Wat is dat eigenlijk? Ik ken kunstschilders die niet eens een kozijntje een beetje behoorlijk in de lak kunnen zetten, nee schilderen moet met veel kleuren op een doek wat op een muildier vastgemaakt is en waarbij vooral niet aan de rest van het mensdom gezien moet laten worden wat de kunstenaar nu eigenlijk met dat keutelprentje probeert te zeggen. Zo zijn er veel, omhoog gevallen artiesten die de ware kunst aan hun achterste lappen en er nog mee weg komen ook. De term “omhoog gevallen” is een metafoor, daar is de kunstenaar zelf zich niet bewust van. Nog sterker, hij/zij zal altijd het standpunt van vrijheid van meningsuiting, in welke discussie dan ook, naar voren brengen om goed te praten dat hetgeen ze produceren een aanvullende waarde voor de mensheid heeft.
Zijn we er allemaal nog of hebben jullie inmiddels een zelfmoordvleugel in je huis ingericht? Voor de echte “Diehards” ga ik dan nog even verder, die hebben niet op de retourtoets geklikt dus die groep wil de rest van het verhaal lezen. Op eigen risico hè. Ben je kunstenaar, op welke wijze dan ook, dan zou ik nu stoppen met dit artikel lezen. Als laatste waarschuwing zeg ik tegen de kunstenaars onder ons dat dit niet geschikt is voor gevoelige geesten tenzij je naar laterale motivatie op zoek bent. Ik weet het, een heleboel lelijke woorden die wel iets betekenen maar waarvan de betekenis je niet zo 1 2 3 te binnen schiet. Ik neem het je niet kwalijk. Voor de overgebleven 2 lezers het vervolg.
Kunstschilders en aanverwante knutselaars dus, wat een volk zeg, met argumenten die nergens over gaan proberen ze hun bestaan te rechtvaardigen. Ga toch gewoon naar een uitzendbureau en neem een baan als inpakker of zo. Daarmee kom ik op het punt dat elke kunstenaar een soort van “drijver” nodig heeft in de vorm van een ander persoon. Iemand die het gefrutsel recht kan praten, promoten en als het even kan ook nog verkopen. Voor veel geld natuurlijk want geen enkele kunstschilder wil eindigen als Van Gogh, wat zegt U? Juist ja, lastig luisteren zonder oren hè. Vraag dat maar eens aan Niki Lauda. Nu kunnen we gaan filosoferen over het feit dat kunstschilders pas na hun dood bekend worden en hun schilderijen geld gaan opbrengen. Dat ga ik niet doen, indien je jezelf nog niet in je eigengemaakte zelfmoordvleugel van je huis hebt opgehangen zal ik eens vertellen wat ik wel echte kunst vind.
Zijn alle kunstenaars inmiddels afgehaakt? Mooi. Wat ik onder moderne kunst versta is een superbe ontworpen motorblok, BMW laat mij daar niet in de steek. Sommige dingen kunnen beter maar over het algemeen zijn de motoren van BMW met een finesse ontworpen dat ik er echt van kan genieten. Hetzelfde geldt voor het onderstel en “de huid” waaronder zich al dat moois bevindt. Elektronisch gezien heb ik daar als afgestudeerd elektronicus toch enkele kanttekeningen bij, dat kan beter. Minder gevoelig voor storingen en vooral simpeler om dezelfde functionaliteit te bereiken. Programmeerbare elektronica ben ik geen voorstander van, geef mij maar discrete componenten die uiteindelijk met minder moeite en meer betrouwbaarheid de klus klaren. (Zei de gek.)
Zeg dat maar eens tegen een kunstenaar, die schiet meteen door het plafond. Binnen het kader van het gegeven moet je een kunstenaar niet met de realiteit confronteren. Dat schijnt dodelijk te zijn voor de vrije geesten van de onverklaarbare vrije expressie. Jammer is wel dat hun kader niet binnen mijn gegeven ligt, dat kader valt niet te verruimen want er zijn totaal geen raakvlakken die dat rechtvaardigen. Het verruimen van de perceptie van de kunstenaar is dan ook een onmogelijke opgave. Medemensen met een serieuze vorm van tunnelvisie, zolang je in hun tunnel gaat is er geen probleem maar probeer ze eens in een andere tunnel te laten kijken, of nog erger, een ruime visie aan hen te openbaren van het hedendaagse leven. Je wordt voor gek verklaard terwijl ze zelf denken te weten waar het hedendaagse leven over gaat. Ik zal eens een discussie met een echte kunstenaar beschrijven die ik via de telefoon gehad heb, niet lachen want het was bloedserieus en voor de kunstenaar in kwestie méér dan de waarheid.
Nico? Ja Bart? Ik ben naar Parijs geweest en ik heb het gat ontdekt. Ben je weer in het Bois de Boulongne geweest? Nee nee, ik heb het gat gevonden en ik ben erachter gekomen dat het gat het gat is. Oh ja? Vertel eens? Ik ben flexibel dus laat maar komen dat verhaal. Het gat is wat het is, het kan niet vergroot worden maar het is zeker niet kleiner. Goh, wat een verrassing! Ja, dat zeg je nu wel maar het gat is hetgeen waarmee we het moeten doen, er is geen mogelijkheid om anders over het gat te denken. Heb je het dan over een zwart gat of over een witte? Je begrijpt er helemaal niks van, het gat van het leven is een andere dimensie dat door weinigen aanschouwd zal kunnen worden, maar ik heb het gezien en sindsdien geloof ik in het gat. Op dat moment heb ik de telefoon op de haak gelegd en ben in lachen uitgebarsten. Ik zag echt geen gat meer in dat gesprek. Toch zet zo’n gesprek je aan het denken, ben ik nou zo stom of is hij het? Op de één of andere manier zaaien ze daarmee twijfel die daarna weer in hun voordeel gebruikt gaat worden.
Wat heb ik nu weer aan mijn fiets hangen? Een geflipte kunstenaar die het gat gezien heeft. Ja lekker, doe mij maar meer van die soort telefoongesprekken! Om het plaatje compleet te maken krijg ik daarna zijn broer aan de telefoon, ook een kunstenaar natuurlijk. Zijn kunstje ligt iets anders, hij is geen hetero maar ook geen homo. Op het moment dat ik aan hem vroeg wat hij nu eigenlijk was antwoordde hij: “Ik ben seksueel”. Nou, toen was ik uitgepraat. Ik zit niet vaak om woorden verlegen maar die opmerking had ik echt niet verwacht. Het herstel kwam gelukkig snel, Simon? Of moet ik je Simone noemen? Wat doe je nu eigenlijk zo dagelijks? Blowen en zuipen. Uhhh, heb je nog meer bezigheden? Dat had ik nooit moeten vragen, met dat verhaal heeft hij waarschijnlijk ook zijn uitkering bij elkaar gepraat en is niet voor herhaling vatbaar. Feit blijft dat kunstenaars zich op een dusdanige manier buiten de maatschappij geplaatst hebben met hun denkbeelden dat de bevoegde ambtenaar die over de uitkeringen gaat er op een redelijke wijze niets tegenin te brengen heeft.
Wat een volk zeg, ik heb dat eerder gezegd maar dit is toch wel het toppunt! Voor mij werken de echte kunstenaars nog steeds bij BMW, die krijgen het voor elkaar dat hun ontwerpen de productielijn halen, er prototypen gebouwd worden en er uiteindelijk een prachtige BMW in de showroom staat. Expressionistisch, abstract of niet, het blijven hoogstaande kunstwerken! Zonder subsidie op welke wijze dan ook, oké, van de klanten dan, jij je zin.
Nico.