Beneveld als ik ben zie ik op dat moment overal humor in, zelfs in een halve liter benzine die door de achterkoffer gespoten is. Het is eigenlijk helemaal niet leuk, maar ik kom niet meer bij van het lachen. Ik moet wel uitkijken dat mijn lollige bui niet omslaat in woede, de 7 haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan. De eigenaar van het restaurant, een goede vriend van ons, houdt het voor gezien en zegt: “Je mag de auto hier vannacht wel laten staan hoor”. Bedankt voor de positieve input, maar dat gaat zeker niet gebeuren. Ik besluit de pomp terug in de tank te bouwen, de auto af te sluiten en naar huis te lopen, nog steeds vergezeld door Robin.
Nee, niet om de 7 daar die nacht te laten staan! Om de altijd enthousiaste Z3 op te halen en de 7 daarmee naar huis te slepen. Ik weet ook wel dat je een automaat niet mag slepen, maar het is slechts 3 kilometer en als ik het rustig doe moet het kunnen.
In de handleiding staat dat je een 7 met automaat 50 kilometer mag slepen, met een maximum snelheid van 70 km/h, dát zou ik niet doen! 3 Kilometer met een snelheid van 30 km/h is echt het maximum wat ik aandurf. Beneveld of niet, ik blijf wél nadenken. Na een kwartiertje lopen we de poort binnen, eerst even bijkomen, adem halen en iets drinken.
Het is na middernacht, ik haal de sleepkabel uit de schuur en pak de sleutel van de Z3.
De Z3 zet de binnenverlichting al aan als ik kom aanlopen, huh? Oh, verkeerde knopje op de sleutel ingedrukt. Niet te stoppen dat ding! Die is al een feestje aan het vieren, “morgen mag ik op vakantie!!”. Ik weet het zo zeker nog niet, maar het begint er al aardig op te lijken. Eerst de 7 maar eens ophalen, en dat gaat zonder problemen.
De Z3 heef bijna 200pk en een zeer stijf chassis, heeft totaal geen moeite om de 7 naar huis te slepen. Een dakloze Z3 zou misschien een ander verhaal geweest zijn. De 7 is gearriveerd in de tuin, nu eens kijken wat er nu eigenlijk aan de hand is.
Ik had gehoopt op een rustige avond zodat ik de volgende dag onbezorgd, en goed uitgerust op vakantie zou kunnen. Dat loopt even anders!! Het loopt inmiddels tegen half 2 en ik besluit toch maar naar bed te gaan. De volgende ochtend ben ik al vroeg op, gewapend met de tips van forumleden heb ik enkele aanknopingspunten. Eerst nog maar eens de zekeringen controleren, allemaal goed natuurlijk. De bakschakelaar was ook een suggestie, goed eruit met dat ding. Popnagels uitgeboord en aan een inwendig onderzoek onderworpen. Vreemd, ik zie helemaal niets wat op een probleem zou kunnen duiden. Zou de 7 het dan toch van mij gaan winnen? Ik weiger het te accepteren maar de techniek is altijd in staat de logica om zeep te helpen.
Miki heeft de koffers al gepakt, het loopt al tegen 11 uur maar ik wil toch nog wat dingen proberen. Ik kan niet zeggen dat ik relaxed bezig ben, een gemengd gevoel van stress en kwaadheid beïnvloedt helder denken. Ergens ben ik blij dat de 7 in verhouding “om de hoek” de geest heeft gegeven, was ik al aan de Côte d’Azur geweest dan had het een heel ander verhaal geworden. Robin probeert te helpen, in ieder geval morele steun te bieden, door te zeggen: “Aan de Côte d’Azur rijden veel meer 7-ens rond, daar zouden ze er wel raad mee geweten hebben.”. Hoe goed het ook bedoeld is, zijn opmerking valt niet in goede aarde. Ik ben nog 3 woorden van een totale “mental breakdown” af, voordat het zover komt stop ik met zoeken en neem een bak koffie. Moet je eigenlijk niet doen als je toch al staat te shaken, maar heeft geen nadelige, lichamelijke en psychische gevolgen verder.
We hebben hier met een totaalweigeraar te maken, een nuffig zwart ding welke alleen maar in zijn eigen omgeving wenst te verkeren. Nou, je hebt het voor elkaar hoor, je mág niet eens meer mee!! Zelfs al zou je nu spontaan uit jezelf aanslaan, ik heb het gehad, ik ben het zat en hoognodig aan vakantie toe!! Het loopt al tegen 12 uur, met zo’n 750 km voor de boeg wil ik toch een beetje op tijd het eerste reisdoel bereiken. Op vakantie met de 7, nee dus !!
De Z3 kan zijn lol niet op en laat mij gewillig alle reguliere dingen checken. Olie, koelwater, remvloeistof, stuurbekrachtigingolie en bandenspanning… Allemaal in orde! Als er op dit moment nog iemand anders mee op vakantie wil heeft hij pech gehad!
De Z3 wordt ingeladen, Miki heeft toevallig de grootste koffer die ze kon vinden vol gestopt en die past maar nét in de achterkoffer. De rest kan er nog bij maar het houdt niet over. Uiteindelijk rijden we rond half 1 de poort uit, de Z3 heeft er zin in, ik ook wel maar het duurt toch echt tot voorbij Limoges voordat ik over mijn frustratie heen ben. De eerste 100 kilometer kan ik niet verkroppen dat ik verslagen ben door een stom stuk techniek, of moet ik zeggen een slim stuk blik wat in staat is zijn zin door te drijven?
Na 150 kilometer begint het vakantie-gevoel een beetje te komen, de Z3 loopt als een naaimachientje, het is prachtig weer en het landschap veranderd langzaam van heuvelachtig in bergachtig. Niet zoals gepland, maar… “Côte d’Azur, here we come!!”.
De metalen koffer is van mij, de rest moest Miki zonodig meenemen, de tweede foto: de Z3 op de “route de Cornishe”. In het midden mijn “hobby-handelsmerk”…
De Z3 was beslist geen straf. Goede, elektrisch verstelbare lederen sportstoelen, cruise control, CD speler, airconditioning en een heerlijke 6 cylinder motor met 193 paardjes. Om maar een paar opties en details te noemen.
Nico.