Buiten de nieuwe warmtewisselaar voor mijn versnellingsbak (zie de aflevering van vorige week) heeft de Faab een versleten stuurkogel gevonden in de centrale stuurstang. Ik had het exemplaar uit mijn oude 7 er al ingezet maar die kwam origineel uit Polen. Welk merk het was kan ik je niet vertellen, feit is wel dat ook die aan vervanging toe was. Toch een kleine 100.000 kilometer meegegaan dus echt tegen viel het niet. Gelukkig hadden de mannen van SPBA een paar dagen daarvoor een perfect exemplaar uit een andere auto kunnen halen. Daar heb ik meteen beslag op gelegd natuurlijk, ter plekke opgeëist zo te zeggen. Gewillig als de Faab is, eigenlijk moet ik zeggen hulpvaardig, heeft hij die stuurstang er ook meteen onder geschroefd. Dat ging niet zonder slag of stoot.
Dat wil dan weer zeggen dat de slagmoersleutel zonder lucht stond omdat de Heer Len stilte wilde om even een stukje film te schieten van een behoorlijk hobbelende E39. Tja, je vergeet wel eens wat, zoals de compressor opnieuw aanzetten bijvoorbeeld. Daar komen we dan weer achter als het heerschap zich allang uit de voeten heeft gemaakt met één of ander lam excuus. Het excuus was wel redegevend, als hij niet weggegaan was zou hij lam geworden kunnen zijn. Hoezo? Nou, hij heeft zich zo hard ingespannen dat zijn linker schouder het begeven heeft. Dat kunnen we natuurlijk alleen maar toejuichen, die inspanning bedoel ik hè! Van BMW’s wordt je arm, van het sleutelen eraan niet per definitie lam. Toch heeft ons goedlachse baasje het voor elkaar gekregen om zich lam te sleutelen. Zoals de Engelsen zo mooi zeggen: “It will cost you an arm and a leg”. Nu weet ik uit betrouwbare bron dat Len een vrouw heeft dus alle verkeerde gedachten moet ik bij voorbaat uit jullie gedachten verbannen. Je vraagt je toch ongewild af waar zo’n man dan mee bezig is in zijn vrije tijd. Laten we het maar op golf spelen houden.
Samen met de illustere Faab heeft hij een prettig sleutelpandje ergens in een polder staan. Dat prettige pandje ligt trouwens in “the middle of nowhere”, wat een boerengat zeg! De luchtverontreiniging van Moerdijk is in ruime mate aanwezig en als ze in Dordrecht de ramen openzetten dan ruik je de zweetluchtjes uit dat overmaatse dorp ook nog. Dat noemen ze heel plastisch “onder de rook van Dordrecht”. In Den Haag hadden we vroeger een uitdrukking: “Hoe dichter bij Dort hoe rotter het wordt”. Als je dacht dat een “Haags bakkie” een kopje koffie is dat maar half vol gedaan wordt dan heb ik nieuws voor je, dat kunnen ze in Dordrecht zelfs nog overtreffen. Gooi er een klontje suiker in en het steekt als een langzaam bruin wordende ijsberg boven het bodempje koffie uit. Een koekje krijg je alleen als ze die zelf niet lusten, over de verkoopdatum zijn of gewoon keihard. De koffie is bij SPBA wel goed geregeld maar de koekjes, vergeet het maar. Het is het overigens volledig zinloos om met een net gewassen en gepoetste auto langs te gaan, zelfs al heeft het 10 dagen niet geregend er staan nog steeds baggerpoelen te wachten op glimmende blikjes. Je kunt er niet omheen, om er te komen moet je erdoor! De Faab klaagt niet, die is opgegroeid met bagger zo lijkt het. Pakt gewoon elke klus aan, hoe meer bagger hoe beter.
Oh ja, die stuurstang. Ik ben weer eens een beetje afgedwaald geloof ik. De Faab constateert ook nog wat ruimte op de pitman arm van het stuurhuis, bij nader onderzoek bleek dat het gat van de arm aan de zijde van het stuurhuis niet rond meer was. Eén of andere kluns heeft er schijnbaar in het verleden eens een beitel tussen gejaagd die de originele vorm enigszins veranderd heeft zodat het niet lekker meer past. Weg ermee, even een andere uit de voorraadschuur trekken en het zit weer als gegoten. De stuurkogels zijn nog in perfecte conditie dus die worden overgezet op de nieuwe 2e hands stuurstang. Nauwkeurig nameten hoever de armen van die dingen op de stuurstang geschroefd zitten, op precies dezelfde afstand worden ze dan ook weer gemonteerd. Moet goed zijn, dachten we. Niet dus!
Inmiddels is Len weer terug op het honk, rijdt een aftandse 3-touring naar binnen en opent de achterklep. Vastbesloten wil hij twee vaten olie van 65 kilo elk er zelf even uit te tillen. “Hé, ik dacht dat jij last van je schouder had”! Tja, jong en onbezonnen hè die Len maar hij heeft wel twee schouders waar je op kunt steunen. Nou ja, bijna weer. Hij is gelukkig uit de gevarenzone wat zijn schouder betreft.
Na een bijdrage geleverd te hebben aan de kas waardoor SPBA genegen blijft ook mijn volgende “snack” aan de 7 op te lossen vertrek ik. Ik dank de heren vriendelijk voor hun inspanningen en hoop dat mijn “to-do-lijstje” nu danig is ingekrompen. Zoals altijd is de wens de vader van het onvoorspelbare, ik ben nog geen 500 meter weg en zie dat mijn stuurwiel bijna 30 graden uit het midden staat als ik rechtuit rij. Waarom pas na 500 meter? Dat zal ik je vertellen, de eerste 500 meter is er geen meter recht op die één-persoons dijk, je merkt het pas als je tussen de velden door de bewoonde wereld probeert te bereiken. Nee, ja, daar meet je het voor na, ervoor wisten we niet wat erna zou gebeuren. Het blijft een gok zo’n stuurstang, wel beter dan dat de KNO-arts je komt vertellen dat je neusoperatie een gok blijft. Rustig rij ik naar huis, de sporing klopt van geen kant, de voorbanden schrapen langs het asfalt en als ik het stuur los zou laten sta ik zonder daar de intentie toe te hebben tussen het Zuid-Hollands stamboekvee naast de snelweg. Haaks rechtsaf dus, maar even goed vasthouden dat stuur. Het geheel moet dus wel degelijk uitgelijnd worden al was dat niet in de begroting opgenomen.
Nico.