterbanden is daar niets mis mee. Toch wel een slim guppie die gozer, na het uitlijnen staat ook mijn stuur weer recht. Ik betaal hem voor de bewezen diensten, het geleverde rubber en ga tevreden op huis aan.

Wat rijdt dat toch lekker nieuwe banden met een perfecte sporing. Op de weg naar huis en ga ook even proberen of het bij alle snelheden trillingsvrij is. Daarbij vlieg ik wat provinciaaltjes voorbij in ratelende Renaultjes. Mensen wat geniet ik! Totdat ik bijna thuis ben, nadat de banden de eerste 15 kilometer mishandeling van mijn kant probleemloos hebben doorstaan dient zich ineens een heel ander probleem aan. 100 Meter voor de laatste rotonde die ik moet nemen om thuis te komen krijg ik de melding dat de motor oververhit is. Shoot! De temperatuurmeter staat ook in het rood. Ik stop net voor de rotonde en voel dat de stuurbekrachtiging niet meer werkt. Dat merk je vrij goed, ik moet aan het stuur gaan hangen om de 7 veilig aan de kant te zetten. En dan krijg ik Amerikaanse taferelen voorgeschoteld, rook onder de kap vandaan. Koken deed de motor zeker maar waarom? Ik stap uit en open de motorkap, laat maar even uitroken want ik zie niets! Aangezien mijn bril niet van dubbel glas is voorzien besloeg die aan beide kanten tegelijk.

Vijf minuten later, ik heb een beetje zicht en die tuffende Renaultjes zijn mij allang weer voorbij gekomen. Ik haat dat! Met een snelheid van 4 Rijnlandse voeten per schrikkeljaar zijn ze nog eerder op hun bestemming dan ik. Eens even kijken, wat heeft de 7 zo heet gemaakt? Zal vast niet het wulpse uiterlijk van die Renaultjes geweest zijn. Op het eerste gezicht mis ik de multiriem, die hangt als een gerafeld stuk vuil ergens in het vooronder. Heeft wel iets weg van een 7-armig SM zweepje maar is toch niet geheel volgens de normen. Oké, nieuwe snaar erop en klaar dus. Totdat ik ontdekte dat ook de poelie van de waterpomp voor het grootste gedeelte verdwenen was. Ik laat de zaak nog iets verder afkoelen en rij de 7 de laatste 800 meter naar huis. Bergaf moet kunnen, in z’n vrij en rollen maar. Ik weet dat het niet te lang moet duren met de multiriem op de passagiersstoel. Onderaan de heuvel moet ik een bocht van 135 graden maken, ik hang als een gek aan het roer maar dat wil echt niet meewerken. Soort van geïnverteerde progressief werkende bekrachtiging, juist, in het Nederlands betekent het dat het tegenwerkt Het zweet staat op mijn voorhoofd en uiteindelijk rol ik puffend en stomend de poort binnen. Niet voor de eerste keer overigens. Je maakt nog eens wat mee met een 7!

Wordt vervolgd,
Nico.

Stuk voor stuk steek ik de zekeringen terug in de 7, bij elke zekering loop ik naar de achterkoffer om te zien of de stroommeter al uitslaat. Dat moet anders kunnen. Ik sluit de accu achterin af en sluit er één aan op de starthulp polen onder de motorkap. Nu zijn de meetsnoeren ineens wel lang genoeg en ik leg het ding naast de zekeringkast. Wat een idee om de accu achterin te zetten zeg, je loopt je een bult als er iets uit te zoeken valt. Zoiets als het gasstel in de schuur zetten aan het einde van de tuin en in de keuken het eten bereiden. “Is de kip al gaar schat?” Even mijn laarzen aantrekken, ik ben zo terug. Lekker handig dus. Inmiddels heb ik alle zekeringen terug in de 7 gestoken en ik kan geen fout vinden, de stroom blijft laag. Ik snap het even niet meer en laat het probleem voor dat moment maar even rusten.

Mijn nieuwe banden kunnen elk moment binnenkomen maar ik moet echt nog even voor een paar dagen naar Nederland. Het is midden in het seizoen en we kunnen niet te lang weg. Met de 7 gaat het niet worden, daar moeten echt eerst nieuwe banden onder. Dat wil zeggen op de velgen van mijn oude 7, zoals ik al beschreven heb zijn de M-Parralel’s in zeer slechte staat dus daar ga ik geen 2500 kilometer mee rijden.

Ondanks dat er nog goede banden op zitten, weliswaar in een verkeerde maat maar dat maakt voor de stukken die ik ermee in Frankrijk rij niet zoveel uit. Ik wil zo lang mogelijk wachten met de wielen uitwisselen, op de banden onder mijn oude 7 steekt aan de zijkant een beetje canvas uit. Dat is gekomen door de schuiver die ermee gemaakt is. Al met al zit ik vast, dus weemoedig haal ik de C5 uit het bos achter ons huis. Ik check de olie, water, ruitensproeier, bandenspanning en laad het ding in.

We zijn zo’n 180 kilometer van huis. Toen kwam ik er bij het tolpoortje boven Tours achter dat we met z’n tweeën waren, normaal gaat mijn zoon ook altijd mee maar deze keer niet. Wel verdraaid! Had ik net zo goed met de Z3 kunnen gaan. Tja, om nu terug te rijden en de Z3 op te halen is ook weer zo iets dus we rijden door. Net voorbij Parijs is het tijd voor de eerste stop, ik laat me uit de C5 vallen met pijn in mijn heup. Tijdens het openen van de deur roep ik: “wat een waardeloze auto is dit toch”! Ik had er niet op gerekend dat de eigenaar van de auto naast mij in de lach zou schieten, bleek het een Belg te zijn. Hij had zelf een Berlingo en wist precies waar ik het over had. Prettig geregeld weer, ben ik gelukkig niet de enige op de Franse autoroute met dit probleem. Het zou niet zo erg geweest zijn als er cruise control in de C5 had gezeten maar dat heeft die niet, nou ja, een primitieve versie daarvan, een baksteen op het gaspedaal. Die baksteen kan je er als optie bij bestellen en past perfect. Na drie kwartier haal je de topsnelheid, 193,5 km/h.

Op zulke momenten weet je zeker dat je ontzettend verwend bent met een 7-serie. Gelukkig zijn we snel weer terug in Frankrijk, terug bij mijn geliefde 7, met problemen, dat dan weer wel. De volgende dag besluit ik dat gratenpakhuis van een bandenboer eens te bellen, “Heb je mijn banden al binnen?”. Ja hoor, al enige dagen. Waarom bel je dan niet even? Dat heb ik gedaan. Waarom spreek je dan geen bericht in? Kan dat dan? Laat maar zitten! En dan te weten dat we zelfs nog een fax hebben, de telex hebben we drie weken geleden de deur uitgedaan. Goed, laten we een afspraak maken, en het omleggen van de nieuwe banden kan over 3 dagen al. Perfect!
Dat is dan alweer een probleem minder, alweer een dingetje op mijn “to-do” lijst wat eraf kan. Intussen heeft de 7 nog steeds een stroom probleem dus daar concentreer ik me dan maar even niet op. Gewoon de accu los als je gereden hebt en weer aansluiten als je gaat rijden.

Ik loop mijn “APK check list” nog eens door en besluit te controleren of er speling op de voorwielophanging zit. Opkrikken dat ding en aan de slag, eerst de lagers controleren. Ik draai het rechter voorwiel rond, de remmen lopen in ieder geval niet aan maar het wiel maakt bewegingen die ik voor het laatst gezien heb toen ik mijn fiets met het voorwiel in de patatzaak beugel had gezet en daarna was omgevallen.
Niet zo’n beetje krom ook zeg die velg. Nou ja, de wielen worden toch gewisseld. Dat houdt overigens wel in dat er maar één van die M-Parallel velgen recht is en zonder beschadigingen. Even verder kijken, de draagarmen en reactiearmen, allemaal goed. Dan de spoorstang, die heeft wat speling op de centrale stuurkogels. Uitwisselen met de oude dan maar want die is in perfecte conditie. Ik ben blij dat ik er op dat moment achter gekomen ben, had ik het gemerkt na de uitlijning dan was de uitlijning voor niets geweest.

Puntje op de to-do lijst erbij en er meteen maar aan beginnen, over 2 dagen worden de nieuwe banden gemonteerd. Het uitwisselen van de spoorstang gaat voorspoedig en na een uurtje of 3 heb ik het klusje op mijn gemak geklaard. Eigenlijk heb ik het twee keer gedaan, uit de oude 7 in de nieuwe 7 en dan de versleten spoorstang in de oude zetten. Dus al met al een redelijk snel klusje. Dat stuurt weer goed, alleen staat het stuur nu niet meer recht in de auto. Geen probleem, dat lost onze stopnaald wel op met uitlijnen.

Wordt vervolgd,
Nico.

Deze 7 heeft een serieus probleem met de stroomvoorziening. Of moet ik zeggen de afschakeling daarvan. Dus ik ga op zoek, mijn multimeter geeft aan dat er zo’n 4 ampère getrokken wordt totdat na 15 minuten het ruststroomrelais afschakelt. Daarna is het slechts 70 milli ampère. Genoeg om de 7 negenennegentig weken niet te starten voordat de accu leeg is en zeker te weinig om elke nacht te loeien als een krolse kat. Waar zit het probleem? Als eerste koppel ik de sirene af, zo, die gaat me niet meer wakker houden. Maar is het probleem daar ook mee opgelost? In eerste instantie lijkt het erop, die nacht liet de 7 niets van zich horen. Kon natuurlijk ook niet maar bij het openen van de deuren met de afstandbediening op de sleutel bleek dat dit niet het probleem was. Accu weer leeg.

Goed, acculader eraan en na een uurtje eens kijken. De accu is natuurlijk nog niet ver genoeg opgeladen om ermee te kunnen starten maar genoeg om te zien waar de stoomvreters zitten. Na een uurtje valt het mij op dat het ruststroomrelais nog niet is afgeschakeld, en dan ga ik aan mezelf twijfelen. Heb ik in die tijd een deur open gedaan? Heb ik iets anders gedaan zodat de 7 “wakker” blijft? Ik ga er op een stoel naast zitten en wacht geduldig een vol kwartier af. 5, 4, 3, 2, 1… En nu moet die afschakelen. Nee dus. Goed, ik geef hem nog 5 minuten, nog steeds niet. Wat is er hier aan de hand? Misschien moet ik de auto op slot doen, geweldige ingeving maar het help niet. De achterklep en motorkap erbij sluiten dan? Briljant, maar dan zie ik mijn multimeter niet meer. De meetdraden tussen de gesloten achterklep door naar buiten laten komen en de meter op de achterklep gezet. Noppes, nada, niet afschakelen. Na meerdere mogelijkheden onderzocht te hebben gaat de zon al weer langzaam onder. Tja, ik zit elke keer een kwartier of meer te wachten tot er iets gebeurd en voor je het weet ben je weer een dag van je leven kwijt. Laat de acculader er maar een nachtje aanstaan, morgen weer verder.

De volgende dag twijfel ik geen moment en val de oude 7 met mijn gereedschapskoffer aan, eerst het ruststroomrelais uit de oude eens in de nieuwe zetten. Ik bedenk dat alles wat ik uit de oude overzet 3 jaar ouder is dan mijn huidige 7, het verschil is wel dat de oude geen probleem met stroomtrekken had. Dus hoppa, uit de oude in de nieuwe, gangnam style! Nee nee nee, dat was toen nog geen rage!
Ik open de achterklep om de accu af te schakelen en mijn oog valt op de binnenverlichting in de klep, ziet er een beetje als gebrande kandij uit en bij aanraking net zo knisperig. Au! Dat ding is heet! Je gaat me toch niet vertellen dat de acculader de hele nacht het lampje heeft staan voeren hè. De acculader geeft geen antwoord maar het armatuurtje brult erom van de spanning afgehaald te worden. Heb ik weer, een armatuur dat overspannen is, moet niet gekker worden hier. Daar brand ik mijn handen niet aan.

Dus de accu los en de zaak laten afkoelen, na een uurtje zijn we weer op redelijk niveau van communiceren. Ik kan het plastic armatuurtje er zonder veel moeite uitwippen, eigenlijk laat er van alles aan alle kanten tegelijk los waardoor het heel zielig aan 2 draadjes hangt te bungelen. Omdat de bedrading niet beschadigd lijkt vraag ik heel voorzichtig of ze erover willen praten. Daar heeft het stel weinig zin in en ik laat ook hen maar even afkoelen. Zal toch niet waar zijn dat een 1,5 Watt lampje de accu leeg trekt? Kan niet, 1,5 Watt op 12 Volt is een stroom van 125 milli Ampere. Daar kan een accu geen pijn in zijn buik van hebben, de plastic houder des te meer overigens.

Dus het dashboardkastje eruit en het ruststroomrelais vervangen, ik lig op mijn knieën naast de auto in de gebedshouding, mijn hoofd naar het oosten gericht en ik hoop dan ook dat Mohammed mij gunstig gezind is. Of hij ook enig benul heeft van volt, stroom en weerstand kan me op dat moment niet schelen. Na een heel kort maar kernachtig gesprek met God, ja dat is de mijne, schuift het relais in de houder. Ondanks dat de eerste batterij in Bagdad gevonden is en reeds 4500 jaar oud is, heeft “mijn God” er toch méér kaas van gegeten. Die is natuurlijk ook veel moderner, als je nagaat dat er elke twee jaar een nieuw eifoon uitkomt ( dat is de gemiddelde broedtijd ) dan scheelt 2500 jaar natuurlijk een slok op een borrel.

Naar oude waarden en normen, mijn nieuwe 7 is ook al weer 12 jaar oud, zou het goed moeten zijn. Ik sluit de auto af en wacht tot het ruststroomrelais afschakelt, en dat gebeurd ook nog! Nog een keer proberen, ik wil natuurlijk geen toevalstreffer hebben. Ja hoor, hij doet het! De accu goed doorgeladen en daarmee is het probleem opgelost. Dacht ik… Weer mis.

De volgende dag druk ik vol goede moed op het knopje van de sleutel en er gebeurd he-le-maal niets! Nu is het genoeg, ik trek als een bezetene alle zekeringen eruit, zo, probeer nu nog maar eens dwars te liggen! Etter. Feit is wel dat je zonder zekeringen niet ver komt, scheelt enorm in de brandstofkosten maar boodschappen doen wordt ineens een vermoeiende bezigheid. Het kan nooit de bedoeling geweest zijn van boodschappen doen dat je de gekochte calorieën al kwijt bent voordat je deze naar binnen gewerkt hebt. Daar moet ik het met de God Albert nog eens over hebben. We noemen elkaar bij de voornaam, verder weet ik niet veel van hem, zijn achternaam schijnt Bonuskaart te zijn. Elke keer als ik bij de kassa sta vragen ze om “Bonuskaart” waarop ik steevast “Amen” antwoordt en een kruisje sla. Heijn schijnt zijn broer te zijn maar dat is een nietszeggend figuur, hij wordt op de gevel niet voor niets als tweede genoemd.
AH, AH, AH,
het is komkommer ’t lijkt wel sla,
dat spul is niet te knagen ja!
AH, AH, AH.
Balorig? Ik? Misschien wel, wat wil je met zo’n tegendraadse 740.
En dan had je nog een andere broer, Gerrit Jan. Ik weet niet waarom maar sinds 1987 is het merk Pinkies (alles waar dieren dol op zijn) op onverklaarbare wijze uit de schappen verdwenen.
Als je nu wikipedia nodig hebt neem ik het je niet kwalijk.

Wordt vervolgd,
Nico.

Die 4 rubbertjes, 2 per kant, kosten bijna 80 euro bij de dealer! Wat een geld zeg! Maar goed, ik heb ze nodig want ik wil het perfect hebben. Om nu “oud roest” onder mijn nieuwe 7 te schroeven stuitte een beetje, nee opborstelen die handel en mooi zilver spuiten. Zo staan de nieuwe BMW’s ook bij de dealer en dat was de kleur die het moest worden. Ik had al eens een remklauw van de 750 set gespoten in het geel, maar dat past echt niet bij een luxe reis limousine. Zilver of zwart, geen roestkleur en zeker geen rood of geel! Intussen valt mij op dat de velgen van de 7 aan de binnenkant zwaar mishandeld zijn, op één achterwiel zitten blokken aluminium gelast en de andere is mishandeld met een slijptol. Ja je leest het goed, een slijptol! Buiten dat zit er ook een scheur in de velg, tijd om mijn styling 32 wielen van de oude af te halen en daar nieuwe banden op te laten zetten. Makkelijk met zo’n onderdelen magazijn voor de deur.

De nieuwe remmen gaan erop zonder problemen en het remt meteen een stuk beter. Natuurlijk wel eerst een paar honderd kilometer inremmen voordat ze vol belast kunnen worden, dat is geen probleem. Ik rij rustig en dan ineens begint de bak op te spelen. Wat nu weer? Rustig rijdend met 90km/h op de cruise control gaat de bak ineens terug schakelen, niet naar de 4e versnelling maar na de derde versnelling. De snelheid blijft wel gehandhaafd maar de toerenteller schiet van 1400 naar 3100 toeren.
Onder de 2600 toeren schakelt de bak nogmaals terug. Gelukkig ben ik bijna thuis want ik wil de bak natuurlijk niet kapot laten draaien. Stoppen en het contact afzetten durf ik niet, stel je voor dat de 7 niet meer start. De afstanden met de auto lijken allemaal niet zo groot maar als je het moet gaan lopen wordt het ineens een heel ander verhaal.

De 7 strompelt de poort binnen, phoe hé, ik ben toch nog thuis gekomen. Het eerste wat ik doe is de computer eraan hangen en de zaak uitlezen, blijkt de bakolie een temperatuur van ruim 130 graden te hebben. Fouten zijn er niet opgeslagen, tja waarom ook? Een 7 zit vol met electronica en de bedoeling is dat de fouten daar ook uit terug te vinden zijn, mooi niet dus! Of de electronica heeft het niet begrepen of Helmut, die de zaak geprogrammeerd heeft, vond dit soort meldingen niet de moeite waard. Ik kan hem bijna horen denken “dat komt toch nooit voor”, nou bij mij wel! Ook heeft Helmut de koppeling niet gemaakt om op zijn minst de versnellingsbak in noodloop te laten gaan, nee hoor gewoon lekker doorblazen en hopen dat de tandwielen niet tussen de stoelen door afgeschoten worden het interieur in.

De volgende dag gedraagt de bak van de 7 zich weer voorbeeldig, de zaak is natuurlijk goed afgekoeld gedurende de nacht. Nou ja, de nacht is niet zonder problemen verlopen. Zo rond half 5 ’s morgens vond de 7 het nodig van zich te laten horen door het inbraak alarm te laten afgaan. Ik slaap diep en in eerste instantie dacht ik dat de wekker afliep, na enkele welgemikte klappen op de onschuldige wekker gegeven te hebben hield het geluid op. Dus ik draai me om en slaap verder. Niet erg lang overigens, na ongeveer 10 minuten begon het opnieuw. Ik geef een klap op de schuldige wekker in mijn beleving maar het gejank houdt niet op. Hé, wat is dat nou? Half wakker strompel ik naar het raam, open het en verander ter plaatse in een ijspegel. Nog net voordat ik vastvries kan ik mijn hoofd naar buiten steken en zie niets verdachts. Wel een 7 die op vulgaire wijze om aandacht staat te vragen. Laat maar gaan, er is niets aan de hand. De derde keer dat de 7 van zich laat horen blijf ik dan ook lekker warm in mijn bed liggen.

De volgende ochtend ga ik eerst eens op mijn gemak bijkomen met 3 bakken koffie, “even” naar kantoor ( het toilet ) en rond tien uur ben ik aanspreekbaar. “Wat was dat voor herrie vannacht” vraagt Miki. Oh niks, de 7 vond het nodig de wekker uit te hangen. Tegelijk intrigeert het me toch wel, Wat wil dat ding duidelijk maken? Daar was ik snel achter toen ik op het knopje van de sleutel drukte om de 7 te ontgrendelen. Niemand thuis. Geen knopjes die omhoog gaan en ook geen binnenverlichting die mij begroet. Wat is dat nu? Nog een keer drukken, geen reactie. Ja zeg, alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd hebt wat de 7 betreft.

Dood, zo dood als je jezelf kunt voorstellen. Met de sleutel krijg ik natuurlijk de achterklep wel open, pak mijn multimeter en meet nog 5,4 volt op de accu. Oww, is dat alles? De accu uit mijn oude 7 erin en het probleem is opgelost. Dat is een accu die nog geen 8 maanden oud is, van een onbekend merk, meegebracht door mijn vriend Dean, uit Engeland. Was niet duur en zou ontzettend goed moeten zijn. Ja, daar vertrouw je dan op, de werkelijkheid was dat de volgende nacht rond dezelfde tijd het alarm weer van zich liet horen. Nee hè! Niet weer! Ik blijf lekker in mijn bed liggen en of het nu echt gerechtigd is dat het alarm afgaat of niet zal mij een worst wezen. De zigeuners in de buurt ken ik allemaal en als er echt iets aan de hand is weet ik waar ik mijn informatie moet gaan halen.

Wordt vervolgd.
Nico.