Archives for september 2012

Die 4 rubbertjes, 2 per kant, kosten bijna 80 euro bij de dealer! Wat een geld zeg! Maar goed, ik heb ze nodig want ik wil het perfect hebben. Om nu “oud roest” onder mijn nieuwe 7 te schroeven stuitte een beetje, nee opborstelen die handel en mooi zilver spuiten. Zo staan de nieuwe BMW’s ook bij de dealer en dat was de kleur die het moest worden. Ik had al eens een remklauw van de 750 set gespoten in het geel, maar dat past echt niet bij een luxe reis limousine. Zilver of zwart, geen roestkleur en zeker geen rood of geel! Intussen valt mij op dat de velgen van de 7 aan de binnenkant zwaar mishandeld zijn, op één achterwiel zitten blokken aluminium gelast en de andere is mishandeld met een slijptol. Ja je leest het goed, een slijptol! Buiten dat zit er ook een scheur in de velg, tijd om mijn styling 32 wielen van de oude af te halen en daar nieuwe banden op te laten zetten. Makkelijk met zo’n onderdelen magazijn voor de deur.

De nieuwe remmen gaan erop zonder problemen en het remt meteen een stuk beter. Natuurlijk wel eerst een paar honderd kilometer inremmen voordat ze vol belast kunnen worden, dat is geen probleem. Ik rij rustig en dan ineens begint de bak op te spelen. Wat nu weer? Rustig rijdend met 90km/h op de cruise control gaat de bak ineens terug schakelen, niet naar de 4e versnelling maar na de derde versnelling. De snelheid blijft wel gehandhaafd maar de toerenteller schiet van 1400 naar 3100 toeren.
Onder de 2600 toeren schakelt de bak nogmaals terug. Gelukkig ben ik bijna thuis want ik wil de bak natuurlijk niet kapot laten draaien. Stoppen en het contact afzetten durf ik niet, stel je voor dat de 7 niet meer start. De afstanden met de auto lijken allemaal niet zo groot maar als je het moet gaan lopen wordt het ineens een heel ander verhaal.

De 7 strompelt de poort binnen, phoe hé, ik ben toch nog thuis gekomen. Het eerste wat ik doe is de computer eraan hangen en de zaak uitlezen, blijkt de bakolie een temperatuur van ruim 130 graden te hebben. Fouten zijn er niet opgeslagen, tja waarom ook? Een 7 zit vol met electronica en de bedoeling is dat de fouten daar ook uit terug te vinden zijn, mooi niet dus! Of de electronica heeft het niet begrepen of Helmut, die de zaak geprogrammeerd heeft, vond dit soort meldingen niet de moeite waard. Ik kan hem bijna horen denken “dat komt toch nooit voor”, nou bij mij wel! Ook heeft Helmut de koppeling niet gemaakt om op zijn minst de versnellingsbak in noodloop te laten gaan, nee hoor gewoon lekker doorblazen en hopen dat de tandwielen niet tussen de stoelen door afgeschoten worden het interieur in.

De volgende dag gedraagt de bak van de 7 zich weer voorbeeldig, de zaak is natuurlijk goed afgekoeld gedurende de nacht. Nou ja, de nacht is niet zonder problemen verlopen. Zo rond half 5 ’s morgens vond de 7 het nodig van zich te laten horen door het inbraak alarm te laten afgaan. Ik slaap diep en in eerste instantie dacht ik dat de wekker afliep, na enkele welgemikte klappen op de onschuldige wekker gegeven te hebben hield het geluid op. Dus ik draai me om en slaap verder. Niet erg lang overigens, na ongeveer 10 minuten begon het opnieuw. Ik geef een klap op de schuldige wekker in mijn beleving maar het gejank houdt niet op. Hé, wat is dat nou? Half wakker strompel ik naar het raam, open het en verander ter plaatse in een ijspegel. Nog net voordat ik vastvries kan ik mijn hoofd naar buiten steken en zie niets verdachts. Wel een 7 die op vulgaire wijze om aandacht staat te vragen. Laat maar gaan, er is niets aan de hand. De derde keer dat de 7 van zich laat horen blijf ik dan ook lekker warm in mijn bed liggen.

De volgende ochtend ga ik eerst eens op mijn gemak bijkomen met 3 bakken koffie, “even” naar kantoor ( het toilet ) en rond tien uur ben ik aanspreekbaar. “Wat was dat voor herrie vannacht” vraagt Miki. Oh niks, de 7 vond het nodig de wekker uit te hangen. Tegelijk intrigeert het me toch wel, Wat wil dat ding duidelijk maken? Daar was ik snel achter toen ik op het knopje van de sleutel drukte om de 7 te ontgrendelen. Niemand thuis. Geen knopjes die omhoog gaan en ook geen binnenverlichting die mij begroet. Wat is dat nu? Nog een keer drukken, geen reactie. Ja zeg, alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd hebt wat de 7 betreft.

Dood, zo dood als je jezelf kunt voorstellen. Met de sleutel krijg ik natuurlijk de achterklep wel open, pak mijn multimeter en meet nog 5,4 volt op de accu. Oww, is dat alles? De accu uit mijn oude 7 erin en het probleem is opgelost. Dat is een accu die nog geen 8 maanden oud is, van een onbekend merk, meegebracht door mijn vriend Dean, uit Engeland. Was niet duur en zou ontzettend goed moeten zijn. Ja, daar vertrouw je dan op, de werkelijkheid was dat de volgende nacht rond dezelfde tijd het alarm weer van zich liet horen. Nee hè! Niet weer! Ik blijf lekker in mijn bed liggen en of het nu echt gerechtigd is dat het alarm afgaat of niet zal mij een worst wezen. De zigeuners in de buurt ken ik allemaal en als er echt iets aan de hand is weet ik waar ik mijn informatie moet gaan halen.

Wordt vervolgd.
Nico.

Dan krijg je de vraag welke banden er op dit moment onder de 7 zitten, ik weet dat het de verkeerde zijn maar ze worden toch vervangen voor nieuwe. Ik schrijf dus de originele bandenmaat op. Alle gegevens van het Duitse kentekenbewijs en de gegevens die op het identificatie plaatje staan. Dat heeft te maken met gewichten en dergelijke. Het geheel moet vergezeld gaan van een aankoopnota, nu was Vlad niet zo schrijverig dus die heb ik zelf maar even gemaakt. In Frankrijk moet je ook de aankoopnota bij de Prefectuur ( het provinciehuis) overleggen als je een auto op je naam wilt registreren en een kenteken wilt hebben. Bestaat dat papiertje niet dan zorg je er maar voor dat die gaat bestaan. Dezelfde dag kan de aanvraag voor een certificaat de deur nog uit.

Inmiddels heb ik de C5 nog niet terug gezien, Mick had nog een klusje in Keulen en is daar met onze C5 naartoe gegaan. Het zat schijnbaar tegen want een week later kwam hij pas terug naar Frankrijk. Wat voor werk hij doet is mij totaal onbekend maar het zal wel belangrijk genoeg geweest zijn. Plaatjes verkopen kan ik me niets bij voorstellen. Enfin, hij komt uiteindelijk de poort binnen rijden en het lijkt wel of hij 10 kilo is afgevallen. Mijn eerste reactie was dat het wel zwaar moet zijn om als overjarige hippie de vrouwtjes bij te houden, al dan niet tegen betaling. Hij lacht wat schaapachtig en wil na een bak koffie met zijn XM vertrekken. Weinig kans, accu leeg. Dus maar even op gang geholpen dat lijk, de accu laad in ieder geval een stuk beter op als de accuklemmen goed vast zitten. Bij het aansluiten van de startkabels, juist… die van Lepuu, stond ik ineens met de massakabel los in mijn handen.

Eens kijken, wat wordt er bij de APK zoal gechecked? Oh ja, eerst nieuwe banden bestellen. Ik bel mijn bandenboer in Ruffec, zo’n 20 kilometer naar het zuiden. Neemt niet op, zal toch niet op vakantie zijn hè die rubberboer. Na 3 keer bellen ben ik het zat, op internet heb ik een goede prijs gevonden voor de Toyo Proxes T1 Sport, een hele mond vol en een berg rubber in de maten die ik nodig heb. Wel moet ik weten of ze niet bij een gesloten bedrijf worden afgeleverd, het enige wat ik kan doen is erheen rijden. Het is een bedrijf dat nog in de tijd leeft van de tamtam, telefoon zijn ze gewoon nog niet aan gewend. Werken kunnen ze wél, monteren ook bandjes in de maat “meer dan manshoog” en met de breedte van een gemiddelde huiskamer. Apparatuur hebben de boeren wel, goed personeel ook. Het was het eerste bandenbedrijf dat ik in Frankrijk ben tegengekomen waar zonder te vragen mijn achterwielen werden balanceert en dat normaal vond.

Eindelijk heb ik die aangeklede spijker van een eigenaar gevonden, had zich achter een persluchtslang verstopt… Mijn eerste vraag was of hij nog vakantieplannen had, met een vraagteken op zijn gezicht tot gevolg. Ik leg uit dat ik banden op het internet heb gevonden voor mijn 7 en dat ik wil dat hij ze eronder legt. De getailleerde tuinslang trekt nogmaals een bekkie, “waarom koopt U ze dan niet hier”? Tja, dat ligt eraan, wat is jouw prijs dan? Twee banden in die maat en 2 in een andere maat van dat en dat merk. De TL-buis glijdt tussen de deur van zijn kantoor door zonder deze verder dan 10cm te openen en begraaft zich voor de eerste 15 minuten in het beeldscherm van zijn computer. Dan begint de paperclip ineens te praten, ik schok me rot want ik was al half in slaap gevallen. Hij kan de banden leveren voor 7 euro méér dan ik ervoor via internet zou betalen. Nou doe dat dan maar, ik wil wel een parallelisme erbij, de Franse uitdrukking voor uitlijnen. Geen enkel probleem en we sluiten de deal. De banden zal hij binnen 3 dagen hebben dus voor mij tijd zat, ik zit toch nog op het certificaat te wachten.

Oh ja, die APK. Wat gaan we nog meer checken? Remmen, natuurlijk! Achterwielen eraf en eens kijken naar de remblokken. Waarom de achterwielen eerst? Nou, aan de voorkant zitten nieuwe schijven met blokken dus dan ga je aan de achterkant beginnen. Ook omdat er na ruim 1000 kilometer nog steeds sporen van roest op de achterschijven zitten, dat doet vermoeden dat de remkracht daar minimaal is. Het was geen overbodige luxe, de remklauwen stonden redelijk vast en de blokken zaten nog net niet op slijtindicator. Vervangen die handel, nieuwe schijven had ik al liggen inclusief nieuwe blokken en remslangen. Andere remklauwen ook, maar dat alles is de remmerij van een 750. Heb ik ooit eens overgenomen om op mijn oude 7 te zetten maar die blokken wilde maar niet verslijten. Zowel voor als achter heb ik ruim 2 jaar en 100.000 kilometer gewacht tot het moment van vervanging aangebroken was, dat heb ik niet mogen meemaken. Nog voor de blokken op waren besloot de oude 7 een soort van haat – liefde relatie aan te gaan met een betonnen paal. Dat ik min of meer alles nieuw had liggen kwam goed uit, de remklauwen moesten gereviseerd worden maar dat is een kwestie van een paar rubbertjes.

Wordt vervolgd.
Nico.

Voor het eerst heb ik de 7 op de Autobahn en hij voelt goed aan, we zijn dan ook in een vloek en een scheet terug in Kehl. 10 Voor 12, moet kunnen. Ik spring uit de auto en vlieg het Verkehrsambt binnen, nagestaard door Mick die op ons heeft gewacht. Geen tijd om het uit te leggen, de tijd tikt door. Het is nog steeds doodstil daar, waar ze eigenlijk pauze voor moeten nemen is mij volledig onduidelijk. Hijgend meld ik me bij “mijn” balie zonder nummer. De dame is ergens mee bezig en laat mij drie lange minuten wachten. Onvoorzien krijg ik een soort van pasje in mijn handen gestopt, die moet ik in het betaalmachien achter mij in de gleuf steken en 48 euro betalen. Geen probleem, credit-card erin en gaan. Betaling geweigerd, nog maar een keer dan, betaling geweigerd. Een bankpasje dan misschien? Betaling geweigerd. Ja, nu ben ik het zat en schuif er een biljet van 50 euro in, dat vond het machien wel lekker en geeft mij 2 euro terug en een bonnetje. Dat bonnetje geef ik terug aan de dame achter de balie in de hoop eindelijk de papieren terug te krijgen, fout! Ik krijg een papiertje om de belasting te gaan betalen. Huh? Aan de overkant zit een bank, daar kunt U het bedrag voldoen, zonder kosten overigens. Het is maar € 25,- maar toch moet ik als een bezetene de straat over vliegen om op tijd de bank in te kunnen voor ze sluiten.

Ik ben gelukkig snel aan de beurt en met het betalingsbewijs stier ik de straat weer over om 3 seconden voor sluitingstijd nog binnen te mogen. De dame is de rust zelve, dat kan je van mij niet zeggen. Krijg ik nu mijn papieren? Nee nog niet, eerst ga ik even met U mee naar buiten om het chassisnummer te controleren, dan krijgt U een sticker op de nummerplaat en daarna de papieren. Ik vind alles best, als ik maar niet nóg een keer mijn leven moet wagen om over te steken. De remsporen in de buurt van het zebrapad spreken boekdelen, mijn oversteekacties zijn aan de plaatselijke bevolking niet ongemerkt voorbij gegaan. Het chassisnummer word gecontroleerd en goed bevonden, dat was geen nieuws omdat ik het zelf ook al nagekeken had. De bewuste sticker wordt op de nummerplaat geplakt en de dame wenst mij een goede reis naar Nederland. Nederland? Ik ga naar Frankrijk. Dat ik een adres in Nederland heb wil nog niet zeggen dat ik daar naartoe ga. Om verdere discussie te voorkomen bedank ik de dame voor haar gigantische ( ahum ) inspanningen en stap in de 7. Eindelijk heb ik alle papieren en is de 7 legaal van mij!

Ik moet eerst een kwartiertje bijkomen, ambtenarij is op zich niet zo erg maar als er tijdsdruk achter zit wordt het ineens een stuk minder lachwekkend. Vreemd dat de ambtenaren dat zelf nooit meemaken, daar in ieder geval niet. Twee klanten per ochtend die ze een marathon laten lopen, ik weet zeker dat ze met 5 man achter de ramen zich rot zitten te lachen. “Kijk, daar gaat een Nederlander die misschien de overkant niet haalt, zie je die Hummer daar aankomen? Oei, dat ging nog net goed, jammer zeg, weer geen spanning en sensatie vandaag.” Op die manier zo’n beetje.
Tevreden stuur ik de 7 van de parkeerplaats af en zet koers richting huis, Jozef en Maria, je moet er wat voor doen maar dan heb je ook wat.

En ja, wat heb je dan eigenlijk? De tweedehands zooi van een ander. Toegegeven, het is wel een 740i facelift die voor het eerst het asfalt heeft mogen proeven in 2000, maar nieuw is natuurlijk iets anders. De thuisreis verloopt voorspoedig en de 7 slikt de ruim 1000 kilometer probleemloos. Onderweg ben ik alles al aan het plannen in mijn hoofd, de reparaties, belangrijke en minder belangrijke. Op papier heb ik al een aardige lijst maar het is onmogelijk alle “fouten” die een auto heeft in een uurtje te ontdekken. Het start, het rijdt goed en klaagt niet over de lange afstand. Ik ben blij, het wordt een project om deze 7 weer als nieuw te krijgen maar ik heb er vertrouwen in.

Het volgende project is het invoeren in Frankrijk, als allereerste bel ik de volgende dag BMW Frankrijk op voor een certificaat van overeenstemming, ook wel Certificaat van Conformiteit genaamd, in het kort een CVO. Dat ligt wonderwel twee dagen later in de bus, niet het certificaat maar de papieren die ik moet invullen om er één te krijgen. Vier pagina’s en natuurlijk vragen ze alle lastige dingen die je alleen kunt weten als je de auto ook echt hebt. We beginnen maar weer eens met het motornummer, standaard vraag bij BMW en dat zit ergens onder het inlaat spruitstuk. Dat weet ik uit ervaring, alleen hopen dat het bij een FL ook op die plek ingeslagen is. In tegenstelling tot mijn PFL hoef ik alleen het gasklephuis eraf te halen om de nummers te vinden, bij de PFL heb ik het complete inlaat spruitstuk moeten verwijderen. Dus dat ging vrij vlot.

Wordt vervolgd,
Nico.

Vlad is mooi op tijd en heeft de papieren van de 7 bij zich, op naar het Strassenverkehrsambt! Miki en ik stappen bij Vlad in de VW Passat en Mick rijdt er voor de zekerheid achteraan met de C5. Tot mijn verbazing gaat Vlad de hele andere richting op, helemaal niet naar Offenburg. Waar gaan we naar toe vraag ik hem terloops, tja het kan zomaar zijn dat er een nest Russische terroristen ergens in de bossen verscholen zit en op mijn muntjes uit is. “We gaan naar Kehl” zegt Vlad rustig. Waarom dan? “Het is daar een stuk rustiger bij het Verkehrsambt”, oké, nu ben ik helemaal bezorgd. Zo’n 25 kilometer verder houdt de snelweg op en rijden we Kehl in, het lijkt zowaar op een stad en dat geeft weer wat rust. Gelukkig is het Verkehrsambt niet in het centrum dus na een paar afslagen staan we voor de deur. Pfff, dat is een opluchting.

Het is niet druk en ik trek een nummertje, Vlad schijnt het daar uit zijn hoofd te kennen en wil niet mee naar binnen. Ja wacht even beste jongen, jij gaat uitleggen dat er geen TUV bij zit hè. Dat was hij even vergeten en schoorvoetend stapt hij mee naar de balie. De papieren worden overhandigd en ik zeg dat ik een uitvoer kenteken dat 4 weken geldig is wil hebben. “Waar is de TUV?” Nou Vlad, jouw beurt! Hij wijst op wat dingen op de “Fahrzeugbrief”en de dame achter de balie is overtuigd. Ik ben met stomheid gelagen, mij lukken dat soort dingen nooit! De dame houdt de papieren en geeft een handgeschreven vodje mee, “ga aan de overkant maar een verzekering voor 4 weken kopen en kom dan weer terug”.

Juist ja, en waar dan wel? Bij de nummerplaten boer natuurlijk, stomme buitenlander. Ja maar ik heb nog geen nummer van je gekregen, “dat krijg je als je de verzekering hebt betaald”. Ook goed, wat jij wilt. Vlad staat buiten met Miki en Mick een sigaret te roken en is niet van plan mee te gaan. Ik regel het zelf wel, doe vooral geen moeite.
De jonge dame aan de overkant die bij de nummerplatenboer werkt is vriendelijk en neemt zonder veel te vragen het vodje aan, binnen enkele minuten heb ik een verzekering voor 4 weken. Kost dat? € 78,-. En nu? Terug naar de overkant. Oké, tot straks dan.

Gewapend met de verzekeringspapieren stuif ik de drukke straat over en langs het trio vakantiegangers terug het Stassenverkehrsambt in. Ik ben beleefd en trek opnieuw een nummertje, dat was nergens voor nodig want je kon er een kanon afvuren zonder iemand te raken zo rustig was het. Mij werd vriendelijk verzocht géén nummer meer te trekken want dan maak ik de rest van de slapende ambtenaren wakker. Ik presenteer de papieren aan de dame die mij eerder geholpen heeft, en na een functioneel geklop op het toetsenbord van de computer komt de vraag: “Waar is de auto?”. Tja, dat is wat lastig, er zit namelijk geen kenteken op dus ik mag er niet mee hierheen rijden. “Haalt U het nog om vóór 12 uur met de auto hier te zijn?”, ja hoor, geen probleem maar uhhh, hoe kom ik dan aan nummerplaten? Er rolt een briefje uit de printer en daarmee kan ik terug naar de overkant, juist, nummerplaten laten maken!

Ik sprint het pand uit en passeer 3 vragende gezichten, ik moet opschieten want als ik de platen heb moeten we de auto gaan ophalen en op tijd weer terug zijn. Geen tijd om iets uit te leggen en na 6 minuten kom ik met 2 prachtige uitvoer platen weer terug. Nu naar de 7 en rap een beetje! Het orginele kenteken en de Fahrzeugbrief liggen nog bij het Verkerhsambt en ik heb geen zin om tot 2 uur die middag te wachten tot ze weer open gaan. Hit the gas Vlad, pedal to the metal! Dat is een variatie op Hit the road Jack en dat liedje blijft dan ook in mijn hoofd nagalmen. Vlad houd zich aan de voorgeschreven snelheid, ik vraag hem terloops waar hij eigenlijk vandaan komt. “Uit Kirchistan”, wat zegt ie vraagt Miki van de achterbank. Kirchistan, je weet wel tussen Oezbekistan en Afghanistan. Er komt een twijfelachtig “oh ja” van de achterkant, Miki is niet zo goed in topografie. Als zij de weg wijst doen we er drie uur langer over en rijden we minimaal 100 kilometer om, en dat is dan bij ons in de buurt, laat staan als het om een vreemd land gaat.

Intussen zit Vlad te vertellen over zijn moederland en ik kan me niet inhouden om te vragen wat hij eigenlijk in dit gedeelte van de wereld doet. Het antwoord is simpel maar duidelijk, hier rijdt hij in een auto en “thuis” op een lama. Aangezien BMW geen lama’s maakt begrijp ik hem volledig. Hij kan afwisselen door op een yak te rijden naar dan houdt het echt wel op. We rijden het plaatsje Sand weer binnen, halen de 7 uit de garage en schuiven de uitvoer platen in de houders. Nu is het wel tijd om te gaan betalen vindt Vlad, en gelijk heeft hij want op papier is de 7 niet meer van hem. Ook nog niet van mij maar van het Verkehrsambt. Ik betaal het overeengekomen bedrag en hij is blij, zo blij dat hij nog even meegaat naar het benzinestation om er 40 liter bij te tanken en de bandenspanning te controleren. Ik hoef er niets aan te doen, wordt geregeld door Vlad. Tijd om afscheid te nemen, bedankt jongen en misschien zien we elkaar nooit meer. Maar als de 7 niet goed is ken ik nog wel wat mensen van de BMW 7 club die best wel een ritje Sand willen doen. Hoor je niets dan is het goed maar als er ineens 15 zevens de straat in komen rijden heb je een probleem. Miki sust een beetje en geeft hem ons kaartje, voor het geval hij ooit eens in Frankrijk op vakantie wil gaan. Heel goed, strakke actie.

Wordt vervolgd,
Nico.