Archives for februari 2013

Heel lang kan ik niet van de 7 afblijven, het certificaat kan binnenkort in de bus vallen en de APK moet geregeld worden. Over de APK gesproken, de 7 lijkt keuringswaardig maar moet ik nog meer nakijken? Ik heb mijn twijfels over de schokbrekers maar ik besluit eerst maar eens naar de APK te gaan en zien wat er nog aan afkeurpunten uitkomt. De schokbrekers zijn voor mij een punt van aandacht, als ik over een verkeersdrempel heen rij dan is het net of ik aan het bungie-jumpen ben. De 7 heeft geen problemen met bochten en wegligging maar toch zit het me niet lekker. Daarbij geeft de versnellingsbak nog steeds problemen maar dat zal voor de APK geen punt zijn, het komt toch pas voor na een 100 kilometer gereden te hebben.

Met angst in de schoenen maak ik een afspraak, het moet gewoon want als het certificaat binnenkomt ga ik dezelfde dag nog een Frans kenteken halen. Dan moeten alle papieren wel aanwezig zijn. Ik heb mijzelf nog een week speling gegeven om de 7 eventueel voor een gratis herkeuring aan te bieden en over 2 dagen heb ik een afspraak voor de eerste APK ronde. Even relaxen, niets meer aan de 7 doen want er bestaat nog meer in het leven dan een auto. Ja ja, makkelijk gezegd, ik ben nog niet eens op de helft met het perfect maken van mijn project-7. Toch maar even een paar dagen een ontwenningskuur gevolgd en de 7 lekker gelaten voor wat het is.

7 Uur ’s morgens op een mooie dinsdag loopt de wekker af, ik heb rond 8 uur een afspraak bij de keuringsboer. Eerst een paar kannen koffie anders kan ik de spanning niet aan. Met een omweg van 10 kilometer arriveer ik bij de keuringsboer die gewend is aan Renaultjes en aanverwante artikelen. De motor en de katalysators moeten goed warm zijn voor de uitlaatgas meting, vandaar de 10 kilometer omweg. Ik lever de sleutels in en Pierre gaat met mijn 7 aan de slag. In Nederland zou die gozer gewoon Piet genoemd worden maar hier heeft zelfs een plattelands naam zoals Piet een goede klank. Nu hopen dat de uitslag net zo goed is. Als eerste de uitlaatgastest, hij steekt de sonde in de uitlaatpijp die het minste roet naar buiten gooit dus dat is hoopvol. Je moet weten dat er onder mijn 7 geen middendemper zit dus hij meet alleen de uitlaatgassen van de linker cylinderbank. Alsof Pierre dat wat uitmaakt, de volgende stap is de rem- en schokbreker testbank. Ik zie op de monitor waarden voorbij komen waarvan mijn mond open valt. Zo goed heb ik het nog nooit gezien! En jawel hoor mijn home-made modificatie van de handrem werkt! Pierre heeft niet gezien dat het airbag lampje niet is aangegaan en, zoals het hoort, weer uitging. Voordeeltje voor mij, hij had ineens zoveel lampjes voor zijn neus dat hij de één niet van de ander heeft kunnen onderscheiden.

Verder, naar de brug voor een visuele inspectie. Lagers, stofhoezen, onderkant, uitlaat en wielophanging worden gecontroleerd. Hij heeft geen idee hoe het eruit hoort te zien en de verwijderde middendemper valt hem dus niet op. Pierre doet wel heel erg interessant daar onder mijn 7 maar waar het over gaat heeft hij niet echt begrepen. De 7 wordt naar buiten gereden en hij gaat zijn rapport uitprinten. De 7 is goedgekeurd met één opmerking van zijn kant, er zit beginnende roest op de onderkant. De fietspompjes die schokbrekers moeten voorstellen zijn niet opgevallen op de testbank, ook de roest aan de benzinetank niet. Laat staan de versleten reactiearmen aan de voorkant. Dat hij de hardy-schijf niet heeft aangemerkt als zijnde “aan vervanging toe” inclusief het tussenlager verbaasd mij niets. Maar ja, dat ga je krijgen als je de hele dag alleen maar lelijk eendjes keurt en al ruim 40 jaar geen achterwiel aangedreven auto meer gezien hebt.

Ik ben blij, de 7 heeft een CT! Dat is een Control Technique oftewel een APK en is daarbij voor 2 jaar geldig. Wel wordt het uitvoerkenteken op het kleine stukje papier wat aan de binnenkant van de voorruit geplakt moet worden geprint, hopelijk zal dat uitvoerkenteken de week daarna vervangen worden door een origineel Frans kenteken.

Nou, dat hebben we gehad, op naar zaken die echt aangepakt moeten worden. Of de keuringsboer het nu gezien heeft of niet, de 7 is nog lang niet klaar. Een week later valt het lang verwachtte certificaat van overeenstemming in de bus, feestje! Ik ga naar het equivalent van AH in Frankrijk, de Super U, om wat champagne in te slaan. De Fransen weten hoe ze de geachte clientèle moeten binden, niet zoals in Nederland waar iedereen “jij” is maar U. Wel jammer dat de Fransen zelf geen idee hebben hoe beleefd ze eigenlijk zijn. Aan de andere kant is het geen gezicht als er “Super Vous” op de gevel zou staan.

De gewenste flessen onder het genot van de electronische vertroetelaar, te weten de zachte maar kooplustig makende muziek in het wagentje gemikt. Ook maar een blok Foie Gras, ganzenlever, door die rotmuziek erin gesjoelt . Vind ik lekker, mag niet van de PVDD of hoe dat ook mag heten maar in Frankrijk is het een traditie en dat pakt geen enkel Nederland splinterpartijtje van ze af. Ik kom met mijn decadente inkopen bij de kassa en daar wordt om mijn “Carte de Fidelité” gevraagd. Fideel kaartje wat zich in de Franse samenleving heeft genesteld zoals de bonuskaart dat hier gedaan heeft. Natuurlijk heb ik die, toch moet ik altijd aan Fidel Castro denken op de één of andere manier, supermarkt communisten zijn het ten slotte allemaal! Dat wil zeggen, de baas is rijk en zijn personeel werkt voor een hongerloontje. Nee echt, ik heb het jacht van de grote baas van de Super U in Saint Tropez gezien, de gemiddelde ervaren interieurverzorgster heeft 3 weken nodig om het van boven tot beneden “een beurt” te geven. Als bonus kan ze waarschijnlijk ten hoogste zelf op een beurt rekenen onder het motto dienst en wederdienst. Ja, of 1000 punten extra op haar kaartje natuurlijk, ligt aan leeftijd en uiterlijk zo ongeveer. Nu weet ik ook waarom er nooit lelijke oude vrouwen op dat soort bootjes een baan vinden. U noemt dat discriminatie? Nee hoor, zoals de Nederlandse overheid placht te doen heet dat “een voorkeursbeleid”.

Wordt nog steeds vervolgd,
Nico.

Het vervolg van “Kronieken van een E39 530D. Deel 7”.

Via het Forum kom ik te weten dat er naar alle waarschijnlijkheid een terugslagklepje in de brandstoftoevoer niet meer werkt. Ik vraag me toch af hoe zo’n klepje ineens de geest kan geven als je een heel ander deel van de brandstofleiding afbreekt. Overigens sta ik nergens meer van te kijken tegenwoordig, en al helemaal niet wat BMW betreft.
Ik geef het goede nieuws door naar die andere wereldstad en drie weken later komt Dean zowaar terug met een nieuw terugslagklepje. Niet dat ik er was, ik zal al weer in Nederland. Enfin, Dean heeft ook zelf het terugslagklepje gemonteerd in zijn 5 en wonder boven wonder sloeg het beest in één keer aan. Je moet je voorstellen dat zijn BMW zo’n 10 weken buiten gebruik geweest is.

Eindelijk treffen we elkaar weer eens in Frankrijk en ik krijg het hele verhaal over de C5, zijn BMW en alle andere dingen te horen. Ook haal ik de volgende dag de C5 weer bij hem op, met twee splinternieuwe voorbanden eronder. Dat had slechter gekund! Dean had voor weinig 2 Pirelli’s kunnen krijgen die de C5 een veel betere wegligging geven dan de standaard Michelins. Over de prijs hebben we het niet gehad, dat zagen we beide als vergoeding voor het lenen van het stuk fruit. Waar vind je nog zulke vrienden? Zoals ik bedoel ik hè!

Er gaan enkele weken voorbij voordat zich een “min of meer” nieuw probleem aandient. Het probleem is niet nieuw, het is meer een terugkomend verschijnsel. Om bij het begin te beginnen, Dean had mij gevraagd om een stukje in zijn 5 te rijden om te voelen of de besturing nog in orde was na het debacle met de depanneur, dat was het dus niet. Vijf dagen later had hij er 2 nieuwe draagarmen onder geschroefd en vroeg mij nogmaals een stukje te rijden. Wat is een E39 toch een grote auto als je aan de andere kant zit te sturen zeg! En dan te bedenken dat mijn 7 nóg groter is.

Wat mij opvalt is dat de indicators van de richtingaanwijzers in het instrumenten cluster het niet doen. De richtingaanwijzers zelf werken overigens prima, net zoals het groot licht en de mistlampen, maar geen van allen geven een indicatie in het cluster. Terug naar het begin van het verhaal dus, buiten dat de motor goed loopt maar nog steeds tikt als een dwaze. Dean krijgt wederom alle kleuren van de regenboog, goh dat heb ik eerder gezien en hij kan het nog steeds! Over een paar dagen moet hij terug naar het land waar de pub’s sluiten als je net dorst krijgt, daarbij heeft hij een nieuwe APK nodig, een MOT op z’n Engels. Het blijft een weggelopen Brit, hij heeft nog steeds een Engelse nummerplaat en registratie.

Aan de computer dan maar weer, maar de software kan geen problemen in de modules vinden. Als ik een cluster-test doe dan komen alle lampjes wel netjes op, dus wat kan het nu weer zijn? De Webasto is al buiten spel gezet en dat bevestigt meteen mijn gedachten over de samenhang tussen de standkachel en het cluster probleem. Er is geen samenhang! Wat de eilander, die het probleem schijnbaar had opgelost, heeft gedaan weet ik echt niet, feit is wel dat het cluster probleem stiekem zijn weg terug vindt in de 5. En die rode punt is er ook nog steeds.

Natuurlijk komen problemen niet alleen, de 5 trekt ook niet echt meer en de gemiddelde Smart is op dat moment sneller. Turbo? Zit er een turbo op dan? Daar is helemaal niets van te merken! Toch komt er geen zwarte walm uit de uitlaat dus denk ik dat de luchttoevoer wel in orde is. Één ding tegelijk, eerst het clusterprobleem. Ik kan me herinneren dat ik de LKM (lichtmodule) die hij via Ebay had gekocht erin gebouwd had, omdat hij toch de motor liet repareren in Engeland heb ik die laten zitten. Ik krijg een ingeving en vraag aan Dean of hij de oude LKM nog heeft, wonderwel heeft hij die bewaard. Nou, dan gaan we eerst de oude erin zetten. Zoals gewoonlijk sloop ik eerst de verkeerde kant van het interieur, oh shit! Al snel heb ik de juiste kant open en haal de LKM eruit, oude er weer in en gaan met dat ding.

Even testen, clustertest is goed maar dat was bij de andere ook geen probleem. Wonderwel werken de indicatielampjes van de richtingaanwijzers weer, ook het grootlicht lampje is present. Eens kijken, ja hoor de rode punt is uit het instrumentencluster verdwenen. Hé, dat is vreemd, indien de LKM de kilometerstand bijhoudt dan klopt er iets niet want die LKM heeft een kleine 5000 kilometer op de plank gelegen. Per definitie zou de punt dan moeten blijven omdat je maar iets van 100km speling hebt. Later heb ik geleerd dat als de kilometerstand in het cluster hoger is dat het geen enkel probleem is, de LKM “leert” dan de stand van het cluster. Andersom gaat niet, een LKM met een hogere stand zal zich niet naar beneden bijstellen en laat dan vrolijk de rode punt in het cluster oplichten. Dus voor de firma Beun en Co valt er weinig te rotzooien.

Dean blij, hij kan zonder angstzweet in zijn handen naar de APK. Alles bij elkaar is het toch redelijk soepel verlopen.

Nico.

Wat is dat eigenlijk? Ik ken kunstschilders die niet eens een kozijntje een beetje behoorlijk in de lak kunnen zetten, nee schilderen moet met veel kleuren op een doek wat op een muildier vastgemaakt is en waarbij vooral niet aan de rest van het mensdom gezien moet laten worden wat de kunstenaar nu eigenlijk met dat keutelprentje probeert te zeggen. Zo zijn er veel, omhoog gevallen artiesten die de ware kunst aan hun achterste lappen en er nog mee weg komen ook. De term “omhoog gevallen” is een metafoor, daar is de kunstenaar zelf zich niet bewust van. Nog sterker, hij/zij zal altijd het standpunt van vrijheid van meningsuiting, in welke discussie dan ook, naar voren brengen om goed te praten dat hetgeen ze produceren een aanvullende waarde voor de mensheid heeft.

Zijn we er allemaal nog of hebben jullie inmiddels een zelfmoordvleugel in je huis ingericht? Voor de echte “Diehards” ga ik dan nog even verder, die hebben niet op de retourtoets geklikt dus die groep wil de rest van het verhaal lezen. Op eigen risico hè. Ben je kunstenaar, op welke wijze dan ook, dan zou ik nu stoppen met dit artikel lezen. Als laatste waarschuwing zeg ik tegen de kunstenaars onder ons dat dit niet geschikt is voor gevoelige geesten tenzij je naar laterale motivatie op zoek bent. Ik weet het, een heleboel lelijke woorden die wel iets betekenen maar waarvan de betekenis je niet zo 1 2 3 te binnen schiet. Ik neem het je niet kwalijk. Voor de overgebleven 2 lezers het vervolg.

Kunstschilders en aanverwante knutselaars dus, wat een volk zeg, met argumenten die nergens over gaan proberen ze hun bestaan te rechtvaardigen. Ga toch gewoon naar een uitzendbureau en neem een baan als inpakker of zo. Daarmee kom ik op het punt dat elke kunstenaar een soort van “drijver” nodig heeft in de vorm van een ander persoon. Iemand die het gefrutsel recht kan praten, promoten en als het even kan ook nog verkopen. Voor veel geld natuurlijk want geen enkele kunstschilder wil eindigen als Van Gogh, wat zegt U? Juist ja, lastig luisteren zonder oren hè. Vraag dat maar eens aan Niki Lauda. Nu kunnen we gaan filosoferen over het feit dat kunstschilders pas na hun dood bekend worden en hun schilderijen geld gaan opbrengen. Dat ga ik niet doen, indien je jezelf nog niet in je eigengemaakte zelfmoordvleugel van je huis hebt opgehangen zal ik eens vertellen wat ik wel echte kunst vind.

Zijn alle kunstenaars inmiddels afgehaakt? Mooi. Wat ik onder moderne kunst versta is een superbe ontworpen motorblok, BMW laat mij daar niet in de steek. Sommige dingen kunnen beter maar over het algemeen zijn de motoren van BMW met een finesse ontworpen dat ik er echt van kan genieten. Hetzelfde geldt voor het onderstel en “de huid” waaronder zich al dat moois bevindt. Elektronisch gezien heb ik daar als afgestudeerd elektronicus toch enkele kanttekeningen bij, dat kan beter. Minder gevoelig voor storingen en vooral simpeler om dezelfde functionaliteit te bereiken. Programmeerbare elektronica ben ik geen voorstander van, geef mij maar discrete componenten die uiteindelijk met minder moeite en meer betrouwbaarheid de klus klaren. (Zei de gek.)

Zeg dat maar eens tegen een kunstenaar, die schiet meteen door het plafond. Binnen het kader van het gegeven moet je een kunstenaar niet met de realiteit confronteren. Dat schijnt dodelijk te zijn voor de vrije geesten van de onverklaarbare vrije expressie. Jammer is wel dat hun kader niet binnen mijn gegeven ligt, dat kader valt niet te verruimen want er zijn totaal geen raakvlakken die dat rechtvaardigen. Het verruimen van de perceptie van de kunstenaar is dan ook een onmogelijke opgave. Medemensen met een serieuze vorm van tunnelvisie, zolang je in hun tunnel gaat is er geen probleem maar probeer ze eens in een andere tunnel te laten kijken, of nog erger, een ruime visie aan hen te openbaren van het hedendaagse leven. Je wordt voor gek verklaard terwijl ze zelf denken te weten waar het hedendaagse leven over gaat. Ik zal eens een discussie met een echte kunstenaar beschrijven die ik via de telefoon gehad heb, niet lachen want het was bloedserieus en voor de kunstenaar in kwestie méér dan de waarheid.

Nico? Ja Bart? Ik ben naar Parijs geweest en ik heb het gat ontdekt. Ben je weer in het Bois de Boulongne geweest? Nee nee, ik heb het gat gevonden en ik ben erachter gekomen dat het gat het gat is. Oh ja? Vertel eens? Ik ben flexibel dus laat maar komen dat verhaal. Het gat is wat het is, het kan niet vergroot worden maar het is zeker niet kleiner. Goh, wat een verrassing! Ja, dat zeg je nu wel maar het gat is hetgeen waarmee we het moeten doen, er is geen mogelijkheid om anders over het gat te denken. Heb je het dan over een zwart gat of over een witte? Je begrijpt er helemaal niks van, het gat van het leven is een andere dimensie dat door weinigen aanschouwd zal kunnen worden, maar ik heb het gezien en sindsdien geloof ik in het gat. Op dat moment heb ik de telefoon op de haak gelegd en ben in lachen uitgebarsten. Ik zag echt geen gat meer in dat gesprek. Toch zet zo’n gesprek je aan het denken, ben ik nou zo stom of is hij het? Op de één of andere manier zaaien ze daarmee twijfel die daarna weer in hun voordeel gebruikt gaat worden.

Wat heb ik nu weer aan mijn fiets hangen? Een geflipte kunstenaar die het gat gezien heeft. Ja lekker, doe mij maar meer van die soort telefoongesprekken! Om het plaatje compleet te maken krijg ik daarna zijn broer aan de telefoon, ook een kunstenaar natuurlijk. Zijn kunstje ligt iets anders, hij is geen hetero maar ook geen homo. Op het moment dat ik aan hem vroeg wat hij nu eigenlijk was antwoordde hij: “Ik ben seksueel”. Nou, toen was ik uitgepraat. Ik zit niet vaak om woorden verlegen maar die opmerking had ik echt niet verwacht. Het herstel kwam gelukkig snel, Simon? Of moet ik je Simone noemen? Wat doe je nu eigenlijk zo dagelijks? Blowen en zuipen. Uhhh, heb je nog meer bezigheden? Dat had ik nooit moeten vragen, met dat verhaal heeft hij waarschijnlijk ook zijn uitkering bij elkaar gepraat en is niet voor herhaling vatbaar. Feit blijft dat kunstenaars zich op een dusdanige manier buiten de maatschappij geplaatst hebben met hun denkbeelden dat de bevoegde ambtenaar die over de uitkeringen gaat er op een redelijke wijze niets tegenin te brengen heeft.

Wat een volk zeg, ik heb dat eerder gezegd maar dit is toch wel het toppunt! Voor mij werken de echte kunstenaars nog steeds bij BMW, die krijgen het voor elkaar dat hun ontwerpen de productielijn halen, er prototypen gebouwd worden en er uiteindelijk een prachtige BMW in de showroom staat. Expressionistisch, abstract of niet, het blijven hoogstaande kunstwerken! Zonder subsidie op welke wijze dan ook, oké, van de klanten dan, jij je zin.

Nico.

Na het vervangen van de centrale stuurstang was het noodzakelijk om de auto opnieuw te laten uitlijnen, op zich geen nieuws maar je hoopt natuurlijk dat het nog even uitgesteld kan worden als de zaak een beetje christelijk uit de verf komt. Vrijdagavond reed ik naar huis nadat de stuurstang vervangen was, de volgende zondag moest ik “even” heen en terug naar Frankrijk met 2000 kilo aanhanggewicht. Ik had al snel besloten dat het geen optie was als de zaak niet uitgelijnd zou zijn. Mijn reguliere bandenboer was natuurlijk allang gesloten en op het internet zoek ik op hoe laat hij op zaterdag open gaat. 8:30, shoot, weer vroeg mijn bed uit.

Het is koud, niet zomaar koud maar echt koud! Rond kwart over 8 zit ik in de 7 met de verwarming op tropisch en de stoelverwarming op roosteren, ik ben onderweg naar de bandenboer die mij tot op heden nog nooit in de steek heeft gelaten. Ik hoop dat hij mij deze keer ook niet zal teleurstellen. Als ik aankom staat de roldeur al wijd open en de koffie is klaar, begint goed. Ik doe mijn verhaal en er is zowaar een mogelijkheid om de 7 direct “even” uit te lijnen. Yes! Wat een geluk. Of toch niet? De gozer die normaal de uitlijning doet is er nog niet, zijn bed is zeker warmer dan de bandenhal.

Er wordt een strebertje bij geroepen, laten we hem voor het gemak en om represaille maatregelen te voorkomen maar even Harry noemen. Een jong gastje dat meer kracht dan verstand heeft. Nee, hij komt niet uit Engeland en hij is ook geen prins. Hij is wel blank, iets wat je heden ten dage niet in elke bandenhal meer tegenkomt. Niet dat ik problemen heb met de geachte gekleurde medewerkers, op de één of andere duistere wijze hebben die meer kaas van techniek gegeten dan Harry. Als ik Harry zou moeten omschrijven krijg je dit, wit kort haar wat recht overeind staat. Of dat komt van teveel alcohol of zijn recente bezoek aan de coffeeshop is een vraag, laten we het maar op gel houden. Dynamisch jong, ontembaar enthousiast en vastbesloten de kou te trotseren door zich in het zweet te werken.

Harry bevestigt de zenders van de uitlijnbank maar daarna was het toch even zoeken welk type BMW dit nu eigenlijk is. Laat mij maar even, ik duw hem achter de computer vandaan en selecteer E38, jaar: 2000 en verlaagd onderstel. Nu hij weer. Auto omhoog en Harry vliegt er met zijn steeksleutels onder, het duurt niet erg lang voordat hij vragend onder de auto staat te kijken waar hij die nu eens op zal zetten. Oké getailleerde stopnaald, die bouten zijn voor het camber en die voor het caster. Ik kan het niet echt aanzien en ga even buiten staan, had ik nooit moeten doen. Toen ik vijf minuten later weer terug kwam was Harry in dekking gegaan, nergens meer te vinden. De rede daarvoor werd me al snel duidelijk, de kluns had de bout van de bovenste draagarm afgebroken. Ik stier het kantoor binnen en vraag om uitleg.

Tja, boutje afgebroken, kan gebeuren. En waar denk je op zaterdag een nieuwe vandaan te halen? Komt goed, wordt mij geruststellend meegedeeld. Achmed gaat op de fiets het gehele terrein van Nederlands grootste autosloperij af om de juiste bout te vinden maar komt met lege handen terug. Ik ga maar eens naar de lokale knaagschuur om iets wat op ontbijt moet lijken naar binnen te werken. Broodje rosbief op mijn nuchtere maag, goed voor het testosteron gehalte. Ik? Opgefokt? Hoe kom je daar nou bij. Om wat rustiger te worden neem ik nog een broodje ei maar of dat gaat helpen?

Het is inmiddels half elf en ik besluit maar eens terug te lopen, mijn auto is nergens meer te bekennen. Niets aan de hand, ze hadden hem even naar de andere hal ernaast gereden zodat er rustig aan gesleuteld kon worden, de uitlijnbank moest voor andere auto’s gebruikt worden. Nietsvermoedend ga ik eens een kijkje nemen, er zijn 2 man aan mijn auto bezig en het schijnt niet mee te zitten. De afgebroken bout wil er met geen geweld uit. Klooi maar lekker door, jullie hebben het veroorzaakt en je lost het maar op ook. Ik neem nog een bak koffie van de zaak en ga een boekje lezen in het kantoor. Golf-tuning, precies wat ik nu nodig heb. Na een half uurtje nog maar eens gaan kijken, niemand te zien en ik loop naar mijn auto. De weerbarstige bout is eruit maar daarvoor is wel de draagarm met een slijptol in tweeën gehakt. Dat schiet lekker op, waar gaan we op zaterdag een nieuwe draagarm vandaan halen voor een E38? Ik pak mijn fototoestel uit de 7 en ga maar eens op wrakkenjacht. Als ik gebleven was waren er misschien nog ongelukken gebeurd.

Enkele uren later keer ik terug naar het rampgebied, wonderwel staat mijn auto op de uitlijnbrug en mijn oude vertrouwde uitlijner is bijna klaar. We hebben het nog even kort over Harry die ik de rest van de dag niet meer gezien heb, weer achter de Taliban aangestuurd zeker. Voordat hij helemaal klaar is stap ik het kantoor van de baas binnen om het over de prijs te hebben. Gezien het geklungel ben ik niet bereid meer te betalen dan voor het uitlijnen, dat gaat niet helemaal door. We komen overeen dat we voor het bedrag van 135 euro vrienden blijven, voor mij goed genoeg en zo rond 3 uur die middag rij ik het terrein af.

Nico.