Archives for juni 2013

Nog maar eens op vakantie. Deel 3.

Het is heet en we genieten ervan. Terrasje gepakt in Gap en onderweg lekker gegeten. Die dag geen spoor van welk probleem dan ook met de 7 maar toen we richting Montelimar gingen kwam er ineens een heel ander probleem boven water. Eigenlijk 2 problemen, tijdens een heftige regenbui stopte de ruitenwissers er ineens mee. Dat had ik al eerder meegemaakt en bleek toen een zekering te zijn. Wacht even, de bewuste zekering had ik al eens vervangen voor een 30A exemplaar terwijl er een 7,5A in hoort. Zo dan, hoe is dit nu mogelijk? Motor van de ruitenwissers doorgebrand omdat ik er een te “grote” zekering in geprikt had? Nee hoor, gewoon een plekje zoeken en de 7 uitzetten, sleutel eruit, weer erin en starten. Wonderwel deden de ruitenwissers het weer, schiet mij maar lek. De techniek is in staat om alle logica om zeep te helpen. Als het ingeprogrammeerd geweest zou zijn had mijn navigatiescherm de melding “As a computer I find your faith in technology very amusing” gegeven.

Faith in technology, ik heb het niet maar ik kan er ook niet onderuit. Het 2e probleem wat zich aandiende was dat de bak niet meer wilde opschakelen tijdens het nemen van een vrij steile bergpas. Zou de 7 hebben geweten dat je aan de andere kant ook weer naar beneden moet? De techniek staat voor niets tegenwoordig. Tijdens de afdaling was het wel prettig dat de bak niet opschakelde en je raakt er supersnel aan gewend. Totdat het ding ineens het besef terug krijgt dat hij gebruik kan maken van méér versnellingen en dan ineens doorschakelt naar de 5e. Nee! Ho, stop! De volgende haarspeldbocht hebben de remmen moeten overwerken en daarna kreeg ik een melding dat ik de remblokken moest vervangen. Pech komt in soorten en maten maar dit is toch echt wel te gek voor woorden. De blokken rondom zijn nog geen 8 maanden oud dus dat ze versleten zijn geloof ik helemaal niets van. Met mijn oude 7 heb ik 100.000 kilometer gewacht om eindelijk de blokken eens te mogen vervangen, deze heeft er “pas” 40.000 kilometer opzitten. Ja ik weet het, het is een behoorlijke afstand in 8 maanden.

Hebben we nu alles gehad? Natuurlijk niet, onheil komt nooit alleen. Dat het dan met z’n zessen of zo moet komen is dan ook weer overdreven. Daar sta ik dan, midden in de Franse alpen met een 7 die zoveel meldingen geeft in de boordcomputer dat het niet leuk meer is. Het vreemde aan het hele verhaal is dat de volgende dag zich niet één probleem opnieuw manifesteerde. Vol goede moed ( alweer ) gaan we tegen 3 uur ’s middags aan één van de de zwaarste etappes beginnen. De Oostenrijkse bergpassen zijn niet erger dan de Franse dus hij moet het wel even uithouden nu. Alp d’Huez staat gelukkig niet op het programma maar het komt erg dicht in de buurt.

We rijden een klein plaatsje uit en ik ben nog niet eens echt omhoog gereden, noodloop. Krijg nou de overmaatse… Ik zal jullie de rest besparen. Meteen gestopt en de alarmlichten aan. Hé, die doen het niet! Sleutel eruit en er weer in, starten en de noodloop is weer verdwenen. Op hetzelfde moment heeft ook de serviceindicator zich gereset. Ik had nog 1 groen blokje over en ik kijk ineens tegen 5 groene blokjes aan. Dat is niet alles, de dagteller, de klok en het verbruik in de boordmonitor hebben zichzelf gereset. Alsof de accupool eraf geweest is geeft de radio ook ineens veel meer volume dan ik ingesteld had. Ik heb er geen zin in eens te kijken wat er aan de hand is, de bak staat niet in noodloop, de alarmlichten doen het weer en wonderwel is de melding dat ik de remmen moet vervangen ook verdwenen.
Had ik maar een Lada waar totaal geen electronica in te ontdekken valt welke mij het leven zuur maakt. Je kan zeggen van Lada’s wat je wilt maar de kachel is wel berekend op 30 graden onder nul. Dat is dan ook meteen het enige voordeel aan zo’n ding. Enfin, op weg naar de volgende bergpassen. Wat denk je? Zou het nog een probleem geven of ploegt de 7 er gewoon doorheen?

110 Kilometer later, rond 10 uur ’s avonds komen we in Montelimar aan. Verder zonder problemen! Louise weet waar het hotel is dus geen vuiltje aan de lucht, dacht ik.
Ik had niet van te voren geboekt en de beste jongen achter de balie deelt mij fijntjes mee dat het hotel vol is. Het is niet waar hè! Tegenwoordig staat alles in de computer, waar is de tijd gebleven dat er achter de balie een rek stond met de sleutels van de kamers erop? Toen had je tenminste een overzicht. Mijn “faith in technology” was allang door de afvoer en dan gaat een computer vertellen dat er geen kamer beschikbaar is. De beste jongen achter de balie doet zijn best en herinnert zich ineens dat er een uurtje geleden een vrouw die gereserveerd had was langsgekomen. Op zich niets vreemds, na een half uurtje gewacht te hebben en diverse SMS-jes verstuurd te hebben had ze de reservering geannuleerd. Haar date kwam niet opdagen, zeker een huisvader die extreem moest overwerken en waarvan diens vrouw daar niets van geloofde. De computer had de annulering nog niet verwerkt. Buiten het feit dat elke computer traag is heeft deze een hele aparte eigenschap, hij kan emoties tonen! De annulering kon hij niet verwerken. Tranen over het beeldscherm en een snik uit het toetsenbord. Zelfs de muis had geen interesse meer in voortplanting. De God van de liefde had mis geschoten en dat kwam ons goed uit. Een kwartiertje later zat ik op het bed dat die nacht geen amoureuze actie zou meemaken, ik was kapot en wilde alleen nog maar slapen.

Wordt vervolgd.
Nico.

Nog maar eens op vakantie. Deel 2.

Mijn 7 is verlaagd en ik heb alleen de fabriekskrik en een goedkope assteun bij me om eventueel een wiel te verwisselen, met dat materiaal kruip ik echt niet onder de auto. Ik heb niet de intentie om dood te gaan onder mijn 7 als ik op vakantie ben dus een boel goede adviezen ga ik niet uitvoeren. Toch geeft Peter mij een tip die te proberen valt, ik hang op met de opmerking dat ik hem terugbel als ik het gedaan heb. De versnellingsbak reset zich niet van een noodloop situatie als je de sleutel niet uit het kontact haalt, dat was de eerste keer dat ik dát hoorde dus het proberen waard. Helaas zonder resultaat. Waar ik inmiddels wel was achtergekomen is dat de melding “Getriebenotlauf” al werd weergegeven op het moment dat ik de sleutel erin stak en kontact maakte. Dus zonder de motor te starten, kwam mij erg vreemd over en ik bel Peter maar eens terug.

In overleg komen we tot de conclusie dat het een elektrisch probleem is maar Peter adviseert mij om zo “vlak” mogelijk naar huis te rijden. Dat was ik nu net niet van plan, zowel naar huis gaan en over redelijk vlakke wegen te rijden. Dat moet anders kunnen en dat zál het ook! IK ben de baas hier, niet dat het indruk op wie of wat dan ook maakt. Thuis roep ik het wel eens en dan gaat alles gewoon zo door als het normaal gaat, de 7 heeft die eigenschap al snel overgenomen en trekt zich er ook niets van aan. Wat zowel de huishouding als de 7 even vergeten zijn dat ik het zooitje wel voorzie van genoeg middelen om te kunnen blijven functioneren. Laat maar even gaan, ze komen er vroeger of later wel achter. Hoop ik. Wel heb ik begrepen waarom een auto in de Franse taal als vrouwelijk wordt aangemerkt.

Een elektrisch probleem dus, eerst maar eens zekeringen trekken en zien of er een “sfeerverzieker” tussen zit. Op het eerste gezicht niet maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Zonder multimeter blijft het gokken of bepaalde zekeringen heel zijn of niet. Zekeringen heb ik wel bij me, een zak vol van dat spul en ik vervang twijfelgevallen voor verse zekeringen. Zowaar is het probleem ineens weg! We besluiten een hotel in de buurt te zoeken en van een goed diner te genieten. Op de weg terug van het restaurant komt de melding “Getriebenotlauf” weer fris en fruitig terug. Wat is dit nu weer? Ik begin een persoonlijke vete te krijgen met weigerende 7-ens en terug bij het hotel trek ik de motorkap open om nog een aantal zekeringen aan de tand te voelen.

Op dat moment, ik sta gebogen met mijn hoofd onder de motorkap, komt de motorclub aanrijden. Het tuig stapt af en ze komen met z’n allen meekijken onder de kap van de 7. Nog nooit een echte 8-cilinder gezien jongens? Behulpzaam als ze zijn voor een mede-langharige-van-dezelfde-generatie krijg ik allerhande adviezen. Niet dat ik er iets aan heb want mijn 7 heeft gevoeglijk niets te maken met het tweewielersgilde. Wat dan wel weer hartverwarmend was is dat ze hun kennis en diensten om te helpen zonder slag of stoot aanboden. En zo sta ik om 11 uur ’s avonds op de parkeerplaats van een hotel Status Quo in volle glorie veel te luid af te spelen. De sfeer was meer dan aangenaam maar daar was mijn probleem niet mee opgelost.
Zo rond half één houden de motormuizen het voor gezien en we gaan er maar eens een nachtje over slapen. Mag ook wel want mijn biervoorraad uit de achterkoffer van de 7 had inmiddels een behoorlijke deuk opgelopen. Met de gedachte dat ik de volgende dag opnieuw bier moet inslaan ga ik min of meer voldaan naar bed.

De volgende ochtend bij het ontbijt word ik door andere hotelgasten een beetje vreemd aangekeken totdat de leden van de motorclub binnen kwamen. Dat wil zeggen dat “men” het niet meer durfde om nog enige provocatie in welke vorm dan ook te doen. Inwendig lachend nodig ik de “jongens” uit om bij ons te komen zitten, de discussies lopen op tot ongekende technische hoogte. Om het kort te houden hadden ze geen idee of de 7 zelfs wilde starten, geeft niks we hadden plezier. Na het ontbijt inladen en op hoop van zege onderweg, naar de eerste de beste supermarkt om bier te kopen. Wat denk je? Géén noodloop! Vol goede moed zetten we koers naar Gap, iets hoger in de Franse alpen en geen enkel probleem met de bak.

Dat gaf de (outlaw) burger moed, als het alleen een sporadisch probleem zou mogen zijn is er geen vuiltje aan de lucht.