Archives for januari 2013

In de 740 facelift zit een instrumentencluster met enige pixel uitval, een bekend probleem. Deze heeft echter een dusdanig probleem dat het zo goed als onmogelijk is om iets te kunnen opmaken uit de 40 punten die nog werken. Ik heb werkelijk geen idee of de motor in “notprogramm” loopt, het koelwater bijgevuld moet worden, of dat het toevallig de ruitensproeier is? Uit het display kan je het in ieder geval niet opmaken.

Dus wat doe je dan? Heel goed, je vult gewoon alles bij. Op een bepaald moment gaat het toch irriteren, zeker als die knul bij de APK ook nog een verkeerde kilometerstand op het formulier zet. Kan ik hem niet kwalijk nemen, het is gewoon onleesbaar. Dan zit er tot overmaat van ramp een RDC op wat niet werkt en bij elke start een foutmelding geeft. (RDC = Reifen Drück Controle.) Daar werd ik al snel gek van en die melding heb ik er met NCS even uitgecodeerd. Niet dat ik het niet werkend wil hebben maar het is op dit moment even geen prioriteit. Zo zijn er nog meer dingen die gemeld worden maar waarvan ik geen idee heb wat het moet voorstellen.

Gelukkig kan ik de auto uitlezen en dan komt er wel het één en ander aan het licht, bijvoorbeeld dat er een fout in de LKM zit, de IKE niet goed werkt, dat er van de acht parkeersensors maar vier werken en dat er een kortsluiting in de extra waterpomp voor het interieur zit. Het meeste wordt overigens niet in het instrumentencluster gemeld maar zijn wel punten van aandacht. En zo heb ik wel meer dingen gevonden.
Hoofdzaak is dat ik weer ga zien wat het instrumenten cluster mij duidelijk probeert te maken.

Ik ga eens op het internet kijken hoe je ook alweer een pixel-fix doet, ik heb het al meerdere keren gezien maar even oude kennis opfrissen is nooit weg, Ik vind een uitgebreide beschrijving en lees die nog eens aandachtig door. De naalden van kilometerteller enzo hoeven er niet vanaf maar je moet dan wel vier gaatjes gaan boren in je cluster. Liever haal ik de naalden eraf maar die zitten muurvast, dus toen heb ik besloten voor de gaatjes-boor methode te gaan. Overigens beschreven door een Fin die voor Engels op school nooit een voldoende gehaald heeft volgens mij. Met die informatie in mijn hoofd ga ik beginnen, ik heb er nog niet genoeg vertrouwen in om het direct op mijn cluster uit de “nieuwe 7” te doen dus neem ik het oude cluster uit mijn PFL om te oefenen. Dat cluster lag toch al in de schuur omdat ik een perfect werkend cluster in de oude 7 had gezet.

Mooi, beginnen dus maar. Het oude cluster is vrij makkelijk open te krijgen als je weet hoe het moet, Dit cluster heeft een losse IKE en dat maakt het een stuk simpeler. Niet zo simpel dat je geen handen tekort komt, met een beetje doorzettingsvermogen en “kunst en vliegwerk” kan je in je eentje het cluster prima openen. Kost drie liter zweet en de in het wild voorkomende spierkrampen. Geduld van den Bos, geduld! Alles komt goed, willen moet je, gewoon willen en je niet gek laten maken door een dom stuk plastic. De frustratie staat tegen het plafond terwijl ik als een octopus met 3 armen te kort tegelijkertijd de borgpennen probeer te draaien, de klemmetjes aan de zijkant probeer open te houden en de connector aan de achterzijde probeer los te wrikken. Ik ga min of meer onverstoord door maar kan niet voorkomen dat ik op een zeker moment mijn eindeloze geduld verlies en luid roep: “welke debiel van een Germaan heeft dit verzonnen”! Het is duidelijk tijd voor een pauze.

Het kapje komt eindelijk los zonder het te slopen, zo hé, dat valt niet echt tegen. Eens kijken, gaatjes boren, juist. Ik haal de boormachine uit de schuur en stop er een 5mm boortje in, later las ik dat je met een klein boortje moet beginnen, iets van 2,5mm en dan steeds iets groter. Ja lekker, het 5mm boortje is zo bot als het achtereind van een varken maar ik druk door. Het is maar plastic en terwijl de stukken om mijn oren vliegen bedenk ik dat dit niet de juiste methode is. Oké, het eerste gaatje is geboord en daar zie ik zowaar het kopje van een torx schroefje. Dat geeft de burger moed en ik begin aan het tweede gaatje. Heeej, hoe kan dat nu, er zit geen schroefje onder. Heb ik het gaatje op de verkeerde plaats geboord zeg! Uithollen dat gat en ik zal er wel komen, dacht ik… Uiteindelijk is de kniptang er aan te pas gekomen om mij toegang te verschaffen tot de kop van het schroefje. Als je dan denkt dat ik van mijn fout geleerd heb dan heb je het mis, het derde gat leverde een soortgelijke toestand op. En dan zeggen ze dat ik eigenwijs ben, ik heb geen idee waar mensen dat vandaan halen.

Na wat breek en hakwerk zijn alle 4 de schroefjes toegankelijk en ik draai ze er met dol enthousiasme uit. Helemaal, dat moet je niet doen. Die kleine etters hebben de neiging om onder het plastic (wat er nog van over is) te verdwijnen. Juist ja, wat een klusje van 2 uur had moeten zijn is op dit moment al 3 en een half uur onderweg. Geduld geduld, heb ik wel maar het is al weer tijd voor een pauze voordat het geheel door het open venster in de tuin beland. Eigenlijk kan het me helemaal niet boeien waar die schroefjes gebleven zijn, ik ben aan een oud cluster bezig wat toch niet in mijn huidige 7 gebruikt kan worden. Ik leg de zooi op zijn kop en daar komen al 2 schroefjes spontaan naar buiten, de derde kan ik met een pincet pakken en de laatste lijkt voorgoed verdwenen te zijn.

Het is voorlopig even genoeg, na bijna 4 uur heb ik het display er bijna af maar niet helemaal. Tijd voor een pilsje en morgen weer verder.

Wordt vervolgd,
Nico.

Buiten de nieuwe warmtewisselaar voor mijn versnellingsbak (zie de aflevering van vorige week) heeft de Faab een versleten stuurkogel gevonden in de centrale stuurstang. Ik had het exemplaar uit mijn oude 7 er al ingezet maar die kwam origineel uit Polen. Welk merk het was kan ik je niet vertellen, feit is wel dat ook die aan vervanging toe was. Toch een kleine 100.000 kilometer meegegaan dus echt tegen viel het niet. Gelukkig hadden de mannen van SPBA een paar dagen daarvoor een perfect exemplaar uit een andere auto kunnen halen. Daar heb ik meteen beslag op gelegd natuurlijk, ter plekke opgeëist zo te zeggen. Gewillig als de Faab is, eigenlijk moet ik zeggen hulpvaardig, heeft hij die stuurstang er ook meteen onder geschroefd. Dat ging niet zonder slag of stoot.

Dat wil dan weer zeggen dat de slagmoersleutel zonder lucht stond omdat de Heer Len stilte wilde om even een stukje film te schieten van een behoorlijk hobbelende E39. Tja, je vergeet wel eens wat, zoals de compressor opnieuw aanzetten bijvoorbeeld. Daar komen we dan weer achter als het heerschap zich allang uit de voeten heeft gemaakt met één of ander lam excuus. Het excuus was wel redegevend, als hij niet weggegaan was zou hij lam geworden kunnen zijn. Hoezo? Nou, hij heeft zich zo hard ingespannen dat zijn linker schouder het begeven heeft. Dat kunnen we natuurlijk alleen maar toejuichen, die inspanning bedoel ik hè! Van BMW’s wordt je arm, van het sleutelen eraan niet per definitie lam. Toch heeft ons goedlachse baasje het voor elkaar gekregen om zich lam te sleutelen. Zoals de Engelsen zo mooi zeggen: “It will cost you an arm and a leg”. Nu weet ik uit betrouwbare bron dat Len een vrouw heeft dus alle verkeerde gedachten moet ik bij voorbaat uit jullie gedachten verbannen. Je vraagt je toch ongewild af waar zo’n man dan mee bezig is in zijn vrije tijd. Laten we het maar op golf spelen houden.

Samen met de illustere Faab heeft hij een prettig sleutelpandje ergens in een polder staan. Dat prettige pandje ligt trouwens in “the middle of nowhere”, wat een boerengat zeg! De luchtverontreiniging van Moerdijk is in ruime mate aanwezig en als ze in Dordrecht de ramen openzetten dan ruik je de zweetluchtjes uit dat overmaatse dorp ook nog. Dat noemen ze heel plastisch “onder de rook van Dordrecht”. In Den Haag hadden we vroeger een uitdrukking: “Hoe dichter bij Dort hoe rotter het wordt”. Als je dacht dat een “Haags bakkie” een kopje koffie is dat maar half vol gedaan wordt dan heb ik nieuws voor je, dat kunnen ze in Dordrecht zelfs nog overtreffen. Gooi er een klontje suiker in en het steekt als een langzaam bruin wordende ijsberg boven het bodempje koffie uit. Een koekje krijg je alleen als ze die zelf niet lusten, over de verkoopdatum zijn of gewoon keihard. De koffie is bij SPBA wel goed geregeld maar de koekjes, vergeet het maar. Het is het overigens volledig zinloos om met een net gewassen en gepoetste auto langs te gaan, zelfs al heeft het 10 dagen niet geregend er staan nog steeds baggerpoelen te wachten op glimmende blikjes. Je kunt er niet omheen, om er te komen moet je erdoor! De Faab klaagt niet, die is opgegroeid met bagger zo lijkt het. Pakt gewoon elke klus aan, hoe meer bagger hoe beter.

Oh ja, die stuurstang. Ik ben weer eens een beetje afgedwaald geloof ik. De Faab constateert ook nog wat ruimte op de pitman arm van het stuurhuis, bij nader onderzoek bleek dat het gat van de arm aan de zijde van het stuurhuis niet rond meer was. Eén of andere kluns heeft er schijnbaar in het verleden eens een beitel tussen gejaagd die de originele vorm enigszins veranderd heeft zodat het niet lekker meer past. Weg ermee, even een andere uit de voorraadschuur trekken en het zit weer als gegoten. De stuurkogels zijn nog in perfecte conditie dus die worden overgezet op de nieuwe 2e hands stuurstang. Nauwkeurig nameten hoever de armen van die dingen op de stuurstang geschroefd zitten, op precies dezelfde afstand worden ze dan ook weer gemonteerd. Moet goed zijn, dachten we. Niet dus!

Inmiddels is Len weer terug op het honk, rijdt een aftandse 3-touring naar binnen en opent de achterklep. Vastbesloten wil hij twee vaten olie van 65 kilo elk er zelf even uit te tillen. “Hé, ik dacht dat jij last van je schouder had”! Tja, jong en onbezonnen hè die Len maar hij heeft wel twee schouders waar je op kunt steunen. Nou ja, bijna weer. Hij is gelukkig uit de gevarenzone wat zijn schouder betreft.

Na een bijdrage geleverd te hebben aan de kas waardoor SPBA genegen blijft ook mijn volgende “snack” aan de 7 op te lossen vertrek ik. Ik dank de heren vriendelijk voor hun inspanningen en hoop dat mijn “to-do-lijstje” nu danig is ingekrompen. Zoals altijd is de wens de vader van het onvoorspelbare, ik ben nog geen 500 meter weg en zie dat mijn stuurwiel bijna 30 graden uit het midden staat als ik rechtuit rij. Waarom pas na 500 meter? Dat zal ik je vertellen, de eerste 500 meter is er geen meter recht op die één-persoons dijk, je merkt het pas als je tussen de velden door de bewoonde wereld probeert te bereiken. Nee, ja, daar meet je het voor na, ervoor wisten we niet wat erna zou gebeuren. Het blijft een gok zo’n stuurstang, wel beter dan dat de KNO-arts je komt vertellen dat je neusoperatie een gok blijft. Rustig rij ik naar huis, de sporing klopt van geen kant, de voorbanden schrapen langs het asfalt en als ik het stuur los zou laten sta ik zonder daar de intentie toe te hebben tussen het Zuid-Hollands stamboekvee naast de snelweg. Haaks rechtsaf dus, maar even goed vasthouden dat stuur. Het geheel moet dus wel degelijk uitgelijnd worden al was dat niet in de begroting opgenomen.

Nico.

Het grote ogenblik was aangebroken, de warmtewisselaar van de versnellingsbak in mijn 7 ging eindelijk vervangen worden. Ik had daarvoor al van alles geprobeerd, een nieuwe temperatuursensor in de bak laten zetten, nieuw filter en nieuwe olie maar dat hielp niets. Daarna een ander sturingsunit in de 7 gezet, hielp ook niet. Toen bleef er niet veel meer over en de specialisten krabden zich nog maar eens achter de oren zoals honden met jeuk dat plegen te doen.

Die jeuk werd voor mij een beetje heel erg ondragelijk, bij de minste of geringste filevorming was het onmogelijk om met een oververhitte versnellingsbak normaal te rijden. Loste de file op dan leek het wel een straaljager met bijbehorend brandstof verbruik. De bak weigerde om verder op te schakelen dan de 3e versnelling, ja boven de 180km/h wilde hij af en toe wel eens naar 4 toe, met de tong uit de bek om af te koelen, zoals honden dat doen. Het mankeerde er nog net aan dat ik hondenbrokjes in de bak moest gooien om het beest tevreden te houden.

Door de rijwind wilde het beestje wel afkoelen, dat ging in de zomer niet zo heel erg goed trouwens. Dan moest ik toch wel zwaar over de toegestane snelheidslimiet gaan, prettig voor de staatskassen van de diverse landen waar ik geregeld uithang maar minder leuk als het mocht gebeuren dat de bekeuring toevallig toch bij een dienstklopper terecht kwam die het met buitenlanders helemaal gehad heeft. Juist, dan valt hij vroeger of later toch wel op de mat. Er is nog steeds geen paniek over de extra bijdrage voor overmatige snelheid, tot op heden heeft één bekeuring de weg gevonden. Natuurlijk één uit Parijs, dat is tenslotte een wereldstad. Ahum. Als je er doorheen rijdt lijkt het de Bijlmer wel en daarom valt het bij mij onder de categorie ontwikkelingshulp in plaats van een bekeuring.

Hoe dan ook, ik wilde van het probleem af. Die bloedhonden van moderne struikrovers zou het leukste geweest zijn maar dat bleek te veel gevraagd, zelfs hoogwaardig Cesar doen ze het niet voor. Oh, je hebt geen hond. Dan weet je natuurlijk niet wat Cesar is. Voordat ik ooit een hond had wist ik het ook niet hoor, ik dacht dat het iets met die Romeinse keizer te maken had. Je weet wel, Julius Racekar. Of was het nou Cesar? Feit bleef dat het hondse gedrag van mijn versnellingsbak niet in Cesar uit te drukken valt, eerder in honger naar octaan van die maat van hem. Oh ja, dat noemen ze de motor geloof ik. Die twee spelen onder één hoedje en volgens mij gaan bij beide de duimpjes omhoog als ik weer eens voortijdig drank voor het stel moet gaan halen.

Op een mooie herfstdag ga ik eens bij SPBA langs, zomaar, voor de gezelligheid. Niet echt natuurlijk maar dan klinkt het wat spontaner. Vriend Fabian was bijna klaar met wat kleine dingen aan mijn auto toen ik het probleem ter sprake bracht. Fabian twijfelde geen moment en stak zijn smalle hoofd tussen de motor en de radiateur, zíjn hoofd past er wel tussen zonder zijn oren te branden, dat lukt met mijn dikke kop niet. Er komt een ongedefinieerd gemompel uit de linker wielkas, de Faab heeft iets opgemerkt wat niet zo in elkaar steekt als de fabriek het bedoeld heeft. De Faab is zoiets als de Stig maar dan technisch zal ik maar zeggen. Niemand weet wat er in zijn hoofd rondgaat en niemand weet wat het gemompel uit de wielkas betekende. Het raadsel is voor mij compleet. Nadat ik hem tussen de viscokoppeling had uitgevist met zijn oren zei ik: “en nu nog een keer zonder dat ik me in de wielkuip moet opvouwen om je te verstaan”.

“De thermostaat van de warmtewisselaar is er gewoon niet” zei de Faab. Nou, dat is duidelijk dan, kan je dat ook naar het Nederlands vertalen? Wonder boven wonder kon hij dat nog ook! Wonderlijk als het was heeft de Faab het mij duidelijk uitgelegd, niet alleen dat de helft van de onderdelen die de koeling van de versnellingsbak moeten verzorgen miste maar ook dat de koelwaterslangen op een soort van hobbybob manier aan elkaar geknoopt waren. Dat alles leidde ertoe dat de bak onvoldoende, zeg maar niet, gekoeld werd. Mooi is dat, maar de Faab was nog niet klaar, hij moest er toch nog even aan toevoegen dat je dit soort dingen kunt verwachten als je een auto van een weggelopen Kazachstaan koopt. Ja lekker Faab, wrijf het er nog maar eens in.

Helaas was dat onderdeel niet in het warenhuis van de firma Faab en Len, ook wel SPBA genoemd, op voorraad. Geen probleem, het wordt toch steeds kouder buiten dus dat kan wel even wachten. Die warmtewisselaar hadden ze wel maar de aanverwante artikelen om het geheel te laten functioneren zoals het hoort ontbraken. Stuur me maar een berichtje als je alles binnen hebt dan maken we een nieuwe afspraak. Nog geen week later was alles in huis alleen was ik nog niet van plan om naar Nederland te komen.

De feestdagen stonden voor de deur, ik heb nog geprobeerd om via het keukenraampje naar buiten te glippen maar het stel, Kerst en Oud-en-Nieuw kon ik niet tegenhouden. Dan krijg je gedoe met een maretak, de inkopen voor de feestdagen en natuurlijk geen vuurwerk. Ja je leest het goed, vuurwerk is niet te koop in Frankrijk en het nieuwe jaar sluipt stilletjes binnen. Niet met een knal zoals wij gewend zijn maar heel stiekem. Nou, daar moest natuurlijk iets aan gedaan worden maar verder dan een knallende kurk ben ik niet gekomen. Dat heb ik in de slaapkamer nog eens overgedaan en dat had ineens een heel ander, niet nader te omschrijven effect.

Na het bijkomen en uitbuiken van de feestdagen ben ik toch maar weer eens naar mijn koude stukje wad aan de Noordzee teruggekeerd. Een afspraak gemaakt met SPBA en na een paar uurtjes prettig gestoord bezig geweest te zijn was het varkentje gewassen. Of dat kreng van een hond met zijn maat nu ook tevreden zijn blijft even afwachten maar er is goede hoop!
Bedankt mannen!

Nico.

Zo na de feestdagen ben ik nog steeds uitgebreid aan het uitbuiken. De 7 doet het goed voor zover je dat kan en mag zeggen, er is dus geen noodzaak om meteen in de uitleesapparatuur en dergelijke te duiken om te zien wat ik kan vinden. Dat wil niet zeggen dat mijn 7 vrij is van een “to do” lijstje maar de zin ontbreekt. Net als de beer, de zevenslaper en de marmot ben ik in een soort van winterslaap. Op dit moment is het niet zo zeer waar de kunstenaar zijn kunstje kwijt kan maar meer waar het kunstje vandaan moet komen.

Nu voel ik mijzelf beslist geen kunstenaar, God behoedde, meer een verwoorder van het hedendaagse leven. Een leven met een paar BMW’s, dat dan weer wel. Uit pure balorigheid ben ik bezig om van een berg hardhout twee kozijnen met vensters te maken. Dat is nodig omdat de oude kozijnen een dusdanige vorm van houtrot vertoonden dat het gat in de Titanic er een krasje bij is. Ja, stook het dan maar eens warm. Per zes weken gaat er al een kleine 1000 liter stookolie doorheen om het pandje warm te houden voor ruwweg hetzelfde aantal euro’s. Een paar nieuwe kozijnen is dan beslist geen overbodige luxe.

Goed, de “to do” lijst van de 7. Op het moment dat ik dacht dat het met de 7 wel goed zat ben ik naar SPBA gegaan voor iets heel anders. Ik had een andere baksturingsunit nodig omdat mijn versnellingsbak toch wel een vreemd gedrag vertoonde. Door de inspanningen van Max kon ik, onderweg naar Frankrijk, even van de snelweg af bij Dordrecht in de buurt om bij Lennard van SPBA een andere baksturingsunit op te halen. Van het één kwam het ander en we hebben een afspraak gemaakt om nog eens terug te komen. Die afspraak deed niet erg lang op zich wachten, één of andere kluns had een lambdasensor er scheef ingedraaid en de draad in de uitlaat moest opnieuw getapt worden. In Frankrijk kan je van alles krijgen maar net niet wat je nodig hebt. Jean Kloot de Balzak heeft wel tapjes in de aanbieding maar geen M18 x 150. Dat ga je hier echt niet vinden binnen een straal van 300 kilometer, heb je het dan gevonden dan moet zo’n tapje ineens een vermogen kosten. Nee bedankt, voor dat geld rij ik makkelijk naar Nederland heen en terug.

Naar SPBA dus, had ik het maar nooit gedaan. Eigenlijk toch wel want de heren Len en Fabian doen grondig werk, mij werd eerst het goede nieuws meegedeeld zijnde dat de 7 in een vrij goede staat was. Het slechte nieuws was dat de benzinetank aan het roesten is, de hardyschijf meer dan zijn beste tijd gehad heeft en dat er iets gedaan moet worden om het airbaglampje op het dashboard uit te krijgen. Daarbij zijn de voorste draagarmen versleten en er klopte iets niet met de koeling van de versnellingbak. Fijn, bedankt heren! Wel goed om te weten natuurlijk maar met de herfst en de feestdagen voor de deur stel ik het wel uit tot het komende voorjaar.

Ik had andere dingen aan mijn hoofd, begin december moet er een maretak komen, je weet wel, dat spul wat Abra-nogwat-tourix in zijn toverdrank stopte. Oké. We stappen in de auto en gaan op zoek naar de boom waar we het vorige jaar een prachtig exemplaar uit hebben gesloopt. Moet niet ver weg zijn want vorig jaar waren we binnen 10 minuten weer thuis. “Weet je nog wel”, zegt Miki, “bij die appelboom”. Uhh, ja duidelijk. Na 3 uur de omgeving afgestruind te hebben geen appelboom en ook geen maretak. Dan zie ik een prachtige maretak in een boom zitten maar Miki was er niet zo blij mee om 10 meter de boom in te klimmen om die eruit te halen. Vrouwen, ze willen van alles maar er een beetje moeite voor doen is er niet bij. Aangezien ik voor klippengeit ben afgekeurd gaan we op zoek naar een ander exemplaar.

Dan opeens, achter een vervallen schuurtje, spotten we een prachtige maretak. Ik hou niet van half werk dus ik had de bomenzaag al achterin de 7 gelegd, de 60cc kettingzaag met 3,6pk tweetakt motor nog net niet. Dapper zaag ik een volledige tak uit die boom waarmee ik meteen 3 struiken maretak in mijn handen heb. “Wat zou de boer van deze boomgaard daar van zeggen” vraagt Miki. Interesseert me geen bal, als hij iets te zeggen heeft is het nu toch al te laat. Zonder scrupules laad ik de stam in de 7, gooi de achterdeur dicht en berg met een onschuldig gezicht de bomenzaag op in de achterkoffer. Nieeeeeeeejjjj omhoog die hydraulische klep en iets minder nieeeeeejjjj weer dicht. Niets aan de hand. Die appelboom hebben we trouwens nooit terug gevonden, waarschijnlijk maar goed ook anders had ik die ook meegenomen.

Nu de vraag, waar heeft Miki die maretak voor nodig? Bij thuiskomst werd het geheel aan het plafond gespijkerd en de bedoeling is dat als je er met z’n tweeën onder staat dat je elkaar moet zoenen. In Amerika heet dat een Mistletoe. Wist ik veel. Bij ons thuis hadden we een adventkrans met 4 kaarsen erin, als je daar avances onder maakte werd je voor altijd uit het heiligdom van het hiernamaals verbannen.
Feit is wel dat ik een halve boom had meegenomen en dat we er alleen op onze knieën onder konden gaan zitten en dat terwijl het plafond hier 3 meter hoog is. Ach ja, alles heeft zijn charme. Nu vraag je natuurlijk of ik dat het vorige jaar al niet wist, nee want toen hing het geval boven de voordeur en om nu die geit van een postbode te gaan zoenen. Ik moet er niet aan denken om die gerimpelde zak met kluiven innig te omhelzen, ben ik even blij dat ik vorig jaar niet wist wat de betekenis was van die maretak. De postbode schijnbaar wel, ze had een blik in haar ogen die om meer dan een handtekening vroeg, nu weet ik ook waarom.

Nico.