Leepu heeft zich uit de voeten gemaakt, te veel talen door elkaar. Vlaams en Frans van Miki, Engels van onze afgekeurde platenboer, Nederlands en Duits. En volgens mij was hij geen één van die talen echt meester. Ik gooi de startkabels achter in de C5, sluit de 7 af en ga de weggelopen Pakistaan zoeken. Nee Miki, blijf jij maar even hier staan met die overjarige hippie. Terug getrokken in zijn caravan vindt ik Leepu, luister eens beste jongen als jij de 7 morgenochtend vóór 11 uur goed lopend hebt koop ik hem. Dus het ligt helemaal aan jou, daarbij gaat de prijs van de extra overnachting inclusief diner van de vraagprijs af. Hij gaat akkoord, we wisselen telefoonnummers uit en ik vertrek.
Ik heb er niet veel vertrouwen in maar ik geef hem een kans, feit is wel dat ik moet opschieten om nog een keer bij hetzelfde hotel 2 kamers te boeken. Dat lukt en na het inchecken ga ik maar weer eens het internet kietelen. Misschien is er nog een 7 in de buurt van een privé aanbieder, dan kunnen we die avond nog even gaan kijken. Het 4e adres wat ik van huis had meegenomen is in Frankrijk, net over de grens met Duitsland, dus toch een 7 in Frankrijk die de moeite waard is om te gaan bekijken gevonden. Die wil ik nog even bewaren als het echt helemaal niks wordt. Het internet geeft weinig hoop, te duur, te oud, te veel kilometers, verkeerde kleur, verkeerde motor of veel te ver weg. Eerst maar eens ergens gaan eten, een Zwiebelrostbraten gaat er wel in na zo een dag. Ja, Zwiebeln, alweer… maar het is zo verschrikkelijk lekker!
Na het eten haal ik de koffers uit de auto en zie de startkabels van Leepu liggen, shoot… macht der gewoonte, heb ik zomaar zijn startkabels meegenomen. Ik besluit ze aan hem terug te geven als hij de 7 lopend heeft gekregen. Toch heb ik het onbehagelijke gevoel dat het niet gaat lukken. Miki is uitgevloerd en gaat alvast naar bed, ik zal en moet nog een 7 vinden dus ik praat heel lief tegen de laptop dat ik er één mag vinden. Je weet en slotte nooit wat er diezelfde avond nog op de verkoopsites bij is gezet. Het is inmiddels over tienen als ik een exemplaar vind dat de moeite waard is. Een privé aanbieder maar het weerhoudt mij er niet van direct de telefoon te pakken en op te bellen.
Beter laat op de avond dan niet thuis denk ik, en na een aantal malen overgegaan te zijn wordt er slaperig geantwoord. Entschuldige bitte, ik heb de advertentie gezien en ik wil morgen graag komen kijken. De beste man geeft mij zijn adres en we spreken af om 4 uur de volgende middag. Een kleine 140km naar het zuiden vlak bij Offenburg. Wordt het niets dan heb ik altijd die 7 in Frankrijk nog achter de hand, komt mooi uit want dat is op de route naar huis. Ik neem nog een Duits biertje en ga redelijk tevreden naar bed.
Leepu heeft genoeg tijd om te laten weten of het gelukt is voordat we de volgende dag richting het zuiden moeten vertrekken. Er is geen haast en we slapen wat uit, al met al zijn het best wel vermoeiende dagen zo. Na een simpel maar goed ontbijt installeer ik me voor het hotel gewapend met telefoon en de laptop. Zo rond 10 uur ben ik “up and running”, Mick Jagger is er ook nog steeds en hij heeft wel 10 7-ens gevonden de avond daarvoor. Helaas is er niet één bij die mijn interesse wekt. Ik besluit helemaal buiten mijn box te gaan en ga de gevreesde site E-Bay eens bekijken. “Sofort Kaufen” is een optie, die auto’s staan vaak bij dealers die er vanaf willen, niet op die knop drukken maar opbellen. Ik koop geen enkele auto ongezien hoe mooi het ook lijkt.
Geen resultaten die aan mijn criteria voldoen maar tijdens mijn bezigheden krijg ik een SMS van Leepu, “we hebben de benodigde onderdelen niet op tijd binnen gekregen” is de boodschap en daarmee is die 7 geen optie meer. Het terug krijgen van zijn startkabels ook niet trouwens, wat ben ik eigenlijk slecht van aard hè, alvast de vergoeding, of een gedeelte daarvan, van de extra overnachting in de achterkoffer gegooid.
Het is 11 uur, we hebben een afspraak om 4 uur in de middag dus we hebben even de tijd. Het is een uurtje en een half rijden en in de rest van de tijd gaan we Heidelberg maar eens bekijken. Honderden keren langs gereden maar nog nooit van binnen gezien, dit is een prima gelegenheid het alsnog eens te doen. Dat viel niet tegen, veel toeristen maar ook genoeg terrasjes. Nee, geen bier, ik moet nog rijden. Op één van die terrasjes werkt een oud nazi vrouwtje, wat mot je? Geen bier? Koffie? En dat op dit uur. De koffie wordt voor mijn neus neergekwakt en ik ben verbaasd dat het schoteltje niet gebroken is. Essen?? Nein Danke, ein Apfelstrudel bitte. Miki wil je ook wat eten? Te laat, Frau Gestapo is al weer weg. Toen wist ik ook waarom er op dat terras nog een tafel vrij was rond lunchtijd. Toen ze weer voorbij vloog riep Mick Jagger ineens dat hij wel een goulash soepje wilde en ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om te roepen dat er nog “eine Käsekuche” moest komen. Dat kwam allemaal maar niet van harte. Na onze consumpties naar binnen gewerkt te hebben stap ik naar binnen om af te rekenen, op onverdunde toon staat Frau Helga (of zoiets) een andere klant af te bekken. Ik besluit voor de zachte aanpak te gaan en geef haar anderhalve euro fooi. Nou, daar werd ze wel stil van! Ik heb niet gevraagd naar de oude fiets van mijn opa, ik vertrek liever zonder tirade. Maar volgens mij moet ze geweten hebben waar die is, zulke oude Duitsers worden niet meer geboren.
Wordt vervolgd,
Nico.