Archives for augustus 2012

De 7 loopt, stuurt en schakelt zoals het hoort. Vanwege de bange Vlad heb ik geen uitgebreide proefrit gemaakt maar ben op de lokale landwegen gebleven. Het voelt goed aan, geen trillingen of wat dan ook. Gewoon goed. Wel valt op dat het airbag lampje blijft branden en de linker buitenspiegel niet electrisch verstelbaar meer is.
In mijn gedachten koppel ik die twee dingen aan elkaar, als ze geprobeerd hebben de spiegel te repareren en daarbij de airbag los hadden kan die foutmelding ontstaan. Kwestie van resetten en alles is weer in orde, maar wel 2 puntjes op de lijst erbij.

Tijd om de balans op te maken en bij mijzelf te raden gaan of deze 7 voor die prijs de moeite waard is. Daarbij wordt ik natuurlijk gehinderd door een vrouw die het een geweldige auto vindt, een volledige BMW analfabeet en een zenuwachtige verkoper.
Ik wil zelf de autopapieren wel eens zien en ga die uitgebreid bestuderen. Blijkt dat Vladimir de auto nooit op zijn naam op kenteken heeft gezet dus de laatste eigenaar is meteen ook de eerste eigenaar volgens de Fahrzeugbrief. Maar 1 eigenaar en een weggelopen Rus als “hobby-tussen-verkoper”. Ik mis nog een papiertje, de TUV is er niet bij. Volgens Vladimir geen enkel probleem. Ja ja, maar zonder geldige TUV krijg ik geen uitvoerkenteken. En nu heb ik ineens 2 tegenstanders, Mick Jagger zweert bij een 5-daags kenteken en dan is het geen probleem volgens hem. Ja lekker, ik weet hoe lang het duurt voor ik een certificaat van conformiteit heb in Frankrijk dus ik wil een rode die op zijn minst 4 weken geldig is.

Tijd om te onderhandelen. Dat gaat wel onder de voorwaarde dat Vlad meegaat naar het Strassenverkehrsambt om hen ervan te overtuigen dat de TUV papieren niet nodig zijn zoals hij beweerd. Buiten dat heb ik nog een lijstje en een extra overnachting. Alles bij elkaar doe ik een bod van 1000 euro onder de vraagprijs. Na wat heen en weer bieden komen we uit op 800 euro minder, we schudden elkaar de hand en de deal is gesloten. Nu nog iets om te overnachten.

Is er een hotel in de buurt? “Ja hoor, geen probleem”. Mooi en waar mag dat dan wel zijn? “Rij maar achter me aan dan breng ik jullie wel even”. Oké, is dat duur? “Niet echt”. Ik ben benieuwd! Na een paar bochten rijden we het terrein op van een oud “route 66” motel. Het was zo gestolen uit een spookstad in de USA, inclusief het “Norman Bates”gevoel. Je weet wel uit die griezelfilm van Alfred Hitchcock. Mick Jagger was meteen in zijn element. Miki en ik hadden zoiets van “dit meen je niet”! De publieke meisjes stonden al te wachten, blacklights in de car poorten, en paarse nep-zijden lakens. Persoonlijk vond ik het wel intigrerend maar kreeg meteen een tik op mijn achterhoofd toen ik mijn blik liet afdwalen naar de meisjes van plezier.

Wat kost dat? De kamer natuurlijk, niet de “extra service”! 60 Euro, en daarmee zijn ze behoorlijk duurder dan de gemiddelde ETAP-hotels, de crisis is daar ook al toegeslagen. Nou Vlad, punt je oren nog iets meer want er gaat nog iets van de prijs af voor jou! Maar eerst eens eten ergens, het is inmiddels 8 uur en ik barst van de honger. Eten kon je er niet, snoepen wel maar dat was geen optie. Dus afgesproken met Vlad dat hij ons de volgende ochtend om 10 uur komt ophalen en we gaan op weg naar het centrum van Offenburg voor het diner.

Zwiebelrostbraten und ein grosses bier!! Zal best wel verkeerd geschreven zijn maar op dat moment was het eten en drinken belangrijker. Ontzettend lekker gegeten voor drie keer niks en toen weer terug naar “heartbreak motel”. Miki durfde zich niet uit te kleden en is in haar kleding gaan slapen, als oud militair in het Belgische leger had ze haar lesje wel geleerd. Het enige wat ontbrak was het wapen onder haar kussen, vreemd dat het juist die nacht in haar herinnering opkwam. Ik moet zeggen dat het best wel anders was dan wat we gewend zijn, maar ik vond het wel spannend. Zo spannend dat ik de hele nacht als een blok geslapen heb.

Ontbijt doen ze niet aan en om 9 uur stond Mick alweer op de deur te bonzen. Hij had broodjes gehaald bij de plaatselijke bakker en voor het ontbijt was er een “Imbiss” aan de ander kant van het hek. 20 Meter lopen, en dat zonder eerst koffie gehad te hebben. Daar kwam ook een “werkend meisje” van de avond tevoor aangelopen, in het half schemer zag het er toch wel beter uit dan in de volle ochtendzon, maar die was natuurlijk de hele nacht aan het werk geweest. Toen ze 2 broodjes bestelde met een diepe stem stikte ik zowat in mijn koffie. Het duo M&M had de grootste lol, nou mooi is dat, doe mij maar even een nieuw bakkie koffie. Met een brede begrijpende glimlach van de bedienende dame kreeg ik dat binnen de kortste keren aangereikt, ze had het schijnbaar al vaker meegemaakt.

Wordt vervolgd.
Nico.

Mick Jagger is verbaasd en loopt om de auto heen alsof hij voor het eerst een 7 facelift ziet. Het duurt niet lang tot zijn “kennis” van het kopen van auto’s de kop op steekt. Ja ja, hou nou maar op want het is echt heel iets anders dan een Citroën XM.
Ik maak mijn rondje om de auto en zie dat er wat parkeerschade op zit, niets dramatisch en zeker geen rede om deze 7 af te keuren als potentiële kandidaat. Het is wel zo dat deze 7 alles heeft wat ik niet wil, een zwarte individual dakhemel, zwart lederen interieur, het is een facelift terwijl ik een pre-facelift heb voor de onderdelen en dan die uitlaten. Blijkt dat het ding ook nog verlaagd is, 4cm aan de voorkant en bijna 2cm aan de achterkant. Met de M-Parallel velgen eronder staat het eigenlijk best goed. Het valt me direct op dat de bandenmaat aan de voorkant niet klopt, dus dat worden nieuwe banden. Min-puntje nummer 5, en er volgen nog meer van die puntjes.

Inmiddels is de “echte” Vladimir gearriveerd, hij excuseert zich dat hij zo laat is. Ook goedemiddag, maar het “Strassenverkehrsambt” is nu al geruime tijd geloten hè. De jongen blaakt van enthousiasme, dit is de perfecte 740 en er mankeert echt niets aan. Oh nee? Ik heb nieuws voor je kameraad, perfect is een groot woord en voordat je dat roept zal ik de 7 eens aan een grondig onderzoek onderwerpen. Daarna praten we verder.

Heej, een hydraulische achterklep! Joepie, alleen gaat het ding niet uit zichzelf omhoog, het eerste stukje moet die even geholpen worden. De oorzaak was snel gevonden, het linker scharnier moet vervangen worden. Volgens Vladimir moet het systeem alleen maar bijgevuld worden, heb jij oogjes? “Ja”, mooi, daar zit het kijkglaasje en er staat voldoende olie in. Ik noteer het als punt 6 in mijn nieuwe schrijfblok. Uit de dunne lucht schat ik het scharnier op zo’n 30 euro, ver zat ik er niet naast. Wat ligt daar nu? “Ah ja, dat is een nieuwe kleppendekselpakking” zegt koning Vlad. Punt 1, de motor zit voorin en punt 2, waarom maar één? Bleek dat hij de andere al vervangen had. Nou ja, het is nooit weg.

Een blik onder de motorkap dan maar, de stuurbekrachtigingsleidingen zweten maar verder is er niets op aan te merken. Mooi werk, maar 1 puntje erbij op de lijst. Vladimir begint zelf ook een beetje te zweten, geheel in de stijl van de stuurbekrachtiging. Hij probeert me af te leiden maar het duo Mick en Miki hebben dat al snel door. Mick vraagt om de autopapieren en ik heb even rust om rustig verder te inspecteren. Doet ie toch nog iets goed, die weggelopen Beatle.

Ik zie dat er in de voorbumper één van de koplampsproeiers mist en meteen valt ook de amateuristische herstelpoging op aan de bumperhoek. Puntjes erbij op de lijst. Wat ik over het hoofd gezien heb is dat de firma Beun en Co de rechter motorkap vergrendeling hebben verwijderd, simpelweg omdat de bowdenkabel naar de verste kant gebroken is. Het interieur dan maar eens bekijken, de stoelen werken, de ramen gaan open en dicht alleen voor het instrumentencluster moet je echt heel veel fantasie hebben om uit de meldingen van de bordcomputer iets te kunnen opmaken. Ik heb wel eens pixeluitval gezien maar dit is meer dan 60 procent! Het wordt al een aardige lijst zo. Naarmate ik meer opschrijf probeert Vlad zich aan de ondervragingen van mijn medestanders, de M&M’s, te onttrekken.

Een glazen schuifdak, dat is mooi maar het gaat 3cm open en dan weer uit zichzelf dicht. Laat staan helemaal open. Dat zei ik toch, een Facelift kan er niet zo goed tegen voor langere tijd stroomloos te staan. Ha, een 4:3 beeldscherm, leuk, had ik in de oude niet. Ware het niet dat het beeldscherm zich solidair had verklaard met het instrumentencluster. Niet te lezen dat ding! En zo heb ik al snel het eerste blad van mijn schrijfblokje vol. Ter plekke verzin ik de prijzen erbij wat het herstel van dat alles moet kosten. Ik grijp het natuurlijk niet helemaal uit de dunne lucht, ervaring zal ik maar zeggen.

Tijd voor een proefrit. Tja, dat is een probleem want er zitten geen nummerplaten op. De platen op de C5 zitten volgens Frans voorschrift gepopnageld dus dat is geen optie. Kijk, helemaal zonder nummerplaten rijden valt op als een drol op een wit laken dus dat ga ik niet doen. Ik loop wat in het rond en zie in zijn garage een Opel Omega staan met 5-dagen-platen. Doe die er maar even op voor de proefrit. Vlad begint tijdens het zweten nu ook rood aan te lopen. Ja luister eens, als je het ding echt wilt verkopen zal je er iets voor moeten doen. Hij voert nog even aan dat die platen met gele band verlopen zijn, slechts 3 maanden dus voor mij geen enkel probleem. Die dingen staan niet op mijn naam dus het zal mij een Wiener schnitzel zijn, zonder uien, dank U.

Wordt vervolgd.
Nico.

Rond 2 uur vertrekken we naar het plaatsje Sand, zoals gezegd net naast Offenburg. Moest een uurtje rijden zijn maar door wegwerkzaamheden hebben we er al snel twee keer zoveel tijd voor nodig. Nog steeds geen paniek, we zijn ruim op tijd. Twintig voor vier staan we voor een klassiek Duits huis, vrijstaand maar met 6 verschillende bellen naast de voordeur. Het valt op dat de achternamen allemaal hetzelfde zijn en niet erg Europees aanvoelen, laat staan Duits. Eerder Russisch of uit die konterijen.

O oh, het eerste wat in mij opkomt is “waar is deze 7 in eerste instantie gejat”? Laten we de familie maar even Vladimir noemen voor het gemak en vrolijk ga ik op de bovenste bel drukken. Geen reactie. Bof, er zijn er nog 5 dus die druk ik allemaal in en eens zien of er iemand thuis is. We zijn te vroeg, dat weet ik wel maar misschien is er toch iemand thuis. Met zulke achternamen moeten ze elkaar kennen, toch? Aan de telefoon heeft de verkoper zijn achternaam niet genoemd, zou ook redelijk zinloos geweest zijn, het is gewoon een nest vol met Vladimirs.

Ergens aan de zijkant van het pand gaat er een raam open, zie je nou wel dat er iemand thuis is! Ben jij Natasja? “Ja.”, mooi, dan heb ik jou niet nodig maar ik kom voor de BMW. “Ah je moet mijn broer hebben”, waarom verbaasde me dat niet? Ja, en waar is hij? “Hij komt er zo aan, hij is nog op zijn werk”, mooi, dan wachten we even, bedankt! Kwart over 4, geen verkoper. Kwart voor vijf, nog steeds niemand. Nu moet hij toch wel eens komen want het Strassenverkehrsambt sluit om 6 uur. Mick Jagger heeft al een rampenscenario in zijn hoofd en gaat dat op uitgebreide wijze aan ons bekend maken.

Wat als de verkoper niet komt opdagen, gaan we dan tot 7 uur wachten of proberen we nogmaals Natasja te ondervragen? Misschien heeft hij de 7 al verkocht. Ik heb al vaker meegemaakt dat ik uren voor niets heb zitten wachten…. Ik roep “KD007”, hij trekt een vragend gezicht. Ja, dat nummer ken je niet uit je hoofd hè, dat is geen LP maar betekent “Kop Dicht James Bond”! Ook al was het méér dan een hint begreep hij het nummer nog steeds niet. Heel stil heeft hij een kwartier zitten zoeken in de database die hij in zijn hoofd heeft maar kon het “matching number” niet vinden. Terwijl het knarsen van de tandwieltjes in zijn hoofd bijna hoorbaar was kwam daar ineens een Mercedes S320 aan dieselen, stopt op de oprit van het huis en ik spring uit de auto.

Hij rijdt alweer achteruit maar ik klop op zijn zijraam, “Vladimir?”. “Ja, was wollen Sie?” Nou, ik heb gisteravond opgebeld voor de BMW 740 en ik had een afspraak gemaakt om 4 uur, het is inmiddels kwart over 5. Ahh, dat is mijn broer die de 7 verkoopt. Alles leuk en aardig maar waar zit die geit?! Hij zegt me dat hij zijn broer zal bellen maar dat hij dringend weg moet, over 10 minuten zou hij weer terug zijn.
Oké, maar je broer moet wel opschieten want ik hou niet zo erg van wachten. Mick Jagger heeft het volgende rampenscenario alweer klaar, “dit is geen zuivere koffie, ik denk dat we het maar moeten vergeten”. No way!! Ik kom voor de 7 en zien zal ik dat ding! Ik heb nog wel een nummer waar je over kan gaan nadenken. Geheel in de stijl van de 60’s roep ik “SUOSS117”.

SU staat voor Shut Up, OSS117 was de voorloper van James Bond. Ja je moet alles weten anders heb je er niets aan. Dat OSS117 was niet in dovemans oren gevallen, had ik hem eindelijk te pakken op een herkenbaar punt uit zijn verleden. Ik had natuurlijk ook “The Saint” kunnen roepen maar dat had niet zoveel effect gehad denk ik. Hij is in ieder geval weer 10 minuten stil, wat een rust. Vanaf de achterbank van de C5 komt een geluid van Miki, alsof het al niet dramatisch genoeg is pakt zij het verhaal op waar Mick het heeft laten liggen. Nee hè! Niet nóg één die hier de zaak om zeep probeert te helpen. Toegegeven, het was op zijn minst onbetrouwbaar, de semi-Russische namen helpen niet in de juiste richting maar ik volhard in mijn stelling dat ik de 7 wil zien.

10 Minuten later komt inderdaad de “broer” terug en heeft zowaar de sleutel van de garagebox waar de 7 in staat bij zich. Verrast was ik toen hij ook de sleutel van de 7 uit zijn zak haalde. Tergend langzaam gaat de kanteldeur open, het eerste wat ik zie zijn de uitlaten. Mijn eerste reactie was “nee hè, waarom ???” er zitten links en rechts afvoerbuizen die op min of meer elegante wijze door de bumper heen steken. Vanwege voorgaande ervaringen is dat eigenlijk het minste van mijn problemen, dat valt op te lossen. De 7 wordt eerst op de lifeline aangesloten, de minpool van de accu was losgehaald omdat de accu anders leeg getrokken werd. Dat moet je met een facelift uit 2000 niet doen, dan moeten er allerlei dingen opnieuw geïnitialiseerd worden. De 740 staat in de late middagzon te pronken, hij ziet er echt geweldig uit en startte in één keer zonder bijgeluiden.

Wordt vervolgd,
Nico.

Leepu heeft zich uit de voeten gemaakt, te veel talen door elkaar. Vlaams en Frans van Miki, Engels van onze afgekeurde platenboer, Nederlands en Duits. En volgens mij was hij geen één van die talen echt meester. Ik gooi de startkabels achter in de C5, sluit de 7 af en ga de weggelopen Pakistaan zoeken. Nee Miki, blijf jij maar even hier staan met die overjarige hippie. Terug getrokken in zijn caravan vindt ik Leepu, luister eens beste jongen als jij de 7 morgenochtend vóór 11 uur goed lopend hebt koop ik hem. Dus het ligt helemaal aan jou, daarbij gaat de prijs van de extra overnachting inclusief diner van de vraagprijs af. Hij gaat akkoord, we wisselen telefoonnummers uit en ik vertrek.

Ik heb er niet veel vertrouwen in maar ik geef hem een kans, feit is wel dat ik moet opschieten om nog een keer bij hetzelfde hotel 2 kamers te boeken. Dat lukt en na het inchecken ga ik maar weer eens het internet kietelen. Misschien is er nog een 7 in de buurt van een privé aanbieder, dan kunnen we die avond nog even gaan kijken. Het 4e adres wat ik van huis had meegenomen is in Frankrijk, net over de grens met Duitsland, dus toch een 7 in Frankrijk die de moeite waard is om te gaan bekijken gevonden. Die wil ik nog even bewaren als het echt helemaal niks wordt. Het internet geeft weinig hoop, te duur, te oud, te veel kilometers, verkeerde kleur, verkeerde motor of veel te ver weg. Eerst maar eens ergens gaan eten, een Zwiebelrostbraten gaat er wel in na zo een dag. Ja, Zwiebeln, alweer… maar het is zo verschrikkelijk lekker!

Na het eten haal ik de koffers uit de auto en zie de startkabels van Leepu liggen, shoot… macht der gewoonte, heb ik zomaar zijn startkabels meegenomen. Ik besluit ze aan hem terug te geven als hij de 7 lopend heeft gekregen. Toch heb ik het onbehagelijke gevoel dat het niet gaat lukken. Miki is uitgevloerd en gaat alvast naar bed, ik zal en moet nog een 7 vinden dus ik praat heel lief tegen de laptop dat ik er één mag vinden. Je weet en slotte nooit wat er diezelfde avond nog op de verkoopsites bij is gezet. Het is inmiddels over tienen als ik een exemplaar vind dat de moeite waard is. Een privé aanbieder maar het weerhoudt mij er niet van direct de telefoon te pakken en op te bellen.

Beter laat op de avond dan niet thuis denk ik, en na een aantal malen overgegaan te zijn wordt er slaperig geantwoord. Entschuldige bitte, ik heb de advertentie gezien en ik wil morgen graag komen kijken. De beste man geeft mij zijn adres en we spreken af om 4 uur de volgende middag. Een kleine 140km naar het zuiden vlak bij Offenburg. Wordt het niets dan heb ik altijd die 7 in Frankrijk nog achter de hand, komt mooi uit want dat is op de route naar huis. Ik neem nog een Duits biertje en ga redelijk tevreden naar bed.

Leepu heeft genoeg tijd om te laten weten of het gelukt is voordat we de volgende dag richting het zuiden moeten vertrekken. Er is geen haast en we slapen wat uit, al met al zijn het best wel vermoeiende dagen zo. Na een simpel maar goed ontbijt installeer ik me voor het hotel gewapend met telefoon en de laptop. Zo rond 10 uur ben ik “up and running”, Mick Jagger is er ook nog steeds en hij heeft wel 10 7-ens gevonden de avond daarvoor. Helaas is er niet één bij die mijn interesse wekt. Ik besluit helemaal buiten mijn box te gaan en ga de gevreesde site E-Bay eens bekijken. “Sofort Kaufen” is een optie, die auto’s staan vaak bij dealers die er vanaf willen, niet op die knop drukken maar opbellen. Ik koop geen enkele auto ongezien hoe mooi het ook lijkt.

Geen resultaten die aan mijn criteria voldoen maar tijdens mijn bezigheden krijg ik een SMS van Leepu, “we hebben de benodigde onderdelen niet op tijd binnen gekregen” is de boodschap en daarmee is die 7 geen optie meer. Het terug krijgen van zijn startkabels ook niet trouwens, wat ben ik eigenlijk slecht van aard hè, alvast de vergoeding, of een gedeelte daarvan, van de extra overnachting in de achterkoffer gegooid.

Het is 11 uur, we hebben een afspraak om 4 uur in de middag dus we hebben even de tijd. Het is een uurtje en een half rijden en in de rest van de tijd gaan we Heidelberg maar eens bekijken. Honderden keren langs gereden maar nog nooit van binnen gezien, dit is een prima gelegenheid het alsnog eens te doen. Dat viel niet tegen, veel toeristen maar ook genoeg terrasjes. Nee, geen bier, ik moet nog rijden. Op één van die terrasjes werkt een oud nazi vrouwtje, wat mot je? Geen bier? Koffie? En dat op dit uur. De koffie wordt voor mijn neus neergekwakt en ik ben verbaasd dat het schoteltje niet gebroken is. Essen?? Nein Danke, ein Apfelstrudel bitte. Miki wil je ook wat eten? Te laat, Frau Gestapo is al weer weg. Toen wist ik ook waarom er op dat terras nog een tafel vrij was rond lunchtijd. Toen ze weer voorbij vloog riep Mick Jagger ineens dat hij wel een goulash soepje wilde en ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om te roepen dat er nog “eine Käsekuche” moest komen. Dat kwam allemaal maar niet van harte. Na onze consumpties naar binnen gewerkt te hebben stap ik naar binnen om af te rekenen, op onverdunde toon staat Frau Helga (of zoiets) een andere klant af te bekken. Ik besluit voor de zachte aanpak te gaan en geef haar anderhalve euro fooi. Nou, daar werd ze wel stil van! Ik heb niet gevraagd naar de oude fiets van mijn opa, ik vertrek liever zonder tirade. Maar volgens mij moet ze geweten hebben waar die is, zulke oude Duitsers worden niet meer geboren.

Wordt vervolgd,
Nico.