Archives for 2012

Miki doet haar inkopen en we gaan weer onderweg naar Lunteren. Dat wil zeggen, ik stel de navigatie in om daarheen te gaan en volg de instructies. In de stad gaat dat goed maar aan het eind van de Maasboulevard zou ik eigenlijk linksaf de A16 op moeten. Volgens de loopschoen niet, vriendelijk leidt ze ons langs Ommoord en door Capelle. Ik begin het verdacht te vinden maar besluit de aanwijzingen nog even te volgen. De afslag Haastrecht
rijden we voorbij met op de borden Schoonhoven(????) als volgende bestemming. Ik ben het zat, ik wil de snelweg op, niet omdat de Smart uitblinkt op de snelweg maar omdat het korter is. Volledig tegen de wens van de navi-griet sla ik ergens linksaf, en dan gaat ze ineens vervelend doen. Keer om, ga terug, sla rechtsaf, ja dan kom ik weer op de weg naar Schoonhoven. Dat doe ik dus niet. Met een slimme truc wil ze me toch verleiden om om te keren, je kan zeggen wat je wilt maar die navigatie-truus is uitgeslapen en past zich aan mijn eigenwijsheid aan.

Slinks geeft ze me de instructie om linksaf te slaan, hetgeen op zich een redelijke optie is omdat naar die kant de A12 ligt. Even had ik het idee dat ze eindelijk begrepen had dat ik geen 3 uur meer in een zweetschoen wilde zitten. Dat dacht ik hè, de realiteit is dat ik via Vlist weer omgeleid zou worden om weer terug op de weg naar Schoonhoven te komen. Daar trap ik niet in, ik ken de buurt daar vrij goed en sla rechtsaf de Slangeweg op naar Polsbroek. Als jullie nu de weg kwijt zijn snap ik dat maar al te goed!

Miki geniet van het landschap en vooral de huizen die we onderweg tegenkomen terwijl ik tegen de navi-terroriste begin te praten. Niets is goed wat ik doe en bij elke opmerking uit het dashboard roep ik “Nee”! Totdat zowel Miki als ik het zat zijn en tante topo een kauwgompje met superlijm voeren, zo die is stil. Pffff, niks voor mij hoor zo’n navigatie systeem.

Uiteindelijk draaien we bij Woerden de A12 op, de bumperklevers zijn meteen paraat en ik zal mijzelf maar weer op het voetpad begeven. Kom maar voorbij met je Panda, geen probleem. Dan heb ik het volgende probleem, een vrachtwagenchauffeur is wel geïnteresseerd in de website die achterop staat. Nee het is geen bekende, alhoewel ik in de achteruitkijkspiegel alleen nog CANI kan lezen. Ja, Scania… de S en de A pasten er niet in.
Dus ik geef maar weer wat gas bij, hij hoeft niet in te gaan halen omdat ik in zíjn spoor zit. Eindelijk gaan we bij Ede de A30 op, we zijn er bijna maar omdat mijn rechter been al een tijdje een volledig eigen bloedsomloop heeft moet ik er vlak voor Lunteren uit. Ik stop bij een benzinestation en we nemen een bak koffie, nadat ik mijn rechter been weer heb aangesloten op de originele bloedtoevoer stappen we voor de laatste keer in het gebakje. Zo, dat doet goed… zo’n bak koffie bedoel ik.

Wat nog beter voelt is dat ik bijna bij Thomassen ben om weer heerlijk relaxed in de 7 te kunnen stappen. Toch kan ik niet voorkomen dat ik bij Thomassen voor de deur als een kreupel hert uit zijn luxe stapper kruip, ik had liever uit een luxe cruiser gestapt. En dan krijg je een enthousiaste gebruiker en eigenaar van het ding onder ogen… Peter denkt dat ik het slepende been van mijzelf heb, nee jongen dat komt door de Smart. Het feit dat er een invalidenkaart in de 7 ligt wil nog niet zeggen dat die van mij is!! “En? Wat vindt je van de Smart?”, vraagt Peter. Wil je het echt weten? Ik hoop de sleutel van dat geval nooit meer in mijn handen te krijgen! Hij probeert nog even wat sympathie te scoren voor het ding bij Miki, ook daar is hij aan het verkeerde adres. Peter is gedesillusioneerd en begint snel over mijn 7, “we hebben het brein vervangen en hij loopt weer als nieuw.”

Peter nodigt mij uit om zelf, met hem erbij, een proefrit te maken. De bak schakelt zoals het hoort, maar aan de andere kant schakelt alles zoals het hoort nadat je 230 kilometer in een Smart hebt afgelegd. Wat een zaligheid is de 7 toch, en tijdens de proefrit kan ik dan ook geen enkel probleem met de bak van de 7 meer ontdekken.

Ik moet dit laatste echt even kwijt, ondanks de Smart, die gratis ter beschikking gesteld was door Thomassen, ben ik twee keer terug moeten gaan voordat mijn versnellingsbak weer 100% was. Daar is door Thomassen op geen enkel moment een probleem van gemaakt, ik ben professioneel en keurig te woord gestaan tot en met het laatste bezoek om het nieuwe brein in te bouwen. Voor het brein heb ik niets extra hoeven betalen, dat hoorde gewoon bij de revisie van de bak. Nu kan je zeggen dat het in één keer goed had moeten zijn, daar ben ik het deels mee eens. Echter, als de problemen zich pas een paar weken na de originele revisie voordoen kan je daar Thomassen niet op aanspreken, niet in de vorm dat er geen goed werk is geleverd.
Peter Thomassen heeft er alles aan gedaan om het probleem op te lossen, zonder ook maar één moment te twijfelen aan mijn woorden, of het in twijfel te trekken dat er nog een probleem was.

Reclame maken doe ik niet snel, dus ik ga het op deze manier doen:

Peter Thomassen, je hebt samen met je medewerkers een grote pluim verdiend door professioneel handelen en nog een tweede, zelfs wel groter, voor klantvriendelijkheid !!

Nico.

De volgende landweg na de Vinkeveense plassen sla ik in, Miki vraagt wat ik van plan ben. Verplichte rookpauze schat, want ook al ruikt de Fart naar een volle pamper, je mag er nog steeds niet in roken. Algemeen probleem met leen en huurauto’s.
We stappen weer in en de sleutel gaat automatisch naar de juiste plaats, alleen zit daar het contactslot niet. Wake-up-call, hand en voetrem, N en dan pas op de grond starten. Ach, ik begin het al te leren. Dan omkeren, moet een eitje zijn toch? Het ding heeft een draaicirkel van een 10-tonner, dus in 3 keer staan we weer in de juiste richting, dat had ik met de 7 in één keer gered. Of is dat alleen mijn gevoel maar?

Miki krijgt het ineens in haar hoofd naar een bepaalde winkel in Rotterdam te gaan, alleen hebben we het adres niet. Als vrouwenkenner vraag ik niet wat voor een winkel dat wel mag zijn. We zijn dicht bij Hoofddorp en ik moet het koffie apparaat nog uitzetten en even op google maps kijken waar ze nu eigenlijk naartoe wilt. Ja, google maps, de kaart die ik van Rotterdam heb is nog van vóór de oorlog. Dus dat schiet niet op.
Miki: “er zit een navigatiesysteem in die Smart hoor”, en begint nog voor we thuis zijn het adres in te voeren. Dat adres heeft ze even via SMS van haar zoon, Robin, doorgekregen. Het eerste wat ik hoor van de navigatiedame is “keer bij de eerst volgende gelegenheid alstublieft om”. Maar ik wil eerst naar huis!! Miki zet het navigatie-gedoe uit omdat ik er toch niet naar luister. Wel beleefd hoor zo’n weg-wijs-wijffie. Daar kan de gemiddelde kaartlezende vrouw best nog wat van leren.

Elke keer als ik in de Smart wil stappen loop ik achter het ding om, steevast loop ik de deur voorbij en sta dan ineens vóór het doosje. Teruglopen en de deur open doen. Gewoonte, maar de handgreep zit dan ook zowat boven de achterbumper. Na het ritueel slachten .. Uhh starten, zet Miki de navigatie weer aan, op naar Rotterdam. Deze keer neem ik wel de snelweg in de hoop dat er file staat. Niet dus, nou ja gas dan maar. Gaat inmiddels vrij soepel maar dan draai ik de A4 op, ik heb het gaspedaal op de bodem maar het duurt een kwartier voordat ik de toegestane 120 km/h haal. In die tijd ben ik al weer bij het aquaduct van de ringvaart en moet terug naar 100. Ja zeg, ben ik eindelijk op snelheid mag het ineens niet meer.

Ik besluit een tempo aan te houden tussen de 90 en 100 km/h, dat betekent dus dat ik op de rechter baan rij. Ik weet niet hoe het ding het doet maar ik blijf van rijbanen wisselen zonder aan het stuur te draaien. Maar goed dat er geen zijwind is, anders had ik 5 banen breed nodig gehad. Daarmee is mijn eerdere vermoeden bevestigd dat een Smart niet op de snelweg thuis hoort! “Houdt rechts aan richting Delft” klinkt het uit het navigatiesysteem ter hoogte van het Prins Claus plein. Hou op hè, alsof ik dat niet weet. Verder overleven we de rit naar Rotterdam, ik weet waar Miki naar toe wil en het weg-wijs-meisje ook. Nu wil het geval dat ik een kortere route weet. Dat valt bij de navi-dame niet in goede aarde en ik besluit naar de verdere aanwijzingen van de elektro-meid te luisteren.

Dat had ik beter niet kunnen doen, in centrum Rotterdam wordt ik achter het stadhuis door een onmogelijk straatje geleid. “Ga hier rechtsaf”… Nee dus want daar is een markt. Ze protesteert niet als ik rechtdoor rij en berekent razendsnel een alternatieve route. “Ga bij de volgende kruising rechtdoor” Kan niet, de weg is opgebroken dus ik moet nu wel rechts af.
“Ga na 50 meter linksaf”, kan niet want de weg is nog steeds opgebroken. Dus na die 50 meter sla ik rechtsaf, krijg ik ineens te horen dat ik “gearriveerd” ben. Oh ja? Meen je dat nou? Ik kijk naar het straatnaambordje en ja hoor ik ben in de straat die we zochten. Het enige probleem is dat we voor huisnummer 106 staan terwijl Miki nummer 6 had ingevoerd. Nou ja, zeikerd die erop let. Parkeren dan maar… ergens.

Het leuke is er allang vanaf, nu eens kijken of zo’n Smart dan handig is. Ik zie een klein parkeer plekje en probeer de 2-keer-1-persoons-sportschoen erin te proppen. Dat had best gekund als de draaicirkel geen 300 meter geweest was. Na vier keer heen en weer gestoken te hebben in het parkeergat sta ik een halve meter van de stoep en blijkt dat er zowel vóór als achter nog ruim een meter ruimte is. Nou ja, de 7 had ik er niet tussen gekregen en het gevalletje staat niemand in de weg.
Mijn telefoon gaat, “Met Peter, je auto is klaar”, en dat moet je me precies nu laten weten? Nou, ik kom er zo snel mogelijk aan! “Wat vind je van de Smart?” uhhh, je krijgt hem terug!
Stilte aan de andere kant, ik vraag nog “tot hoe laat ben je open?” en er komt een bedeesd antwoord… “tot 5 uur”. Maak je geen zorgen, ik ben er wel vóór die tijd!

Wordt vervolgd,
Nico.

Nu eens even niet over mijn BMW maar over de 530D van een vriend, Dean.
Geïnspireerd door mijn 7, én omdat hij al meer 5 series gehad heeft in het verleden, heeft hij begin 2011 een 530D in Engeland gekocht voor, in verhouding drie keer niks.
Niet verwonderlijk want het stuur zit aan de verkeerde kant, dus nergens in de rest van Europa is het iets waard. Was het een Rolls Royce of een Bentley geweest had hij nog een kansje, maar nee hoor, hij moest en zou een 5 hebben met het stuur aan de verkeerde kant.

Lastig om aan te sleutelen. Alles, maar dan ook echt alles is in spiegelbeeld. Het enige wat normaal is, is de plaatsing van de motor, heel goed, voorin!. Alle modules, voor welke sturing dan ook, zitten aan de andere kant, zelfs de zekeringkast. Enfin, hij heeft het beest nu eenmaal en is er bere-trots op. Dat wil niet zeggen dat zijn 5 probleemloos is. Op een goede dag komt hij bij ons de poort binnen rijden en zijn 5 rookt als een indiaan. Normaal bel je meteen de brandweer maar ik had meer het idee mijn “sein-deken” uit de schuur te halen. Kan ik er nog een mopje voor de indianen mee schrijven bij heldere hemel.

Zodra hij het kontact afzet komt de stoomlocomotief tot rust en na 5 minuten zie ik het eind van de tuin weer. “Wat heb jij nou?” vraag ik, een lekke koppakking? “Nee, ik weet het niet, maar ik verlies geen koelwater.” Oké, dat is vreemd, dus we gaan samen alles checken. Inderdaad, geen geborrel in het koelwater reservoir en het niveau is ook goed. Mmmm, Olie misschien? Daar ruikt het niet naar maar je weet nooit. En inderdaad, het oliepeil is enigszins gezakt. Buiten dat loopt de 6-in-lijn zelfontbrander met turbo niet mooi rond. Juist ja, wat zijn de opties? Het kan nog steeds de koppakking zijn maar ik denk eerder aan het vacuüm membraan.

Dean is niet overtuigd, het is dan ook maar een idee. Ikzelf roep, zonder te weten wat er echt aan de hand is, “volgens mij zit er een gat in de zuiger van de 4e cylinder”.
Dean kijkt me aan of hij zojuist aangevallen is door de indianen en zo’n 30 pijlen in zijn achterste heeft gekregen. Was de boodschap toch overgekomen bij de roodhuiden!! Eigen schuld Dean, moet je maar geen mopjes over indianen openlijk verspreiden. Waar ik op dat moment de wijsheid vandaan haalde is onbekend, wat wél bekend is, is dat ik het al eens eerder met mijn Honda CRX heb meegemaakt.
Gelukkig waren er toen geen indianen in de buurt.

Hij wilde nog met de 5 naar huis rijden, ongeveer 10 kilometer verderop. Dat zou ik niet doen adviseer ik hem, laad hem maar op de trailer dan breng ik je wel even. Dean komt met een sterk punt, hij heeft nog een Ford Focus in de tuin staan maar daar heeft zijn ex de motor van naar zijn voorvaderen geholpen. Daarmee zit hij zonder vervoer in de middle of nowhere. Zoek maar op via google maps, Saint Macoux postcode 86400 in Frankrijk. Moet je even op “satelliet” klikken en dan zie je dat het 5 huizen en een kerk is. Die Focus is overleden aan een kapotte oliepomp, het lampje ging branden maar het olieniveau was nog goed. Dus hebben ze met het lampenhamertje het olielampje van zijn functie ontheven. Ach ja, vrouwen soms hè…..

Nou, ik heb nog een paar auto’s achter in het bos staan, neem de Volvo maar mee. Dan kan hij tenminste eten halen want zelfs de bakker in Saint Macoux zag geen brood meer in dat gat. Of hij zag er geen gat meer in, ik weet het niet. Feit is dat Saint Macoux géén bakker heeft. Maar goed, met de 5 op de trailer, de trailer achter de 7, en Dean in de Volvo vertrekken we naar het brood zonder gat… Uhh, het gat zonder brood.

De volgende morgen ga ik naar Dean toe om uit te zoeken wat er nu eigenlijk aan de hand is. In de wiskunde heb je hier te maken met 6 variabelen in een vergelijking met maar één uitkomst. Als ik het even mag omschrijven dan ligt het aan de aanzuiging, de compressie, de turbo, het membraan, de koppakking of de injectors. Dat alles moet tot één uitkomst leiden, dat is het stoppen van dat indianen gedoe. Op dat moment heb ik nog geen mogelijkheid om de 5 uit te lezen met welke software dan ook. Dan maar op de ouderwetse manier. Eerst voor een vermogen aan plastic eraf schroeven, en wat blijkt? De luchtfilter zit echt helemaal vol met roet, maar waar komt dat vandaan?

Zonder het luchtfilter start ik de 5, ik heb al eens eerder meegemaakt dat een diesel motor geen lucht kreeg en ongeveer dezelfde symptomen had. Ongeveer dus, in tegenstelling tot mijn ervaringen met dit probleem heeft de oliestoker in de 5 wél trekkracht, dat had ik toen niet. De 5 rookt nog steeds als het handtasje van de pastoor op zondag, dus meteen weer afgezet dat ding. Ik weet niet of alleen de Katholieken dat doen, handtasjes in de fik steken en zeggen dat het een offer is, ik heb er anders een behoorlijk kuchje aan over gehouden.
Voor veel vrouwen zal het zeker een offer zijn! Ik begrijp niet waarom vrouwen eigenlijk een handtasje moeten hebben, natuurlijk zitten er in het minirokje geen zakken… Maar dan trekken ze er weer een veel te lange jas overheen aan waar wél zakken inzitten. Onder het motto: “Kijk eens wat voor leuks ik hier heb”, en nog geen drie tellen later is het uit het zicht verdwenen. Vrouwenlogica, ik zal het nooit begrijpen.

Wordt vervolgd.
Nico.

De versnellingen lopen niet in elkaar over zoals bij een echte automaat, nee er zit een heel klein mannetje onder de auto die handmatig het volgende tandwiel op zijn gemak gaat zitten uitkiezen. Die heeft een doosje naast zich liggen en stopt er min of meer op het juiste moment een ander tandwiel tussen En daarbij doet het vermoeden dat elke keer als je naar de volgende versnelling moet, nou ja, ik niet maar de bak en motor wél, je de rotzak wakker moet maken. Hé, hallo!! Tijd voor de volgende !! Je hoort bijna uit de catacomben van het geval het mannetje roepen: “Alweer??”.
Ja, ik weet het, je hebt een stressvolle taak, en daarbij zoveel keus hè…. Na drie komt vier, wat is daar nou moeilijk aan?

Ik zie van de andere kant op het veredelde fietspad een vrachtwagen aankomen, oh shoot! Die gaat niet aan de kant en verminderd ook geen snelheid. Ik ben blij dat ik bijna stil stond, de luchtverplaatsing van de vrachtwagen was goed voelbaar. Hij reed bijna letterlijk de veter uit mijn schoen. Even dacht ik dat de deur eruit getrokken zou worden door de zuiging, zo klonk het, maar het gebeurde niet.
Ik ben daarna even uitgestapt, ik dacht dat ik aan de zijkant van de weg stond maar als je een 7 gewend bent, en dan ineens in een sneaker onderweg bent, heb je van afmetingen geen flauw idee. Bleek dat ik zeker nog een halve meter verder naar rechts had gekund. Was ik in eerste instantie kwaad op de vrachtwagen chauffeur, bleek dat ik hem credits moest geven dat hij mij, als boerenpummel die niet aan de kant wilde gaan, niet geraakt heeft.

Ik kreeg de overdekte brommer met autokenteken mee met 2 blokjes resterend op de benzinemeter, ik vroeg nog of ik hem vol moest gooien met benzine? “Nee hoor, dat red je makkelijk.” Ja, Lunteren Hoofddorp en terug over de snelweg misschien wel, maar ik zit op de toeristische route, dus in Scherpenzeel naar de schoenmaker gegaan en er voor 40 hele euro’s benzine onder laten spijkeren. 21 Liter, dat moet genoeg zijn. Ik stap weer in en mijn eerste beweging is richting het contactslot. Dat wil zeggen, waar het normaal zit, daar zit het dus niet! Even zoeken, oh ja tussen de stoelen ergens op de grond. Starten, niet aanslaan, huh?? Ok, handrem aan, bak in N, voet op de rem en nog eens proberen. Verrek, hij doet het !

Het eerste wat me opvalt is dat de benzinemeter weer 10 blokjes aangeeft, vol dus. Een kinderhand is snel gevuld zal ik maar zeggen. De gordel weer uit de achterwielophanging gevist en onderweg. Om de weg op te rijden vanuit de schoenlapper moest ik even stoppen, heee, de motor slaat af! Dus het hele ritueel opnieuw, je weet wel, handrem enzo. Na 30 meter komt er een rotonde, vanwege ander verkeer moet ik even stoppen, wéér de motor afgeslagen!
Ja zeg, wat is dit dan? Toen kwam ik erachter waarom ik de ECO moest uitschakelen… Dan blijft de motor tenminste lopen. Ik verzin het echt niet !!
Luister, de bak moet je wakker maken als je ergens naar toe wilt, als je ook de motor nog moet gaan reanimeren wordt de tijd van nul tot 100 drie weken!! Dus maak ik er een gewoonte van om mijnheer ECO bij voorbaat buiten spel te zetten.

Dat maakt de routine om te starten dus: Handrem, voetrem, N, ECO uit, en dan weer zoeken waar die sleutel ook al weer zit. We rijden met de onderkant van de autotechnische samenleving door buurten waar je je eigenlijk niet kan vertonen met een afgekeurde Nike, en dan ook nog alleen de linker. Zoiets als: “Ik heb schoenen aan en mijn vrouw niet. Nee, haar naam is niet Janis Joplin”. Of andersom, ik ben niet Jimi Hendriks. Leg dat maar eens uit in Baarn, Soest en de rest van die streek. Ik ben dan ook blij als ik Hilversum binnenrij, dan kom ik weer een beetje in de bewoonde wereld.

Over de manier, of liever gezegd met wat, ik Hilversum binnenkom schaam ik me diep voor. Het is en blijft toch het centrum van de Nederlandse omroep, stel je voor dat ik André van Duin ineens tegenkom in zijn Benz, en dan met het schaamrood op mijn kaken terugzwaaien uit een twee-persoons-basketbalschoen, dat zou pas echt denigrerend zijn. Na Hilversum ga ik de N201 op, van Hilversum naar Haarlem, dan kom ik onderweg ook Hoofddorp tegen. Nu zijn er stoplichten op de N201, en bij sommigen heb je dan 2 rijstroken om langzaam verkeer in te halen. Dat is puur op acceleratie en ik ga natuurlijk links staan. Sorry, ik ben nog steeds niet aan dat gebakje gewend, sterker nog.. ik wil er niet aan wennen!
Rechts van mij staat een Opel Corsa uit negentien nul, daar moet ik vóór kunnen komen. Oma ziet er niet uit als Speedy Gonzales dus dat moet lukken. Mooi niet !! Ik kan achter haar weer aansluiten. De Corsa 1.2 super zonder enige ambitie tot competitie, met een 95-plusser erin wint het op stationair toerental met gemak van de luxe slof! Een echte sportschoen is het dus ook niet, meer iets om in te snelwandelen.

Wordt vervolgd,
Nico.

De Smart groeit niet, dus die optie is bij voorbaat door de afvoer. Voorlopig ben ik babysitter, in de letterlijke vorm van het begrip. Ik zit op de baby, ze was al blauw aangelopen maar of dat legaal verboden zou moeten worden houd ik me even niet mee bezig.
Peter legt uit hoe de versnellingsbak werkt, en het ding zal niet starten als het niet in N staat én je de voet op de rem hebt. Logisch eigenlijk, in plat Nederland misschien niet, maar in heuvelachtig gebied een must! De kleine brulboei afzetten is weer een ander verhaal, in N of in R, daarbij moet de handrem erop anders stopt het niet met janken en krijg je de sleutel niet terug.
Dan komt tot mijn grote verbazing een opmerking die net zo vreemd is als Dolly Parton zonder borsten….. Peter zegt: “Je moet de ECO-stand uitschakelen”. Pardon? De wat ?? ECO?? In mijn hoofd speelt de gedachte dat ik een 8-cylinder met een inhoud van 4 komma 4 liter rij en géén ECO stand heb.

Tot op heden heb ik nog geen meter gereden, maar ik heb nu al een hekel aan de kleuter. Een klein verwend nest wat ook nog eens op pampers bespaart! Enfin, de uitleg was duidelijk, laat ik nu maar eens uitvinden of een Smart echt zo leuk is. Miki stapt in nadat Peter het veld geruimd heeft, “Oh ja” zegt hij, “er zit ook nog een midden armsteun in.” En doet het 3 centimeter brede leuninkje naar beneden. Er was al niet veel ruimte maar nu is het nog gescheiden ook! Dus met Miki naast me gaat het ding meteen weer omhoog. Lekker knus, schouder tegen schouder tegen zijruit, aan beide kanten. Soort van vlees in blik, oh nee, plastic. Even vergeten, zo’n ding is volledig recycle-baar, als die op is gooi je het in de plastic bak.

Gordel om, maar waar hangt dat ding uit? Ongeveer ter hoogte van de achterbumper, na enige bewegingen gemaakt te hebben die 10 behandelingen bij de fysiotherapeut rechtvaardigen heb ik de gordel te pakken. Zo, de motor loopt, de deuren zijn dicht, we hebben de gordels om en dan komt het grote moment. Juist de eerste meters rijden!!
Ik zet het ding in R, achteruit dus, en laat de rem los. Rolt het ding naar voren! Wacht even, er zit een 7traps automaat in en die doet het niet? Mijn eerste reactie is meteen voet op de rem, maar zo komen we nergens. Dus ik probeer het nogmaals met een beetje gas erbij, Waarom de airbags niet afgegaan zijn weet ik niet maar het is duidelijk heel slim om de gordel om te hebben. Het ding geeft een ruk en vliegt achteruit. Holy Moses !! Het beweegt ook nog !!

De eerste stap in een reeds gebruikte luxe gymschoen is gedaan, nu eens kijken of het ook vóóruit kan lopen. Voet op de rem, want je moet via N naar de versnellingen. Een P zit er wonderwel niet op, die moet je met voet- en handrem maar zien na te maken. Het was schijnbaar één stap teveel om een Smart slim te maken. Over een instrumentencluster kan je niet spreken, maar onder in de kilometerteller wordt bij het inschakelen van de versnellingen een 1 aangegeven.
Voet van de rem en het ding gaat niet langzaam vooruit zoals bij een “gewone”automaat.
Gas erop, en jazeker het kan vóóruit lopen ook! Doseerbaar is het niet, het rijdt of het rijdt niet. Langzaam rij ik het terrein af, voor degenen die al eens bij Thomassen geweest zijn weten dat er binnen 30 meter een drempel komt. Daar ga ik heel langzaam overheen en dat gaat, maar aan het eind van het “Hullerpad”, waar je een echte weg krijgt moet je van het woonerf-achtige pad af. Met de 7 had ik al enkele malen die verhoging/verlaging ( het ligt eraan van welke kant je komt) genomen maar daar geen nadelige lichamelijke gevolgen aan overgehouden. Met een Smart is dat iets anders, ik geef gas terwijl ik nog “bovenop”sta en het ding valt er met vier wielen tegelijk vanaf. Miki en ik roepen tegelijk “AU”!! Vering zit er ook al niet in.

Ik geef gas tot het stoplicht, dat is zo’n 100 meter en de Fart begint in de kilometerteller toch wel vreemd te doen, de 1 staat te knipperen en het bromfietsmotortje onder mijn billen krijst het uit. Moet ik nu echt zelf gaan schakelen? Zal toch niet zeker, dan ontdek ik een knopje op de pook, druk het in en dan gaat het ding ineens vanzelf schakelen. Het stoplicht staat op rood dus stoppen maar weer. Ik hou mijn voet op de rem, zoals ik gewend ben, en als het groen wordt geef ik gas. Er gebeurt in eerste instantie niets, met een ruk wordt het horloge wakker en begint dan met de snelheid van een secondewijzer te rollen. Nog meer gas, ik haal de overkant van de kruising net op tijd voor het stoplicht aan de andere kant weer op groen springt. Dat belooft wat! Ik besluit de snelweg niet op te gaan, op de één of andere manier heb ik er een vreemd gevoel bij.

Dat gevoel was niet onterecht, dit betekent; alles wat ik ooit in 40 jaar ervaring met auto’s heb opgedaan door het overmaatse zijraam eruit gooien. Het is een manier van voortbewegen maar met autorijden heeft het niets te maken. Ik zit op landweggetjes die het predikaat fietspad maar net verdienen. Wat mij opvalt, is dat de 7 versnellingsbak overschakelt zoals mijn (helaas overleden) opa op 94 jarige leeftijd deed met een handbak. Gas los, koppeling in, zoeken naar de versnellingspook, nadenken waar die naartoe moet om de volgende versnelling in te leggen, koppeling laten opkomen en gas geven. In de tijd dat je de laatste zin gelezen hebt heeft de doos met tandwielen onderin het ding het volgende verzet gevonden.

Wordt vervolgd,
Nico.