Die 4 rubbertjes, 2 per kant, kosten bijna 80 euro bij de dealer! Wat een geld zeg! Maar goed, ik heb ze nodig want ik wil het perfect hebben. Om nu “oud roest” onder mijn nieuwe 7 te schroeven stuitte een beetje, nee opborstelen die handel en mooi zilver spuiten. Zo staan de nieuwe BMW’s ook bij de dealer en dat was de kleur die het moest worden. Ik had al eens een remklauw van de 750 set gespoten in het geel, maar dat past echt niet bij een luxe reis limousine. Zilver of zwart, geen roestkleur en zeker geen rood of geel! Intussen valt mij op dat de velgen van de 7 aan de binnenkant zwaar mishandeld zijn, op één achterwiel zitten blokken aluminium gelast en de andere is mishandeld met een slijptol. Ja je leest het goed, een slijptol! Buiten dat zit er ook een scheur in de velg, tijd om mijn styling 32 wielen van de oude af te halen en daar nieuwe banden op te laten zetten. Makkelijk met zo’n onderdelen magazijn voor de deur.
De nieuwe remmen gaan erop zonder problemen en het remt meteen een stuk beter. Natuurlijk wel eerst een paar honderd kilometer inremmen voordat ze vol belast kunnen worden, dat is geen probleem. Ik rij rustig en dan ineens begint de bak op te spelen. Wat nu weer? Rustig rijdend met 90km/h op de cruise control gaat de bak ineens terug schakelen, niet naar de 4e versnelling maar na de derde versnelling. De snelheid blijft wel gehandhaafd maar de toerenteller schiet van 1400 naar 3100 toeren.
Onder de 2600 toeren schakelt de bak nogmaals terug. Gelukkig ben ik bijna thuis want ik wil de bak natuurlijk niet kapot laten draaien. Stoppen en het contact afzetten durf ik niet, stel je voor dat de 7 niet meer start. De afstanden met de auto lijken allemaal niet zo groot maar als je het moet gaan lopen wordt het ineens een heel ander verhaal.
De 7 strompelt de poort binnen, phoe hé, ik ben toch nog thuis gekomen. Het eerste wat ik doe is de computer eraan hangen en de zaak uitlezen, blijkt de bakolie een temperatuur van ruim 130 graden te hebben. Fouten zijn er niet opgeslagen, tja waarom ook? Een 7 zit vol met electronica en de bedoeling is dat de fouten daar ook uit terug te vinden zijn, mooi niet dus! Of de electronica heeft het niet begrepen of Helmut, die de zaak geprogrammeerd heeft, vond dit soort meldingen niet de moeite waard. Ik kan hem bijna horen denken “dat komt toch nooit voor”, nou bij mij wel! Ook heeft Helmut de koppeling niet gemaakt om op zijn minst de versnellingsbak in noodloop te laten gaan, nee hoor gewoon lekker doorblazen en hopen dat de tandwielen niet tussen de stoelen door afgeschoten worden het interieur in.
De volgende dag gedraagt de bak van de 7 zich weer voorbeeldig, de zaak is natuurlijk goed afgekoeld gedurende de nacht. Nou ja, de nacht is niet zonder problemen verlopen. Zo rond half 5 ’s morgens vond de 7 het nodig van zich te laten horen door het inbraak alarm te laten afgaan. Ik slaap diep en in eerste instantie dacht ik dat de wekker afliep, na enkele welgemikte klappen op de onschuldige wekker gegeven te hebben hield het geluid op. Dus ik draai me om en slaap verder. Niet erg lang overigens, na ongeveer 10 minuten begon het opnieuw. Ik geef een klap op de schuldige wekker in mijn beleving maar het gejank houdt niet op. Hé, wat is dat nou? Half wakker strompel ik naar het raam, open het en verander ter plaatse in een ijspegel. Nog net voordat ik vastvries kan ik mijn hoofd naar buiten steken en zie niets verdachts. Wel een 7 die op vulgaire wijze om aandacht staat te vragen. Laat maar gaan, er is niets aan de hand. De derde keer dat de 7 van zich laat horen blijf ik dan ook lekker warm in mijn bed liggen.
De volgende ochtend ga ik eerst eens op mijn gemak bijkomen met 3 bakken koffie, “even” naar kantoor ( het toilet ) en rond tien uur ben ik aanspreekbaar. “Wat was dat voor herrie vannacht” vraagt Miki. Oh niks, de 7 vond het nodig de wekker uit te hangen. Tegelijk intrigeert het me toch wel, Wat wil dat ding duidelijk maken? Daar was ik snel achter toen ik op het knopje van de sleutel drukte om de 7 te ontgrendelen. Niemand thuis. Geen knopjes die omhoog gaan en ook geen binnenverlichting die mij begroet. Wat is dat nu? Nog een keer drukken, geen reactie. Ja zeg, alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd hebt wat de 7 betreft.
Dood, zo dood als je jezelf kunt voorstellen. Met de sleutel krijg ik natuurlijk de achterklep wel open, pak mijn multimeter en meet nog 5,4 volt op de accu. Oww, is dat alles? De accu uit mijn oude 7 erin en het probleem is opgelost. Dat is een accu die nog geen 8 maanden oud is, van een onbekend merk, meegebracht door mijn vriend Dean, uit Engeland. Was niet duur en zou ontzettend goed moeten zijn. Ja, daar vertrouw je dan op, de werkelijkheid was dat de volgende nacht rond dezelfde tijd het alarm weer van zich liet horen. Nee hè! Niet weer! Ik blijf lekker in mijn bed liggen en of het nu echt gerechtigd is dat het alarm afgaat of niet zal mij een worst wezen. De zigeuners in de buurt ken ik allemaal en als er echt iets aan de hand is weet ik waar ik mijn informatie moet gaan halen.
Wordt vervolgd.
Nico.