Ik heb genoeg vertrouwen in mezelf dat het stroomlek nu is opgelost, vertrouwen in de 7 heb ik overigens nog niet. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik me in het ding vergis. Toch sluit in de alarmsirene weer aan, al was het alleen maar om te bepalen of die ook heeft bijgedragen aan het probleem. Die nacht kan ik rustig doorslapen en ik ben dan ook optimistisch. Zou het complexe probleem nu dan eindelijk opgelost zijn? Rond half acht de volgende ochtend stap ik in de 7 om naar de bakker te gaan, ik kan Rogier natuurlijk niet elke ochtend naar de bakker sturen. De lampjes gaan aan en de deuren gingen zonder problemen van het slot, ziet er goed uit. Ik zet de auto op het contact en leg mijn gordel om, ik start nooit meteen, eerst het electronisch systeem de kans geven om wakker te worden. En dan komt het, of liever gezegd, niet. Ik draai de sleutel naar start en klik klik klik klik, accu leeg genoeg om er niet mee te kunnen starten. Nu ben ik het echt zat, spring met een spontaan rothumeur in de altijd enthousiaste Z3 en scheur naar de broodjes leverancier. De tijd van zoete broodjes bakken is nu echt wel voorbij en ik bestel via het internet een splinternieuwe Varta accu met de specificaties: groot, sterk en met uithoudingsvermogen. Wordt binnen 3 dagen geleverd en ik ben dan ook reuze benieuwd wat de postbode er van vindt.
De weken glijden voorbij alsof het niets is, er gaat geen dag voorbij dat ik geen vieze handen heb van het sleutelen. Ik klaag niet want het is tenslotte hobby, aan de andere kant is het voor mij ook een gebruiksvoorwerp. Met zo’n 45.000 kilometer per jaar moet de 7 toch echt wel in orde zijn. De APK lijst nog maar eens raadplegen want ik wacht op mijn nieuwe accu. Check de handrem, geweldig idee en dat doe ik dan meteen even. Parkeerrem is eigenlijk een betere benaming want in een 7 wordt de handrem met de voet bediend. Gaat goed, genoeg remvermogen, alleen bij het lossen komt het pedaal niet helemaal terug en het lampje op het dashboard blijft branden. Dat moet opgelost worden, ik kan met mijn voet het pedaal wel verder terug omhoog trekken en dan is ook het lampje uit, dat is voor de APK echter geen geldige methode. Daar gaan we weer, TIS is zo duidelijk als gebakken poppensnot dus ga ik zelf maar op onderzoek uit. Na enig sleutelwerk kom ik er achter dat het pedaal door middel van een hydraulische veer gedempt wordt en die werkt natuurlijk niet meer goed. Omdat er moeilijk bij te komen is maak ik het ding los van het pedaal en begraaf het onderin de kerkers van de 7. Het geeft nu wel een klap als de handrem gelost wordt maar het lampje is en blijft uit! Goed genoeg voor de APK.
Ik besluit maar eens wat andere dingen aan te pakken die met de APK niets te maken hebben, het schuifdak bijvoorbeeld. Op lange ritten is het een “must” omdat zowel Miki als ik roken in de auto. Open hoeft het niet maar de ventilatiestand voorkomt dat de atmosfeer in de auto naar alarmfase 4 loopt. In en rond Parijs kan je het dak beter gesloten houden, vooral in tunnels. Als ik dan zo rond 9 uur ’s avonds over de binnenperiferie rij zie ik de sportvelden fel verlicht langs de ringweg liggen. Die sporters zijn volgens mij echte gezondheidsfundamentalisten, we roken niet en we zijn gezond bezig. Volgens mij hebben ze geen idee hoeveel ton aan giftige uitlaatgassen er per seconde door het aansukkelende verkeer wordt geproduceerd. Die sportvelden liggen ook nog eens lager dan de ringweg en je ziet in het licht van de schijnwerpers de gezamenlijke uitstoot het veld over trekken. Lekker gezond in beweging zijn, in de frisse buitenlucht, adem maar goed door want het is een stuk goedkoper dan roken. En dan vraag je je nog af waarom de Parijse voetbalclubs nooit in de top spelen.
Enfin, het schuifdak dus. Het gaat wel open maar ook direct weer dicht. Na enig zoekwerk kom ik erachter dat het opnieuw geïnitialiseerd moet worden. Kwestie van knopje ingedrukt houden totdat het brein klaar is met zichzelf afvragen wat er nu van hem verlangd wordt. Oh, je wilt dat ik open blijf staan? Had dat dan meteen gezegd. Het valt nog mee dat je in de bordcomputer geen bevestiging moet geven, een beetje in de trend van “Weet U zeker dat U deze functie wil activeren?”. Indien ja, toets 1, indien niet toets 2, als U geen keuze maakt wordt U automatisch doorverbonden met één van onze medewerkers. Gelukkig heeft de electronica het begrepen en het dak doet weer waarvoor het gemaakt is.
Zo, weer een dingetje van de lijst afvinken. Op naar het volgende onhandigheidje. Het zijraam links achter gaat wel naar boven en naar beneden maar je moet het knopje vast blijven houden anders stop het. Zal toch niet waar zijn dat dezelfde inleeractie als bij het schuifdak ook voor het achterraam gaat werken? Ik waag een poging maar het zijraam valt niet tot andere gedachten te brengen. Wat is hier nu weer mis mee? Volgens TIS deed ik alles goed alleen het hefmechanisme is hier niet van onder de indruk. Nog maar eens proberen, zonder resultaat. Pfff, laat maar even zitten, voor de APK is het toch geen punt en de achterpassagier doet dan maar wat extra moeite om het raam open en dicht te krijgen.
Dan stopt er een vrachtwagen voor onze poort, de chauffeur stapt uit en komt met een stuk papier naar mij toe. “Is dit l’Hermitage?” vraagt hij. Kan je lezen? Het staat toch echt groot op het bord naast de poort, maar waarom dan? “Ik heb een levering voor U”, mooi, wat is het? De achterdeur van de vrachtwagen gaat open en daar staat een pallet met heel veel plastic eromheen gewikkeld. Josef en Maria, dit is toch echt wel een overkill om een accu af te leveren zeg! Ik teken zijn papiertje en de overmaatse witte kat batterij wordt aan mij overgedragen, inclusief pallet en de “wrap”.
Wordt vervolgd,
Nico.