Donderdag, volgens de toezegging zouden mijn spulletjes al geleverd moeten zijn, maar de postbode mijd dit adres alsof het een spookkasteel is. Het feit dat ik er verblijf schijnt dit vermoeden alleen maar te versterken. Ik ben niet eng, alleen in mijn zwembroek ben ik eng, maar eind Februari is de kans dat je mij in een zwembroek aantreft wel héél erg klein. In ons zwembad ligt dan nog een 15 centimeter dikke ijslaag.
Dus voor de zoveelste dag op rij check ik de tracking informatie. Twee van de drie pakketten zijn inmiddels per bakfiets gearriveerd in “ regio centre” …. Dat is “maar” 200 kilometer bij mij vandaan. Het derde pakket is en blijft spoorloos.
Vrijdag, vroeg in de ochtend, klopt er iemand op de deur, ik spring mijn bed uit in mijn onderbroek en open het raam. Ik verander spontaan in een ijspegel, Jozef, wat is het koud!! Krijg nou wat, de postbode!!! Eén momentje graag, ik kom eraan. Ik schiet als een pijl uit een boog in mijn kleding en ren naar de voordeur. Ik was echt niet toonbaar, maar dat was zij gelukkig ook niet. Wat een varken zeg!! Het ergste was dat het zwijntje maar één pakketje bij zich had. Na het nummer te hebben gecheckt was dat dus het pakket waar geen tracking info over beschikbaar was. De andere pakketjes zijn nog steeds onderweg… Snappen jullie het nog ??
Vrijdag in het begin van de middag, mijn andere pakketjes zijn gearriveerd in het distributiecentrum van de Franse post in Poitiers, en staan klaar om in een busje gepropt te worden. Zal wel een Renault bussie zijn want tot 4 uur die middag verandert er niets aan de tracking info. Ik laat het verder maar weer even van me afvallen, je krijgt wat de post betreft wel een hele brede rug hier hoor!
Ik ga met de verkeerd bestelde lambda sensors naar het postkantoor om ze terug te sturen naar de United States.
Ik heb, zoals is voorgeschreven voor retour-zendingen, keurig het retour-formulier uitgeprint, en volgens voorschrift het adreslabel met barcode midden op het pakketje geplakt. Op het postkantoor moet ik een formulier invullen met afzender en geadresseerde, geen probleem. Plakt die zeug achter de balie het gehele formulier op mijn pakket over het adreslabel met barcode heen. Nee hé !!! Die barcode is de retourcode en moet erop blijven!! “Ja maar deze barcode, die op dit formulier staat, is ook belangrijk.” Krijg jij eens even lekker de (een niet nader te noemen) varkensziekte, het pakket was klaar voor verzending en er hoefde alleen nog maar postzegels op!! Dus gaat mevrouw zeug het plakkaat eraf scheuren. Niets meer over van de barcode en adres gegevens!!
Omdat ik de Fransen inmiddels een klein beetje ken heb ik de papieren gelukkig 2 keer uitgeprint, ik vertrek naar huis en haal de 2e printout op. Zeug plakt het label van de Franse post er nogmaals op en plakt mijn adres-barcode-label op de zijkant. Tja, met al die Franse stickers is er verder geen plaats meer over. Ik heb geen andere keus dan het te accepteren, maar ik ben er niet blij mee!! Voor 8 euro méér heb ik een verzekering genomen voor het geval het pakketje kwijtraakt en ik mijn 160 euro niet terug krijg… En je kan het wel raden he, nog een sticker erop ter grootte van een A4!! Nee, géén Audi !!! Papierformaat, weet je wel.
( Het geld had ik 7 dagen later terug op mijn credit card, dus dat viel niet tegen. )
Behoorlijk ontevreden ga ik terug naar huis en check de tracking info nog maar eens. Ineens staat er dat mijn ander twee pakketjes op het postkantoor liggen!! Daar kom ik net vandaan, had dan iets gezegd he!! Ze weten ook wel waar ik woon en wie ik ben ondertussen. Helaas zie ik het bericht op de site van de Franse post om 5 over 5 die middag. Het postkantoor is dan dus net gesloten. Merde !!!
Zaterdag ochtend, ik sta te wachten tot het postkantoor opent. Gewapend met de trackingnummers ben ik van plan de geachte varkentjes achter de balie eens te wassen. Het blijft bij een uitwisseling van papieren, gelukkig maar want alleen de aanblik doet je al huiveren.
Waarom de andere twee pakketjes niet netjes bij mij thuis zijn afgeleverd hou ik mijn mond over dicht. Ik krijg uiteindelijk de twee dozen in handen en ik ga er als een bezetene mee vandoor. Het interesseert me niks dat ze niet in de Z3 passen, ik heb ze en niemand gaat daar nog iets aan doen!!
Thuis aangekomen met nekkramp, de dozen waren een béétje te groot voor de Z3, vind ik twee briefjes in de brievenbus. Wij zijn bij U langs geweest met de pakketten maar U was niet thuis. Geloof je het zelf? Ze zijn gewoon té lui geweest om uit die gele Renault Kangoo bestelauto te komen en op de deur te kloppen! Het is ook een heel eind lopen vanaf de poort naar de voordeur, zeker wel 25 meter!
Nico.